Herinnering aan Marsman

laagland gaan.

Rijen mensen alleen in blik

stil in files staan.

Politici die ijlings populieren ten tonele voeren,

fier pluimen op eigen hoed zetten,

om aan de einder amechtig nog eenmaal

tegen elkaar op te gaan.

En in die met asfalt dooraderde ruimte verzonken

liggen megastallen verspreid door het land,

rond verlaten dorpen met vermolmde kerken,

met raaigras doods tot aan de horizon,

met steden vol wolkenkrabbers,

alles in groots verband.

 

De lucht hangt er laag

de zon wordt er langzaam

in veelkleurige grijze

roetdampen gesmoord,

en in alle gewesten

– van gewest tot gewest –

wordt de stem van het volk

met zijn eeuwige rampspoed 

gevreesd en gehoord.