Boven de Maas op de noordkop van de Maastunnel
De wolken zijn leeggezogen, de lucht is kristalhelder.
Blauw en stervenskoud tinkelt mijn oor.
De hardheid van het stuitende zonlicht kaatst op het water.
Het voortjakkerende winterblauw doet me tranen,
terwijl ik de twee meeuwen probeer te volgen.
Ademloos kijk ik naar hun spectaculair luchtballet.
Zie hun hoge vliegkunst in de almaar aanwakkerende storm.
Zij spelen een spel met de wind mijn kind.
Geheel synchroon, heen en weer sjezen ze.
Heen, alsmaar versnellend in de maalstroom
van de oostenwind door steedse hoogbouw opgestuwd.
In volle vaart tot waar het water verbreedt,
waar turbulentie optreedt, om daar te keren
en traag tegen de wind weer op te gaan.
Hoor ze krijsen blij als kinderen die van glijbanen roetsjen.
Het zijn broers denk ik, of zus en broer misschien.
Zijn er slecht vliegende meeuwen, vraag ik mijn vrouw?
De één vliegt beter dan de ander zegt ze,
maar ze vliegen allemaal heel goed.
