Dolores
– twee fragmenten –
O gewaad niet van goud maar verguld,
O gaarde waar alleman mag toeven,
O toren niet van ivoor, maar onthuld
door hoog reikende handen uit de groeve ;
O mystische roos die bloeit op het slijk,
O huis gebouwd door ijskoude harten,
O huis van vuur onblusbaar en rijk,
Onze Lieve Vrouw van Smarten !
O lippen vol van wellust, vol van vreugd,
kronkelslangen aan mijn borst gedrukt,
hap stevig toe, opdat zo’n wrede kus u heugt,
en druk opnieuw uw lippen waar dat is gelukt.
Mijn hart dat danst als ik zo vurig word gekust,
mijn ogen tranen, terwijl mijn vlam verrijst –
ach voed en vul mijn zuchten ongeblust,
eerdat de pijn haar deel opeist.
~
Genaderd ben ik van de verste, de uiterste poort
tot het altaar waar geilheid door gebed wordt gestut –
welk nut dient zo’n vroomheid de sterflijke soort ?
Zeg ons, Vrouwe van kwelling, welk nut ?
Uwer is de laatste slok wijn en míjn mores,
de laatste drup van de kelk zal u tarten,
O droeve en woeste, wellustige Dolores,
Onze Lieve Vrouw van Smarten !
Uwer is de jonge wijn van mijn begeren,
vrucht van vier lippen die zich verdrongen
tot haar en oogleden zich aan de vlam bezeren,
met schuim gevoed door felle slangentongen,
het slangenkwijl van ongetemde wellust,
zouter nog dan het geborrel van de zee –
onstuimig vuur komt weer tot rust,
als zoete wijn maakt het gedwee.
~
Algeron Charles Swinburne, Dolores – notre-dame des sept douleurs, Londen 1866
