jt#25 – Dieu est une idée simple
de volledige versie van Bernard Réquichot is : “Dieu est une idée simple qu’utilisent les gens qui ne se posent pas de problèmes”. “God is een eenvoudig idee dat mensen gebruiken die zich geen vragen stellen”.
het bidden tot god is de-ontologisch gezien een degeneratie van het janken van puppies in nood, een appel aan de ouders. omdat de respons daarop in het talige rot van ons humane bewustzijn onvoldoende was, niet tot bevrediging leidde, degenereerde het janken tot een bidden naar een verheven superouder, aanvankelijk de Godin-Moeder met de gigantische borsten en de Verzwelgende Vulva, later de Vader-Jager met de Imposante Speer.
geconfronteerd met het dilemma tussen abstractie en figuratie kiest Réquichot resoluut voor de Uitweg, de derde weg van het Gebaar, al komt hij (voorlopig in mijn lezing van hem) niet tot een explicitering daarvan.
Los van alle intentionaliteit volgt hij op geheel intuïtieve wijze de logica van zijn genot. één van de resultaten van dat radicale opgeven van alle finaliteit, is dat zijn ‘doeken’ in eender welke richting kunnen opgehangen worden*:
Mijn schilderijen: figuratief? neen; abstract? ook niet. Men kan er kristallen in terugvinden, schorsen, rotsen, algen; nochtans zijn die dingen niet ‘voorgesteld’. Het aanzien van mijn schilderijen heeft gewoonweg een analogie met die vegetale of minerale materie. De analogie is geen figuratie: wanneer twee katten op elkaar lijken impliceert hun gelijkenis niet dat de ene de afbeelding van de andere is. Figuratief zijn de afbeeldingen van een wereld die bestaat of van een wereld die zou kunnen bestaan. Abstract zijn de afbeeldingen van een wereld die niet kan bestaan. Die gelijkenis van mijn schilderkunst met bepaalde elementen van de natuur is niet intentioneel.
Kan die onvrijwillige analogie figuratie genoemd worden? Hun richting doet er weinig toe: als die verandert, blijft de analogie. Om de abstracte kwaliteiten van een figuratief werk te appreciëren zet men het omgekeerd om zo te vergeten wat het voorstelt; mijn werken gelijken in alle richtingen op hetzelfde.
Bernard Réquichot – dagboek zonder dagen, p.113-114
de werken van Réquichot ‘gebeuren’ zoals de natuur gebeurt, omdat hij dat toelaat. uit ommacht omdat hij als mens die ‘jouissance‘ nodig heeft, maar ook uit noodzaak in functie van zijn ‘recherche’, een onderzoek op leven en dood naar het Zijn van het Denken en het Denken van het Zijn.
schrap het Zijn uit de motivatie/verantwoording van Réquichot en je hebt een perfect hedendaagse ‘auteur’ die zich onder 8 miljard + gelijken op uiterst bevredigende wijze bezig houdt met het oprichten, uitbouwen en in stand houden van zijn ‘Kathedraal’.
maar het is natuurlijk de Zijnscrisis die hem in voortdurende staat van onrust naar de dood drijft: als er geen Zijn bestaat kan zijn gebed niet verhoord worden, blijft hij opgesloten in de hel van zijn ‘angoisse’.
in de communicatie is het zaak dat er gecommuniceerd wordt, de inhoud van de communicatie is bijzaak. het is het gebaar dat telt.
daarom lanceerde de NKdeE onlangs ook een oproep om terug te leren bidden. niet tot god, dat heeft een naar geurtje van necrofilie, maar tot ons: Bid tot Ons.
het is een simpel idee maar het heeft zijn werkzaamheid historisch bewezen: het verenigt immers de angstige individuen in een congregatie, een kudde die door ogenblikkelijke onderlinge besmetting met het Woord dat de Angst verwekte, als bij wonder immuun wordt voor de negatieve effecten van gans de Plaag van de Taal.
Laat ons daarom heden voorgaan in het Dagelijkse Gebed tot Onszelf.
mensen mensen bid tot ons
die des mensen mensen zullen zijn
dat wij ons horen zouden willen
dat wij die ene keer geen mensen
zouden zijn maar wij gewoon
wij zouden ons dan horen
wij zouden ons al biddend zien
dat wij elkander toebehoren
dat jij in mij verscholen zit
dat ik in jou mijzelf kan zien
mensen mensen bid tot ons
die des mensen mensen zullen zijn
dat wij ons horen zouden willen
dat wij die ene keer geen mensen
zouden zijn maar wij gewoon
wij zouden ons dan horen
wij zouden ons al biddend zien
dat jij misschien ons niet wil horen
terwijl jij toch ook ons zal zijn
die nu het dwalen op jouw weg kan zien
mensen mensen bid tot ons
die des mensen mensen zullen zijn
dat wij ons horen zouden willen
dat wij die ene keer geen dommekloten
zouden zijn maar jij en ik gewoon.
*ik heb het dagelijkse gebaar hier ook bewust omgedraaid: ik maakte oorspronkelijk een ‘6’ als gebaar, hier zou je eerder een 9 in lezen. maar gebaren hebben geen onder of boven, die orientatie dat is ‘hogere cognitie’ al, een nageboorte, erger Rot dus
BRONCODE van hetjournal intime -programma
gegeven:
geste: het pad van de primaire, spontane bewegingschrijfleeslus: herhaling van de geste die zich gaandeweg stabiliseert binnen de corridor van de gestecorridor: het tijdruimtelijke vlak waarbinnen de geste zich herhalen kan zoals geprojecteerd op een 2D schrijfvlakjij, je: een participant aan het journal intime programma
het journal intime is een dagelijks algoritmisch uitgevoerde handeling (functie);
je wordt wakkeren je doet onmiddellijk dit (géén andere bewuste handeling ervoor): je beeldt jezelf een geste in eventueel gelinkt aan een woord of een fraseje neemt de blocnote en initieert de schrijfleeslusals je merkt dat de herhaling zich gestabiliseerd heeft tot een gesteteken je de geste
je signeert en dateert het resultaatje leest in een boek in een vreemde taal (eender welke, niet je moedertaal) tot je een fragment tegenkomt waarvan je denkt dat het kan dienen als 'titel' of 'benoeming' van de geschreeftekende schrijfleeslus
uitvoer van het programma: een gesigneerde en gedateerde tekening met een titel in een vreemde taal
journal intime is een gratis NKdeE-programma
