Over tanende kennis
Kan er iemand vragen wat het voor de toekomst betekent wanneer we kennis eeuwig begraven?
Een schilderij is toch net zo vierkant als de wiskunde rond?
Wat een slachtveld wordt dat weer?
Iedereen die brol uitkraamt moet toch dood?
Kunnen we nu een beetje opstarten?
Dat fixen we dan toch wel na de narcose?
Doen ze dat niet met zo’n speciale pleister?
Sorry, we hebben ze dus allemaal vermoord.
Als we ergens onze tanden in zetten
bijten we hard door hoor!
Wat een BLOEDIGE ravage is het nu?
Eeuwig immanente dichters tieren welig met hun Griekse afgoden en
hebben duidelijk niets op met een Praxis, Gamma of Hornbach.
De poëzie van kennis is verworden tot bordelen van smakeloosheid van impotente humor.
Ooit terroriseerden 50 hongerige ijsberen Nova Zembla.
Weet jij nog hoeveel ijsberen in die Ikea zaten aldaar?
Ze ontdeden je van je ingewanden,
lieten je 5 dagen drogen in de wind, ontvelden je –
lieten je nog 2 à 3 dagen HANGEN IN DE WIND
opdat het vlees zoet rook!
Het wordt tijd voor singulariteit van humor en kennis.
Wij zijn sowieso vrijwel immuun voor alles.
Eet kennis gewoon op! Eet humor gewoon op!
Eet gewoon op! Eet alles op! Eet gewoon op!
Lastig hè, dat de werkelijkheid veelal
banaler is dan wij wensen te geloven?
