Herinnering aan Marsman
Denkend aan Holland zien we brede wegen
traag door oneindig laagland gaan.
Slierten mensen in files aaneengeregen
op weg naar Vinex-wijk of woonboulevard.
Politici die plechtstatig de Vox populi nabauwen,
op eigen hoge hoed fier pluimen zetten,
om aan de einder gekomen amechtig
nog eenmaal tegen elkander op te staan.
En in die met asfalt dooraderde ruimte verzonken,
liggen mega-boerderijen verspreid door het land.
Dood raaigras met spookbossen, desolate dorpen
met vermolmde kerken en steden vol wolkenkrabbers,
alles in een immens verband.
De lucht hangt er laag en
de zon wordt er langzaam
in uitlaatgassen gesmoord.
En in alle gewesten
– van gewest tot gewest –
wordt de stem van het volk
met zijn eeuwige rampspoed
gevreesd en gehoord.
