In de wolken

Ik woon in de wolken.
Ik ben officieel gedomicilieerd
op Wolk Nummer Negen.

Alles is hier gratis.
’t Maakt niet uit
of je oog loddert, 
bijziend is of scheel.

Ik ben nergens te vinden, 
zelfs niet voor mezelf. Jeminee!

Op dagen dat je echt kijkt,
dan zie je het goddelijke overal.

Alles loopt dan door elkaar,
verspringt, vervloeit,
spat uit elkaar,
is voor eeuwig Een.

Iedereen bouwt aan een soort troon.
’t Mijne is een huis zonder stenen,
een verhaal zonder woorden,
— enkel wolken 
die vrij en onafhankelijk 
in de lucht drijven. 

Van lage en hoge druk
hebben de wolken nog nooit gehoord.
Alles gebeurt hier gewoon vanzelf.
Het wolkendek is een perfecte stek.
Ze zijn niemands meester, niemands knecht.

Ja, voor de meesten klinkt dit vreemd,
maar ik woon te midden het gedonder
en de oorsprong van de regen,
die heel genereus al ’t leven geeft.

Op Wolk Nummer Negen
tuur ik vaak rond
naar zon, maan en de mensen op aard’.

Maar op heel wat dagen
hou ik mijn ogen gesloten.
Zo reis ik inwaarts 
naar goddelijke regionen.

Schijnbaar ver en alleen,
maar de plaats van aankomst
is steeds het hier en nu, 
in goed gezelschap, samen met u.