Herinnering aan Marsman
Denkend aan Holland zie ik brede wegen
traag door oneindig laagland gaan.
Slierten mensen in files aaneengeregen
op weg naar Vinex-wijk of woonboulevard.
Politici die plechtstatig de Vox populi nabauwen,
op hun hoge hoed fier pluimen zetten,
om aan de einder gekomen amechtig
nog eenmaal tegen elkander op te staan.
En in die dooraderde ruimte verzonken
liggen mega-boerderijen verspreid door het land.
Omheinde bossen, desolate dorpen met vermolmde kerken
en steden vol wolkenkrabbers, alles in een immens verband.
De lucht hangt er laag en
de zon wordt er langzaam
in uitlaatgassen gesmoord.
En in alle gewesten
– van gewest tot gewest –
wordt de stem van het volk
met zijn eeuwige rampspoed
gevreesd en gehoord.
