Hier een gedicht van mij met ezelsoren
Het gedicht heet:
Maarten Doorman
Vreselijk! Wat ik hier allemaal schreef!
Goed dat je me niet blokte of ontvriendde.
Excuses voor mijn onsamenhangende woorden.
Ik zal dronken zijn geweest.
Maar ik weet precies wat ik daar probeerde te zeggen:
de afstand tussen jou en mij is veel te groot!
niet de afstand tussen ons als fb-vrienden, maar
de kloof tussen kunstenaar en denker over kunst en cultuur!
Moet je horen, gister luisterde ik
naar een lezing van Genesis P-Orridge,
een schitterende lezing, waarin hij uitlegt
wat ik al mijn hele kunstenaarsleven doe!
Hij legde uit wat de enige manier is
iets nieuws te maken
en dat allemaal in één zin:
Waarom 3 akkoorden leren wanneer je muziek wilt maken?
Punk en intellect scheidden hun wegen daar en toen al.
Die schifting is voor wie het wil
zien in kunst net zo on – zichtbaar.
Er is avant-garde en er is contemporaine kunst!
Zoals punk en pop met bloemen en een rap met een beat en zo
Tada Tada tada tadaa
Daarom en ik weet nu wel hierom,
luisterde ik in 1984 naar Psychic TV,
op de racefiets eindeloos heen en weer,
van Vlaardingen naar Delft en terug,
naar ‘Dreams Less Sweet’
Nu dertig jaar later begrijp ik pas waarnaar ik toen hunkerde:
vrijheid uitgedrukt in geluid, jaren later kwamen daar
Stravinsky, het requiem van Mozart, Verdi’s requiem,
Scarlatti, Berio, Schnitkke, Ligeti en tenslotte Uts-vols-ka-ya!
P-Orridge wees me er gister in zijn lezing fijntjes op
hoe de lijnen destijds werkten
hij kwam via Peel bij Burroughs
zonder ooit een noot gespeeld te hebben!
Hoe kort zijn onze lijnen nu, Maarten?
Weet jij wie ik ben of moet ik weten wie jij bent tegenwoordig?
Tussen makers en denkers over makers zit een klont schooltheorie
Ga die klont opruimen of zo, want hoezo en waarom vooral moeten jullie ons iets vertellen over ons?
Waarom is dat?
Dat moet eens en voor altijd kortgesloten worden:
het academische bazelt maar wat over makers,
weet van toeten noch blazen!
Ik ben Genesis, jij de pap!
Met vriendelijke groet dit keer!
