P.L.e.E.

Terwijl buiten verwijten allerhande om de oren fluiten, heerst binnen vrede bij het haardvuur. Alhoewel.

Buiten keerde inmiddels de rust terug en konden de ordediensten zich terugtrekken. Binnen echter begonnen nu pas verwijten allerhande om de oren te fluiten.

De lezer begrijpt dan niet altijd waarvoor deze straffe taal bedoeld is. Soms echter schieten zelfs straffe, strakke woorden tekort.

Il faut être un connard pour toujours parler de la sorte.

Je moet Conner heten om altijd op die manier te spreken.

In de overige ogenblikken dat ons rust gegund wordt, denk ik daar soms aan. Nooit dacht ik terug aan R. P., mijn eerste overste op mijn laatste werkplek. Veel werk had hij niet aan mij: mijn vrije dagen beheren, soms een dienstnota toelichten.

Hij had een bijzonder gevoel voor humor, een kleine auto en een weinig opvallende, magere gestalte.

Vandaag verneem ik dat hij overleden is. Hij was even oud als ik.

Op wandel

“Dat zal dan wel karakterveranderend zijn.” Kent u die uitdrukking? Ik niet.

Ik ging wandelen, een late ochtendwandeling op zondag. Er kwam een koppel aangelopen. Dat heet dan weer jogging. Ze waren in gesprek. Als je niet te hard loopt kan dat nog net. Ik ving een flard op. “Dat zal dan wel karakterveranderend zijn”, sprak de man tot de vrouw.

Zoiets zet me aan het denken. Dan vraag ik me af wat is ons karakter, onze aard? Kan je die zomaar veranderen? Mijn hersenkronkels die als een slang zich voortbewegen brengen me aldus bij de dichotomie, de innerlijke tegenspraak, tussen populair en elitair. Je bent het een of het ander. Trump, die lompe Donald dus, denkt dat hij beide is. Doch dit geheel terzijde. Hij dwaalt en ijlt, uiteraard en doet er verder niet toe.

Nee, dan denk ik: “Of je bent gek”. Dat is met andere woorden de derde weg.

de angst dat ons taalgevoel inferieur is mijn laatste barrière geen stand meer houdt. Tegen wat? De vloed van wie of waar is reëel. Zij leidt tot zwijgen en schrikkerig lezen van de scrolls. Zij leidt tot het verbieden van honger. De omlijsting, het kader van ons falen is een graf, dat moet ontvlucht. Jaloers op wie met de wereld lijdt, die angst niet kent, en boos omdat zij zich steeds weer wreekt. In het diepst van je wezen matige letters zijn, bijeengeveegd door vreemde krachten, een imprint van je voelend vlees. En de jaren waardeloos, lachwekkend zoals ze naast je staan. Geen argument, geen houvast, geen boei in de grote zee van tekens. Verdedigingswerken blijven niet, niets houdt stand als je je uitschrijft, de angst blijft. Abstract, concreet als het hoongelach van wraakgodinnen. De angst de snaar van de taal niks meer verborgen, geen stilte, geen banen, geen aders of vergezichten. Een eindeloze, dunne klaagzang is het ik.

We wanted the ice shelves to feel pain

Wanted to eat dark chocolate in artificial grass

To pierce the malevolent cloud totems

Count the fingers of the beast

Displace bleak turtle shells in acid dark soda

Crucify a fish bone in the barking throat of a mega star

Feel the soft snow through the shaft of a warm safe womb

Turn the world into a centrifuge of colors to find the pivot point

see only last things, as lasting things 

Seek the fervor truest to our trauma and each other’s faces

Yell eureka at the sadness of a lonely rib

Feel the sinews in your body revolt

Be the double sided thing you can’t look out of

A creature in a four dimensional sea

Where you become the voice of all that created you

And you hush, and you try its range, and you bite off all tails and lose all shape

And you are two hugging arms who forgot about each other.

Schilderde vandaag als een bukraket

Schilderde vandaag als een bukraket

Als schilder dien je immers alle woorden opnieuw uit te vinden

Het regent in Napels

Afspraken werden niet nagekomen

2 uur: Pipo kwam niet opdagen

om 3 uur belde ik hem

helemaal vergeten zeid-tie

Gister maakte we die afspraak, liefje.

Gister bakte ik een cake voor jou

en ruimde vanmorgen m’n huis op

dat was vandaag, dat je wacht en wacht

en je verheugt en verheugt


Ik probeerde daarna alle schilderijen van Stan de Sitter

alias Landschip, in één schilderij samen te vatten:

Eerste werktitel was ‘Het regent in Napels’

naar een gedicht dat ik ooit schreef

over dieren en jongens op brommers,

Europa en vrouwen met dikke billen uitmondend

in de Dikke Derrière van Dikke Duitse Kunsttantes


Daar ging dat schitterend gedicht over namelijk

En Panamese bankiers natuurlijk ook,

die elkaar met gouddraad dichtnaaien

in hightech loodsen op de tweede Maasvlakte

Vraag me niet waarom

zo denk ik gewoon

Het waait wiei woei waai weg in Vlaardingen had ook gekund,

of Elvis de Pelvis in z’n jonge jaren, zoals opa zei

Doe mij maar het hier en nu, niet dat saaie daar en toen

onzinnige herhaaldrift van kunstenaars obligaat en obsoleet

en niet abject en infaam zoals Moskowicz zo fijnzinnig

uit den treure keer op keer weer herhaalde

Vandaar mijn groots werk mensen

waaraan ik nog wat zit te ruften,

omdat ik het nog niet goed vind

om tentoon – te – stellen

MAAR, daar gaat het ook helemaal niet om:

met dit gedicht zal ik nooit Slavier halen

want daarvoor moet je in Utrecht wonen zei meneer Nauta

evenwel hoop ik hiermee alle dichtwetten te hebben overtreden

want fatsoen moet je doen! Vind u niet meneer Derks?

Mannie, Nanne en Willem krijgen geen appelcake meer

enkel nog billenkoek hier ter huize.

PS: ik maak hier volgend jaar wel een goed gedicht van.

Eitje

Groeten uit Schilderland

Je woorden gutsen het graf van mijn gevoel
maar je houdt niet met praten op,
je tanden bewegen als een veerpont
heen en weer tussen twee geschoren oevers
traag en droef bereikt wat je zeggen wil mijn oor

en maakt mij stiller dan een dodenmeer
dat door vogels wordt gemeden, een zwart meer
van rotting en gelijkenis. Ooit strijkt ook hier
de grote vogel neer, en zal ik verlangen
naar de luchtstroom van zijn vleugelslag.

(dit gedicht heb ik in 3 minuten uit mijn mouw geschud voor de facebook-groep ‘het slechtste gedicht’. Het is een aan te raden vingeroefening voor dichters die afgeschrikt worden door de aanblik van het witte vel.)

Over tanende kennis

Kan er iemand vragen wat het voor de toekomst betekent wanneer we kennis eeuwig begraven?


Een schilderij is toch net zo vierkant als de wiskunde rond?

Wat een slachtveld wordt dat weer?

Iedereen die brol uitkraamt moet toch dood?

Kunnen we nu een beetje opstarten?

Dat fixen we dan toch wel na de narcose?

Doen ze dat niet met zo’n speciale pleister?

Sorry, we hebben ze dus allemaal vermoord.

Als we ergens onze tanden in zetten

bijten we hard door hoor!

Wat een BLOEDIGE ravage is het nu?

Eeuwig immanente dichters tieren welig met hun Griekse afgoden en

hebben duidelijk niets op met een Praxis, Gamma of Hornbach.

De poëzie van kennis is verworden tot bordelen van smakeloosheid van impotente humor.

Ooit terroriseerden 50 hongerige ijsberen Nova Zembla.

Weet jij nog hoeveel ijsberen in die Ikea zaten aldaar?

Ze ontdeden je van je ingewanden,

lieten je 5 dagen drogen in de wind, ontvelden je –

lieten je nog 2 à 3 dagen HANGEN IN DE WIND

opdat het vlees zoet rook!

Het wordt tijd voor singulariteit van humor en kennis.

Wij zijn sowieso vrijwel immuun voor alles.

Eet kennis gewoon op! Eet humor gewoon op!

Eet gewoon op! Eet alles op! Eet gewoon op!

Lastig hè, dat de werkelijkheid veelal

banaler is dan wij wensen te geloven?

Keuzemenu

Nagellak?

Badpak?

Triangelbeha?

Zebrapad?

Zoutzak?

Boksbeugel?

Kademuur?

Steekwagen?

Rotonde?

Braadslee?

IJskrabber?

Bedstee?

Stedeling?

Vroegboekkorting?

Sapcentrifuge?

Wagenpark?

Parkeergelegenheid.

Schroefdeksel.

Keuzemenu.

Vangrail.

Ode aan de omelet als woordenanomalie, want het belooft een mooie dag te worden




DE OMELET

IK OMELET

JIJ OMELET

HIJ OMELET

WIJ OMELETTEN

JULLIE OMELETTEN

ZIJ OMELETTEN!

Zo omeletten wij

Jij omelet, wij omeleteketetten!

Hullie omelette

Zullie omelette!

Opdat wij geomelet worden!

Ik omelet je, omeletje van me!

Gij zult omeletten!

To O-Me-Let or not to O-Me-Let: that’s the question!

IK OMELET JE

JIJ OMELET ME

ZIJ OMELET HEM

HIJ OMELET HAAR

WIJ OMELETTEN HULLIE

JULLIE OMELETTEN HUNNIE

ZIJ OMELETTEN ZULLIE

ALLE MENSEN OMELETTEN ELKAAR!

HET BELOOFT EEN MOOIE DAG TE WORDEN.

Equinox van de dood

Contingentie is een tongbreker zoals evening.

Geen avond in Engeland,

maar het effenen van eveningen.

Contingentie is wat ik doe.

En ook liefst de tong breken,

als het even kan als evening.

Want boven wordt onder en onder wordt boven.

Overal op de wereld bracht de dag deze nacht.

Het gaat erom de lul niet te breken, niet waar?

Geen metafysica! Die lul gaan we toch niet breken, wel?

Je zult maar in een draaikolk terechtkomen,

een draaikolk van ideeën en alsnog je lul breken.

DE EXCELSO MOMENTUM PACIS

DE EXCELSO MOMENTUM PACIS

DE EXCELSO MOMENTUM PACIS

𝘑𝘦𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘥𝘦 𝘵𝘳𝘢𝘱 𝘢𝘧𝘴𝘤𝘩𝘪𝘭𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘰𝘧 𝘫𝘦𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘥𝘦 𝘵𝘳𝘢𝘱 𝘰𝘱𝘴𝘤𝘩𝘪𝘭𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯

𝘑𝘦𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘥𝘦 𝘵𝘳𝘢𝘱 𝘰𝘱𝘴𝘤𝘩𝘪𝘭𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘰𝘧 𝘫𝘦𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘥𝘦 𝘵𝘳𝘢𝘱 𝘢𝘧𝘴𝘤𝘩𝘪𝘭𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯

𝘑𝘦𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘥𝘦 𝘵𝘳𝘢𝘱 𝘢𝘧𝘴𝘤𝘩𝘪𝘭𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘰𝘧 𝘫𝘦𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘥𝘦 𝘵𝘳𝘢𝘱 𝘰𝘱𝘴𝘤𝘩𝘪𝘭𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯

𝘑𝘦𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘥𝘦 𝘵𝘳𝘢𝘱 𝘰𝘱𝘴𝘤𝘩𝘪𝘭𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘰𝘧 𝘫𝘦𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘥𝘦 𝘵𝘳𝘢𝘱 𝘢𝘧𝘴𝘤𝘩𝘪𝘭𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯

Geen mensen meer die om de haverklap zeg maar zeggen.

Of nog erger hun zinnen eindigen met anyway.

Want boven wordt onder en onder wordt boven.

Overal op de wereld bracht de dag deze nacht.

DE EXCELSO MOMENTUM PACIS

DE EXCELSO MOMENTUM PACIS

DE EXCELSO MOMENTUM PACIS



DARDAR, DARDAR, DARDAR

HET IS GENOEG HAD HIJ GEZEGD

Te laat, te laat, alles te laat, ik legde de purperen bloem

van de Kardoen op je graf. De glanzende steen,

de zwarte kiezel uit mijn mond, die ik je bij leven toonde:

ik zal het naar je toebrengen.

Want boven wordt onder en onder wordt boven.

Een bruidsvlucht, een doodsvlucht, als een darrenkogel,

overal op de wereld bracht de dag deze nacht.

De potentaat moet dood

Inschroefduim

staartgeheng

duimstift

luikwervel

overvalsluiting

Het was een klein potentaatje

en ik houd niet van kleine potentaatjes

en daar lag het luitenantje

Ze moesten blij zijn dat iemand eens

een keer de trekker overhaalt!

Het is ‘hij’ of ‘ik’ zei ik nog

Nou hij dus, daar doe je niets aan!

Dat mocht dan weer niet van het leger,

maar zij gaven mij het wapen!

Daar schoot ik toch alsmaar mijn luitenant per ongeluk dood!

Ik riep nog: de potentaat moet dood!

inschroefduim

staartgeheng

duimstift

luikwervel

overvalsluiting

Eenzame sokken die op hun broertjes wachten

de anderen liggen netjes in hun knuistjes te knijpen

in gelid in het donker in het kastje.

Ik heb dus in het leger gezeten hoor!

Daarna schaften ze de dienstplicht af.

Zullen we de verduisteringsgordijnen maar weer eens ophangen?

Zullen we de verduisteringsgordijnen maar weer eens ophangen?

Zullen we de verduisteringsgordijnen maar weer eens ophangen?

inschroefduim

staartgeheng

duimstift

luikwervel

OVERVALSLUITING

DE POTENTAAT MOET DOOD!

Windmolens

Vannacht moest hij een brand blussen

die zich als veenbrand

onder zijn vloer verspreidde.

Terwijl hij planken wild lostrok

om het vuur te lijf te gaan

met brandblusser en emmers water,

stonden de bezoekers in de deuropening

lacherig toe te kijken.

Hij kreeg het vuur wonderwel onder controle.

s’ Ochtends ging hij op het platteland

kijken naar de windmolens.

Windmolens moet je goed in de gaten houden.

Je weet het niet met die dingen.

We hebben immers te maken met

een wankel evenwicht in de stratosfeer.

Met wandelschoenen liep hij over wolken,

de wolken voelden onbetrouwbaar aan.

Je nooit laten fotograferen

als de denker was een regel

die hij ergens hoorde maar

weer vergeten waar en wanneer.

Cynoscion nebulosus, Cynoscion nebulosus

Wanneer je dit jaar nog wat in de Ruimtevaart wilt doen,

besef dan, met andermans vleugels wordt het vliegen onbetekenend.

Het is überhaupt lastig vliegen met andermans vleugels.

Beoordeel mensen op wat ze kunnen,

zien en horen, en proeven en ruiken.

Er zit zweetwater in mijn Seiko en zand in de spinazie.

Voor het eerst at ik een Kandratiki, de gevlekte ombervis.

De moeder van de Premier is dood en hij roept de jeugd op tot revolutie.

Alles volgens de wet van meten en persen.

De Melkweg is onbegaanbaar voor willozen:

voor vleugellammen zelfs geen ventweg,

slechts gespikkeld sprokkelhout voor de kreupele geest.

Het is als speedkoken voor een trompettist met haast.

Een komkommer giet je groot, een meloen giet je dood.


Cynoscion nebulosus, Cynoscion nebulosus

Cynoscion nebulosus, Cynoscion nebulosus

Cynoscion nebulosus, Cynoscion nebulosus


Een komkommer giet je groot, een meloen giet je hartstikke dood.

En geloof me, met andermans vleugels is vliegen echt onbetekenend.

ihpotch ihpotch
   ihpotch ihpotch
   ihpotch ihpotch
ihpotch

Gilgamesh Lost in
The thousand
Faces of the West

fern green swordferns
       Given tooth
Fins Nocturnal forgeries
     fjords & finality
           Finally
The mereological circle
Multiplied by itself &
Divided by it's opposite
Rutabaga tungsten
Birdbath whortleberry
Ratiocination
Tabulated
Every breath postdated
Deem Forklift Vacuous
Vacuole escutcheon
Gummy bears table
spoon Bit
coin rustling Boiler
plate sailing cactus


Salt silt silk
Milk mild mind
Mine wine fine
Fire fir fur
For or ore
Core corn horn
Born barn yarn
Yearn earn ear
Fear far farm
Harm ham yam
Jam Jim him
Hum sum sun
Pun pan pin
Pint pant part
Art cart car
Card bard bird
Bard bark ark
Mark mart malt
Halt Walt salt


badminton mutton
Flagellated briar patch
       Racket gall
twixt coeval sentences
Triumphalism Rampant
Turn yourself inside-out
           You're a rain
     Dance in the desert
Carrion the wayside
       Sun / Don't
   You Try Too Hard
global Herd Frontage
Rode Gone to Hone


               Fumigated
yawp pULveriZed
Yet Until unified Utilities
     Umbrella livery
Urchin Omelette Iagoon 
         Iaunched Onus
             piscine

       Piscine
Ambergris lunch
Laocoon Ornette plasticine
           Levy umbral
Titular fire units betting
     Verified pulse raw
Mitigated flumes


        In One
One In, Piscine
udder ih pony
Huckster ur
VoLUme toy
Involuntary
Inching hinge
Vibrantly Lee
Cochineal
cIipper Chip
         In one
   Cinematic
       PoX ih zip
             pOx ur cusp
Xeriscaped chickenpox
By the pox of the moon
Yesterday is ziplocked
Under the dying Sky
a cactus-eating insect
a fish flash flushing
A Fish Flask
     So an Albatross
     Do As Fire
     Soda Dead Fire
Dog Squared
Dog Dogs Sour
The dog flies
backwards
like a 
Pig in Flour
       fog spur
       Dog fire
       square gull
       Soda Dog
Axis of Albatross
dog PoX,
piscine

Nineteen cellophane
Nighttime plasticine
Piscine night fishing
Cellophane nineteen

Part park perk
Pert port pork
Fork cork cord
Word ward yard
Hard ward wart
Hart dart part


ihahbahha bahah
ihahbahha ahbah
ihahbahha ahbah
ihahbahha bahah


Part art are
Bare care dare
Fare hare mare
Pare rare rare
Ware war warn
Tarn tar tear
Team ream seam
Seem deed seed
Weed weld well
Fell tell bell
Belt felt pelt
Melt malt mart
Tart dart part 


Zoo PoX very Impoxx
BoX Zoom very Exploxx
Zoot FoX very
         Zoon Very zoon
               HoaX Very Else
Impoxx impoxximate
            Exploxx


Education for work or
War Emptying
Another another
As Far as the Ear can
Hear, Falling aground
A kind of lyrical music
         Gangrene mud
Wrestling Asemous Ghosts
             Asyntactic Ghoats
         Gosts of Horrific
     high school
Asparagus
auditoriums, Hunting

Gilgamesh hunting in
The thousand
Forests of the West
Change life
Transform the world
Change the world
Transform life


Very gunk dog
Canine gunk
Rug gunk Grain
Dog very gunk

ih very ur gunk ih
dog ur cat ih nine
ur gunk ih rig ur
funk ih rain ur fog
ur dog ih very ih
gunk dog very ur


Event Gilgamesh Even
Eventually gunk
Tea metamorphosis team
Yes gunk gunk eyes
Yes Every Gilgamesh
Hammering change
Eh transformation Hammer
Eh venting metamorphosis
Gilgamesh in Gunk
         Gunk
   In Gilgamesh

________________
TLPress NevadaFall 2022

‘Nu het einde nadert is er van genade geen sprake meer’. De postbode belt altijd tweemaal. Aan de deur. Na gedane ronden en arbeid zit hij hier in het dorpscafé, zowat het enige café.

De postbode brengt op die manier zijn eigen boodschap aan de man. Uitgerekend een enkele man zit in het café, verderop aan een tafeltje.

Buiten valt ineens het zonlicht uit, valt een stortbui neer, heftig, in geen tijd staat de straat blank. ‘De moessons hebben ons bereikt’, aldus de postbode. De hele tijd heeft de ander geen woord gezegd. Zijn stilte irriteert de bode. ‘Vindt u er dan niets van, mijnheer, ja, u daar?’

De man drinkt de rest van zijn glas in een teug leeg, staat op, rekent af aan de toog, draait zich om naar de bode en spreekt, uiteindelijk: ‘Nee, ik vind dat alles maar niets’, stapt op, trekt de deur open en verdwijnt in de stortregen.

(_{eerder gepubliceerd op kutbinnenlanders.nl maar uit solidariteit met Dirk Vekeman ook hier, dus})

Softly Deflating
Sidle & Debunk
griffon hurl
dew of Tarot
relay Yourself
Ulterior bivouac
Galaxy by galaxy
Membranous
Bastion of Verbs
my version of
The provisional
This, This

versatile majuscule antenna
anesthesia Financialized
ambulatory failure regime

Magma
fumerole
Aquifer gainsaid
acupuncture
pyramid
Owls yearly
Transcontinental
Utility Tulips
Rite your own
eviction not
ice

Ebullient
Twine of
Titillation

watery
among

Dastardly Administrated

Armory showers shadow
Failsafe sophomores
Facture of attic
gabardine
genuflections
gaming the stem
gone with the wine
entwined in the Groan
Roaming the aqueducts
Slouching towards the tiles
afterwards Waterways wander
Whose cognitive rose
Interrupts us
verified by repetition
every Vowel has its Hue

Whose entrance erupts
Verified by the Aether
The Airs among The Ears

ears that Roar
Tweezers
rile the Yam
Ubiquitous
Load-bearing
Doors squeeze
Ham & Bile

Harm and blue
Sneezing doors
Seize the Door
Loaded Hiatus
Riding the yarn
Oars & tweezers

uncle kiddo the
clown war where
kink the Lilt
Bracket us in
Umbilical Ubiquity
o succubus itself
uIterior are
The motion
Sensors the
Motive Sickness
Knit the Yawps
& Tryst the Rots
Tool and Dice
Drool on Ice
For backwards
Is the Circle &
Purple are
The Mice

ExDeath Very
beaten to the Very 
Curvilinear
eXcryogenic
very Curved and
Very Linear

wiggle like waffle
in the morning
wiggle like a waffle
in the evening
when the sun goes
down

Very real and
Red
Very red
Very well fed
Leaving unsaid
The unmade
Bed

Raunch no lunch ego launch
raunch no crunch ago launch
raunch no scrunch ergo launch
Catch no crumbs
Launder no paunch
raunch daunts indigo
scrunch crunch aglow
No raunch lunch ago launch
Gold & raunch launch no punch
Munch no sauce
No gold as such
Fleece no Zen
Slap no Monk
Where the herring swim
Trim no beech & eat no cheese
Where the lunch-racket
Lilts a kit
Where agates line the spit

The spat
The spelt
The spit
The spot
The sput
Sput sput
Sputtering
The salt
______________
TLPress Nevada
Fall 2022

Dan liggen mijn woorden al in het donker

Vanmorgen droomde ik zo:
Dan ligt mijn mond nog half in het duister
En dacht aldaar: ik doop mijn tong diep in ochtendinkt
Zwarter dan zwart en munt mijn prangende ziel heel

Al wakend vroeg ik mijzelf:
Schrijven dichters de hele dag gedichten?
Nee zei ik, Chrétien doet dat niet

’s Avonds bakt hij kroketten in ossenwit
’s Ochtends eet hij roomboterkoekjes
Chrétien weet nog geen cartouche te vouwen
Maar heeft zijn winkeldochters o zo lief

Voor een appel en een ei

Het is geen geel pis maar slootkleur.
Ik heb ook zonder gras, maar
met gras is toch beter, groener.
Het is een soort Rembrandteske lichtinval.
Of uitval, dat mag ook.

Vraagt u zich ook niet af waar de brekingsindex is gebleven?
Normaal breek je je poten immers in water.
Of geldt dat alleen voor stokjes?
Ik ken iemand die beide benen brak in water.

O, kan dat niet? Nee, het moet zijn:
ik ken iemand die met beide benen in brak water zat.
Dat zeg ik toch niet?! Nee?
Goed dan, ik ken iemand die beide benen in brak water brak.

Een woordenwisseling stak daar een stokje voor.
Alle gekheid nog aan toe:
ik moet de brekingsindex van deze persoon eens uitrekenen!

Het is echt een prachtige foto.
Je zou de voeten haast vergeten, gebroken of niet.
Nee, ook dát kan niet. Het moet zijn:
prachtige voeten, je zou de foto haast vergeten, gebroken of niet!
Iemand zou de brekingsindex van deze persoon eens moeten uitrekenen.

Het vlindereffect

Vannacht moest hij een brand blussen
die zich als veenbrand onder zijn vloer verspreidde.
Terwijl hij planken wild lostrok
om het vuur te lijf te gaan
met brandblusser en emmers water,
stonden de bezoekers in de deuropening
lacherig toe te kijken.

Hij kreeg het vuur wonderwel onder controle.

s’ Ochtends ging hij op het platteland
kijken naar de windmolens.
Windmolens moet je goed in de gaten houden.
Je weet het niet met die dingen.
We hebben immers te maken
met een wankel evenwicht in de stratosfeer.
Met wandelschoenen liep hij over wolken,
de wolken voelden onbetrouwbaar aan.

Je nooit laten fotograferen
als de denker was een regel
die hij ergens hoorde maar
vergeten waar en wanneer.

Nergens was nog een mes te vinden,

toch was de spanning te snijden.

Gillen en schreeuwen waren niet meer te vermijden.

Kan een zwaard misschien soelaas bieden?

Of een sabel in de handen van lieden

voor wie moord en brand altijd gelegen

komen en de brand van het verlangen

te lijf gaan met fakkels en tangen

tussen hun tanden

in hun handen.

.

‘We houden niet van lanterfanten.

Schieten op giraffen en olifanten.’

.

Toen de spanning aldus was gesneden

kwam geen ontspanning hoe welgelegen

die ook had mogen komen.    

Goed & wel beschouwd, als we de geesten oproepen, dan zingen we. Als we de regen uitdagen, dan dansen we. En wat als we schrijven?

Het heeft geen zin te zeggen dat het er niet toe doet: het doet er toe.

Ook & vooral woorden immers doen ertoe om te toveren. Woorden in zinnen gebouwd volgens hoorbare, zingende en dansende klanken toveren van alles & nog wat te voorschijn.

Het gaat ons niet om de schone schijn, we doen niet aan marktwerking. Te voorschijn!

Op de achtergrond hebben we de demonen gesmoord in kokende olie.

Veelal zal het mij worst wezen of maak ik het tot een terzijde. Half verscheurende verhalen doen me evengoed glimlachen. Ik ken immers de menselijke natuur alsof het de mijne is. Alsof? Het is de mijne.

Soms bestaat mijn geluk erin dat ik het zelf niet meemaak of op de treurbuis te zien krijg. Uit tweede hand dan wel mond hoor. Tweedehands roddel.

‘Moet je nu eens horen!’ Nee, eigenlijk moet ik dat niet, weet je wel. Hoe minder ik moet hoe beter.

Daarom schoof de spreker vandaag het gebeuren in een tussendoor met een grote klemtoon op ‘je schoolvriend’, ‘je kent hem toch nog’. Een echte schoolvriend is hij nooit geweest. Nu ik hem ken, liever niet, en zie wiens schootvriend hij toch was!

De rook 
kringelt recht omhoog.

Bijna dagelijks ontsteek ik 
een vuur.

Soms faal ik
door een inadequate voorbereiding.
Geen vlammen, enkel rook.

Vaak slaag ik 
wanneer voldoende aanmaak (tondel) 
ontbranding genereert.

De stilte in het bos
wordt ontsierd door
één auto (‘Let’s park this motherfucker right here’),
één kettingzaag (to prevent their balls from freezing)
en één vliegtuig (intercontinental exile).

Voor de rest, en dat telt, 
zingende vogels,
kale bomen,
de met bruin bedekte bodem,
enkele eeuwig groene broeders en zusters

en – volledig aan ’t zicht onttrokken –
ondergronds voortkruipende
tuberculeuze rizomen.