Auteur: Astrid van Rijn

Ze had al een hele poos
niet gesproken
haar stem inmiddels
een onbekende
de eik voor het raam
hield van haar stilte
de kat miauwde
ze schrok er van
het liefst had ze vandaag
de hele dag in haar stoel
blijven zitten
maar ze moest door rivier
langs het pad
bergen verzetten
ze aaide over haar buik
zo zacht, gaf troost
deed haar pantoffels uit
trok haar jurk omhoog
sprong in het stromende
water

Tekening en gedicht
Astrid

Een nonchalante pet zou je niet misstaan
of een hoed met sluier van wuivend riet waar
het licht zich door heen speelt
De helm die je draagt laat geen lucht door
grimas die je trekt voor even
Ik proef je leven
tast met iets wat op schroom lijkt je verlangen af
Weet dat ik je luister
overal waar we rivier worden
Dat ik, hoe pijnlijk ook, blijf geloven
hoe wreed, hoe zeer, hoe triest wij met zijn allen zijn
We nooit zullen begrijpen waarom
wetenschap een tijdelijk anker
geloof de nar die er zelf ook niets meer over wil horen
Wij Goden verzoeken en niet gehoord worden
onvolmaakt zijn zonder schroom
Omdat lieveling er geen hoop bestaat
geluk een monster waar niets te halen valt
gevoed door haat omdat onmacht zoveel erger voelt
Hier op dit stukje land
in ons huis, deze kamer,
op dit bed telt

Gedicht en zelfportret: Astrid

Terwijl ik Bach luister download ik een kasteel

In de boot in de gracht ligt het strijk kwartet in katzwijm
de avond had hun verrast, wisten zij veel
de dikke barones kon coma zuipen als de beste
Doorgaans waren geboekte feestjes
op de vrijdagavond saai en voorspelbaar
maar dit was andere koek
De man met de Dali snor had bij aanvang van het gebeuren
over zijn lul gestreken en geroepen
” het violen gejammer maakt mij geiler dan welk wijf met dikke tieten dan ook!”
Dat had de toon gezet

Tekening “All you can eat” en gedicht:  Astrid

Als je het niet meer weet
bij wie kan je je dan vertroosten
in een bunker van vertrouwen
gepokt en gemazeld
gepolijste kamers besloten

men beweert maar mijn geloof is tanende
waarom al dat geroep en gewauwel
hoort u mij
niets anders dan ego-zalf
ik observeer het hele theater
roep heel hard
boe  

spoor mijn fantasie aan en verdwijn in galop
mijn eigen ridder in nood
gezond verstand is niets anders dan wat we
bekend achten

hersenen een grabbelton van
willekeur en impuls
ik geloof dat ik er een nachtje over slaap
de regisseur verdwenen

ik droom onverwachte zaken en niets verbaast
vrije val in wat ongewis lijkt
hoe klein ben ik als ik mij plaats in het
groter geheel
ik heb een zonnig karakter
dat blijkt uit niets maar ik vertel het u
zo heb ik het bedacht

Gedicht en foto
Astrid

Ze heeft een poef, ligbad, een salaris
man met schone sokken,
puberkind zonder drankprobleem
Schoonouders met hoekhuis,
zus en paardenstaart
Toch, er wringt wat de laatste tijd,
het is niet pluis, schurend in de hoeken
Niemand merkt wat op van woeker,
adders in het lijf,
haar mevrouwen glimlach werkt
Mooi meegenomen
Ze vouwt sinds kort theedoeken
nooit eerder, maar nu
Telt de blokjes elke droogdoek weer,
legt ze gespiegeld, strak op elkaar
Er is haar een licht ontstoken,
stapels doeken in perfecte harmonie
op de keukenplank maakt gelukkig

Gedicht en foto
Astrid

Gestolde pleuris
in Fimoklei
touw haar van
twee klontjesstaart
droedellach
maanzaad tussen
mijn tanden
ik blauw een woord
met zeven s-en
kun jij abseilen terwijl

de vadsige leraar
heeft een pluisje
op zijn gulp
aandoenlijk
klamme oksel
treurige observaties

heb jij ooit gehuild
grijze pissenbeddensmurrie
biologische Colgate
ik floss mij er eentje
morgen ben ik af

geluk geeft status
verdriet met de pot mee
ik kan succes
de lama spuugt
belletjes

kom veeg zielshoopjes
was handjes in bladerdeeg
wees bekakt en onbevreesd

Astrid
Uit dichtbundel “Tuimelingen”.

Vierluik
Astrid 2017