P.L.e.E. Ellendig Jaaroverzicht (erg 2017)
Gewoon door de bocht
Opvallend veel rietkragen, vogels hielden er stek,
in het moeras, staken vooruit hun nek
toen ik er voorbij kwam
gefietst. Niets lag me te belagen of op de loer.
Ik stuiterde flink door de bocht, lag ineens op de vloer,
wegdek vol van bladerval.
Ik werd een geur gewaar en al is het een klein getal,
er lag een lijk voorwaar
half in de berm geheel ontkleed en dus blank.
Lang kon ik het niet houden door de stank.
Ik zag nog net hoe het
op nepblonde nepwilde Geert leek.
En God wat zag hij bleek.
Samenvatten, als het per se moet,
dat hele klote teringjaar,
als alles in het honderd plonst?
Ik kan barsten, en dat kan ik goed,
ik veeg de scherven bij elkaar,
ben mijn eigen archeologische vondst.
Ebb & Flow on Copper – Venus of the Wad (an overview) by Kaneli & Smit
kwastafveegconjunctuur, piemelcultuur, avontuur
kwastafveegconjectuur, piemelcultuur
piemelcultuur, avontuur
Avontuur
Gaan jullie mee?
Het jaar 2017 kunnen we wel afsluiten nu; het was een goed jaar en een slecht jaar; er gingen veel mensen dood by the way; who cares
‘DAAR GAAN WE’
Oh betweteren, oh bedwateren
Where is all the fun?
Je betwattert er haast van in je adellijke kak
Betwitter jezelf maar raak
Die Deutsche wasserbummen kummen heus weer!
Die Iremdepirem kanelidekanoli
Ova Sephyria: Wo bist du
Mijne Herre Trump-Pie?
Het is de wind in het internet m’n kind
‘US’ – ‘US’!!
ES IST genau SLUSS MIT denn ‘US’
Jaloerse Zephyrus , Zephyr yourself lekker, JA!
Zephir laat me daar toch weer
een stinkend windje op internet m’n kind
Terwijl wij onze Z gedichten zoeken
Luisteren we naar Juggernaut
nu willen we het horen ook
Irem de pirem met haar wasserbummen
Vroeger toen we nog punk waren
aten we kaasfondue op het dak
en draaide Satie achterstevoren
om te horen of nihilisme voor of achteruit anders klinkt
Zullen we vandaag nog een taart bakken?
Woorden die walmen is niet mijn ding
Woorden zijn als messen
Dit jaar zal ik geen gedicht meer schrijven
over verongelijkte agressie van hoentjes
zwanen die in het koude water onverzaagd
langs dweilen als uilenballen
het gebrek aan humor van de reiger die traag
opvloog toen ik hem een sneeuwbal
voor z’n arrogante kop gooide
of over luizenratten die aan je poten vreten
zoals hardnekkige en haatdragende collega ‘s
die aan het eind van het jaar
– kil en kul –
met hardliners als interpunkties
je al dan niet dood de hemel in prijzen
OUDJAAR 2017
de regen tokkelt in de pijpen
in het ritme van een harde schijf
eilaas, ik moet mij aan mijzelf vergrijpen:
ons Mie is toe en ‘k vind geen ander wijf.
2017
Er is mij met de motivatiestok in het weke vlees geprikt, sinds kort mentaal belegerd door Pleegang.
Schrijf een manifest, een memoriam , een slotakkoord over het jaar 2017!
Over de hoogste torens, het stinkend moeras, voor 2017 aan slijtageslag sterft in de maagdelijke schoot van 2018.
Ik heb er over nagedacht, genoeg om over te foeteren, verzuchten, de draak te steken.
Men zal spreken over de blond oranje narcist in het Witte huis, MeToo, Syrië, vluchtelingen en natuurlijk over het kampioenschap van Feyenoord.
Als ik terugkijk dwalen mijn gedachten in hoge snelheid af naar andere jaren. Een achtbaan vol herinneringen. Denk aan een mengvorm van circus en kermis en zie het leven in een versmolten mal. Want mal is het, mensen.
Ik blijf in gedachten haken aan de cafe-eigenaar, ik noem hem voor het gemak en eigen geruststelling Jaap.
De randstad is een digitaal dorp verworden, waar men moet oppassen niet op zieltjes te trappen.
Jaap had wat weg van Rob de Nijs, maar dan in reusvorm. Ik bespaar jullie het voorspel van twee maanden cafébezoek. Het was na twaalven, Jaap trok mij aan mijn linkerarm de keuken binnen terwijl ik op weg was naar de wc. Trok in een ruk mijn shirt en BH naar beneden, riep uit
“ze zijn precies zoals in mijn fantasie!” Ik vond dat een mooi compliment.
Eerder had ik op een oud en nieuw feest vernomen dat de mannen unaniem mijn borsten op nummer een hadden gezet. De mooiste borsten van van Vlaardingen!
Helaas was prijzengeld niet aan de orde, heeft het mij geen privileges opgeleverd.
Toen Jaap al knedend, een bakkerjongen had er profijt van gehad, aanstalte gaf te gaan kussen vond ik het welletjes.
Ik vertelde Jaap dat het fijn was dat hij zijn fantasieen bevestigd had zien worden en trok mijn BH omhoog en shirt naar beneden.
Voor u en ik het beseffen dwalen mijn gedachten verder dieper de vervallen jaren in. Daar waar mijn Oma roerei op geroosterd brood als ontbijt maakt. Ik hoor haar zingen, beneden ik de keuken met granieten aanrecht, in het grote eenzame huis met kiezelpad rondom en twee uilen in de sparreboom. Ik was negen, toendertijd met Rob de Nijs een jaar of twintig.
Het jaar 2017, is wat mij betreft een trein die gestaag doorrijdt, de wagon die ons vervoert per 1 januari wagon nr. 2018.
Ik wens allen een rit naar believen. Mocht u zich afvragen hoe het met Jaap is afgelopen. Die is jaren geleden op een eiland waar de vrouwen bekend staan om hun prachtige borsten een karaokebar begonnen. En mijn Oma, mijn Oma is dood.
