journal intime #22

jt#22 – ils se continent ce réel-là

aan de google translate (GT) vertaling achter de link op “ils se continent ce réel-la” heb je vandaag niet veel. GT vertaalt het vandaag 25/03/2020 als ze ‘zijn continent zo echt’ terwijl het eerder betekent “zij dragen/sleuren dat reële met zich mee “.
maar het is een dynamische link: GT is een learning machine het groeit kwalitatief en kwantitatief naarmate het meer gebruikt wordt. dat het leert heeft GT te danken aan het feit dat het uitgeteste routines met positieve resultaten beter ‘onthoudt’ dan diegene die niet werken. dat het een machine is maakt dat het GT geen ene reet uitmaakt of het werkt of niet en dus domweg alles blijft proberen, dit in tegenstelling tot een mens die altijd vertrekt van wat hem bekend is. GT heerst door onverschilligheid: het geeft geen sikkepit om wat wij liefhebben, onze taal bv. GT kan leren ondanks zijn onverschilligheid omdat de vraag verdwijnt bij een tot tevredenheid stellend antwoord: de druk van de stacks valt weg (het is ontworpen als efficient systeem en men heeft het toegelaten om daarin te groeien: GT gebeurt)

maar gezien de geschiedenis van het GT programma kan je net zo goed beweren dat het ontstaan is, gemotiveerd door de nood aan vertalingen. niemand heeft GT eigenhandig ‘ontworpen’ het is een groeisel dat vertrok van een probeersel en gaandeweg ‘iets’ werd dat ‘werkte’.

ls van een van die talloze wijzen van reactie het ‘ontstaan’ van een virus is dat als gevolg heeft dat heel de humane economie plat gaat, dan geeft de planeet of dat virus daar geen ene reet om, maar het gebeurt wel.

laat ons deze metaforische kijk even doortrekken. over wat we niet kennen kunnen we immers enkel metaforisch praten, het is niet ‘echt’, maar we ‘begrijpen’ het dan beter. en begrip is goed want dan voelen we ons gesterkt in ons handelen, omdat dat handelen in overeenstemming met ons begrip wil zijn. dat voelt gewoon beter, zo heeft ons leermechanisme ons dat geleerd, het haalt de stress weg.

als het gevolg van dat gebeuren is dat de planeet als systeem haar stress kwijtraakt (de natuurlijke subsystemen vinden hun niet langer verstoorde ritmen terug) dan wordt het virus pad sowieso voor het systeem ‘planeet’ een beproefd pad, een uitgediepte weg. want hoewel de ‘planeet’ werkt op totale onverschilligheid maakt de enorme respons op dit ontieglijk gebeuren in Wuhan een onoverzichtelijke hoeveelheid van ‘indrukken’, die in een oneindig aantal subsystemen een responsiviteit hebben aangewakkerd waaruit we zouden kunnen durven besluiten dat het systeem ‘planeet’ nu ‘weet’ dat het virale pad, dat van de gedragswijziging in met uitsterven bedreigde diersoorten die maakt dat deze kwetsbaarder worden voor virale aandoeningen die overdraagbaar zijn op de mens, dat dat voor ons zo fatale pad voor haar bijzonder goed ‘werkt’: het haalt de stress weg. en het creert in alle subsystemen een uiterst hongerige vraag naar ‘meer van dat’.

als onze reactie daarop is om enkel dat ene pad manu militari af te sluiten, en bv. op het eten van exotische dieren de doodstraf te zetten, dan straffen we enkel onszelf want dan zet je in de zo opgestelde metaforiek het onverschillige leersysteem van de planeet er enkel toe aan om langs hetzelfde pad verder te gaan zoeken naar manieren om middels virale overdrachten het ‘gedoe’ van die wriemelende, ja ellendig jeukende huidmassa te doen ophouden. al was het maar voor efkens. niet omdat de ‘planeet’ dan zo’n ontzagwekkende intelligentie zou zijn, maar gewoon omdat het systeem dan van de stress af is.

gebeurt het echt* zo? dat kunnen we niet weten, ons verstand is daarvoor sowieso te klein, want het echte kan je niet vatten omdat het ‘vatten’ zelf er deel van uitmaakt: het gebeurt tegelijkertijd. je kan geen kip maken met stukjes kippenvlees, elke gedachte komt altijd te laat voor het echte.

dit was noodgedwongen maar een metaforisch spel, een simulatie. de simulatie gaf ons wel zicht op enige vorm van begrijpen. en misschien voelen we ons beter als we met dit soort begrip handelen, wanneer we een soortgelijke denkbeweging toepassen in de reflectie op ons eigen handelen.

“voel ik mij nu niet merkbaar beter zonder al die files elke dag?”

ja leren van onze fouten is moeilijk bij de eerste echte ‘fatal error’ van ons euh ‘Planetair Beheersingssysteem’ (ook bekend als de meest riante luchtbel aller tijden ofte de Greatest Rian Air Fuck Up of All Time).

*over die “last van het reële meesleuren” nog: het is zo dat je door traumatische ervaringen de realiteit leert kennen, niet in de zin van echte kennis van het reële, mar gewoon het besef dat je nooit nog kwijtraakt dat wat wij als realiteit beschouwen een uiterst fragiel fabricaat is van ons bewustzijn, een bewustzijn dat op haar beurt een heel precaire bovenbouw is op een recursie van het besef van de eigen leegte. de écriture du réel waar Moralès het over heeft is misschien gewoon de voortdurende behoefte om de angst daarvoor een uitlaatklep te geven: het echte is altijd erger dan wat je wil zeggen.
de tekening zelf laat zien hoe een trauma een interrupt vormt die de beschouwing van het trauma als een kerf van het echte mogelijk maakt: DAMN dadamdadamdadamdadam…vrij vertaald naar de IK-spraak: “zie dit is wat er met mij gebeurde”.