P.L.e.E.Lopende onderzoeksprogramma sinds 27/09/2004
onder het genegen manevuur verkondigt luid de pelikaan
de bijlbek balkend met een keelzak bloed eraan
de afloop van het voze waarheidsuur:
ik klop mijn keel leeg op mijn borst
die mens is vies en smaakt naar worst
bij dauw de zwerm stijgt op
en scheert in klaterzon en roos en geel
over ’t water van de vreetplek heen.
dv 10-02-2018 @22:15
In een grot uitgehakt in de niet-aflatende zwelling van g*d’s miasme zit een naarstig wijf bot te vloeken. De wanden zijn spiegels, vermenigvuldigen de okerkleurige vlakken van de kleine ruimte eindeloos.
Je hoort haar afwisselend zuchten, tieren, met rauwe keelklanken alles en iedereen onverstaanbaar vervloeken. Bezwerend fluisteren en oorbelastend schreeuwen. Elke klankenreeks is weer in een geheel nieuwe taal. Het doet wat denken aan het vocale werk van Giacinto Scelsi: de ondoorgrondelijke liefde, ontpopt in een grot.
Op haar dijen hangt haar rok halfstok lusteloos te fladderen. De blouse die van haar steekschoudertjes golft, is van een eendere rode stof die van doorschotenheid eerder roze oogt en hier en daar zelfs het blauwig-oranje schijnsel van de voering vertoont. Gaten waarin je ook het onrustwekkende zwart van haar huid vermoedt.
Zij is bezig met het aanspannen van snaren, veel te strak op een krakend stuk gebogen bot. Het rozige materiaal kan elk moment gaan barsten of breken, dat zie je zo. In de hoek ligt er al een aardige hoop van dat spul, generfd nog met de looplijnen van het leven er kriskras in. Ze glanzen er gelig, alsof ze nog hars afgeven. Twee knoesten lijken het telkens te zijn, met de centrale spiraalvorm fel uitgebogen van de wortel weg als een stompe pijl.
Seffens komt weer die droge krak.
(nb.: het prentje is van André Franquin uit diens meesterlijke stripreeks Gaston Lagaffe, vertaald als Guust Flater. Franquin is Belgisch werelderfgoed)
de tijd is slechts een plooi
waarin de dode zanger
in zijn zwijgen drukt de lippen
op de petalen van de roos,
het zachte niets, zijn eeuwigheid
de roos bloeit open
in de maand mei
mijn ziel verduistert
van de liefdespijn.
de nachtegalen zingen
in de liefdesstruiken
moordend is de passie:
oneindig is mijn pijn
kom, kom sneller Duif
kom sneller naar mij
kom sneller, ziel van mij:
ik sterf hier van de pijn.
La rosa enflorece
o en el mez de Mayo,
mi alma s’escurece
sufriendo del amorLos bililicos cantan
en el arbol del amor
y la pasión me mata,
muchigua mi dolor.màs presto ven Palomba,
màs presto ven a mi,
màs presto tu mi alma,
que yo me vo morir.
[text from a sephardic romance]
Our poetic impulse, our strongest intuition is to affirm life against any limitation, including, especially, in view of the countless historical disasters, religious reductionism of the free spirit to a transcendentally cloaked discourse of power.
Any affirmation of life precludes the affirmation of death plus the annihilation of consciousness, the improperness of any ‘after-life’, that can only be envisioned as a ghastly never-ending torment of pseudo-completion, as well as the idiocy of religious idolatry, personal god-creations, the attribution of uneasing troubles to demoniac forces etc, although one needs to be lenient on purely ‘practical’ moral grounds, however little such leniency may have to be in accordance with a truly ethical position.
I mean: however ‘ wrong’ some blokes may be, you just don’t spit people in the face for being ethically adrift. In fact, in my view, the only vantage point allowed is a rectification by exemplum, acquiring the wanderer’s weak and faulty rhytm and working it the other way, all the time keeping strictly within your own ‘legal’ field of movement.
Within the future present of the other’s life, it’s kinda like a Star Trek thing: you don’t interfere, you can show but not touch, lest you corrupt the promise inherent in what is shown with the act of breaking the promise. Sometimes the mere act of viewing disrupts the chance of wathever beauty is to be.
Unless you’re some kinda nutty saint, nobody will notice anything, don’t fool yourself, mohammed. But it’s the only ‘legal’ way and theoretically it is even possible.
Anyway, in spite of today’s fashionable ‘bleak destination’, including the ‘daring heroism’ of so many intellectuals staring Emptyness Itself in the eye (“my mirror, no I, I, no I”), any true immanent position today would require a serious reconsidering of what is too easily acquited as belonging to ‘idolatric transcendentalism’ or even plain foolish stubborness.
For immanence as such _also_ necessitates a ‘mystic’ movement within its discourse, namely there where the ambivalence of the affirmative energies is used, metaphorically speaking, as the engine of pro-creating consciousness, uncut from the worlding spirals of pre-consciousness, on ‘purely’ virtual grounds, pre-individual if you want, albeit that the pre may be wrongly held as a signifier for an absent temporal order.
The order of speech here is perhaps topological, preceding the psychic space-time divide. And pro-creation here would be a lengthening beyond the order of speech that is applied, hence the paradoxical, hence the term ‘mystic’ to describe (write down, denounce) the movement.
But of course this ‘immanent mysticism’ would de facto tune in nicely with any transcendental ’traditional’ language/usage/method of acquiring ‘un-worldly’ knowledge. Extreme care is required in view of the strength and ruthlessness with which religious dogmatists have been able to recuperate any intellectual effort passed to us by these rare individuals and their testimonials of extreme experiences.
Furthermore, although a poetic method of investigation does not require any succes in a world that seems dead set on destroying itself anyway, regardless of any sense, common, poetic or otherwise, you might take care not to compound the already soaring insults of insanity and naïvity with any further association with the quacks and new agers of the scene, as it further succumbs into commercially orchestrated sickening whirlings of slime into slime into sour vomit.
It’s worth giving this line of thought and (daily) praxis a chance though: occasionally one does end up with a piece of strangely sharp and heavy matter able to soar right to the bottom of this global mess and make a sound that cuts through all the crap.
It is, unsurprisingly, somewhat erotic, that sound.
It goes like “thud” at its weakest or “dzjeEEUjuCK”, or sometimes even “thooooaaheeeEEEEedzZjud”.
[latexpage]
[vervolledig binnen 60 minuten 7x de zinsnede in de opgave]
opgave: “als ’t nauwt”
\[
\quicklatex{ size=25}
\boxed{f(x)=\int_1^{\infty}\frac{1}{x^2}\,\mathrm{d}x=1}
\]
Er zitten wormen in het boek van zand: zandwormen – strandwormen, ongewervelde holtekakkers alleszins.
Eerst was er de vruchtbare monding, het slib en het drassige weiland, de schoffel schoffelde tot er schot in kwam en met het leem duwden de menigte handen de stad overeind en de mannen vervolgens. Zij bouwden grote huizen met verscheidene badkamers.
Toen kwam de hitte, zoals de vloed op het strand. Het stelde allemaal niet zoveel voor. Zandkastelen. De barsten barstten verder uit in steeds diepere barsten en alles – de yakuzi’s, de douches, de sauna’s, de marmeren toiletten – alles verguisde tot ruis in het zand.
Mijn vlakke zand.
‘De vlakte betekent’, zeiden echter de geleerden, ‘want er zitten gaten in’.
En zie de geleerden wezen naar de rijen zwarte wormgaten, waarin her en der nog een bidet wegzakte. ‘Kijk,’ beweerden zij, ‘daar spijkeren de gaten zowaar een zin in het land. Een zin!’
Wij lazen de tekens maar de tekens waren niets anders dan gangen: kruipgangen – vreetgangen – wormsporen – druipholten.
‘Voor de zon en de geest van de zon zijn het slechts wurmen’ traden ons bij nu de schepen van cultuur, ‘aardwurmen – nietig slijm en snot van de vochtige grond’. Velen van ons juichten de schepen toe met enthousiaste niesbuien. De duikboten van de oppositie speelden zakdoek leggen, niemand zeggen.
Hier, lieve kinders, zo plots al aan het eind van onze vertelling gekomen, staat het slot zich handenwringend op slot te draaien met deze tot onbegrijpelijke verzen versleutelde woorden:
“Een beweeglijk soort korst,
als je het mij vraagt, met een mossprietje
dat wriemelt voortdurend met
twee wriemelwortels in het tijdslijk”.
I
tussen uiterst a en uiterst b
beweegt zich onze weg;
schroeiijzer, vlammenadem
brandt de tegenstelling weg
tussen dag en nacht.
het lichaam zegt ‘dood’,
het hart ‘berouw’
maar als het dat is, wat
is dan mijn vreugde ?
slapkens naar Vacillation I van W.B. Yeats:
I BETWEEN extremities Man runs his course; A brand, or flaming breath. Comes to destroy All those antinomies Of day and night; The body calls it death, The heart remorse. But if these be right What is joy?
vannacht zat ik in een camionette achterin, het was zo’n oud volkswagenbusje zoals mijn vader er een had waar hij achterin voor mijn zus en mij een demonteerbare zetel had gemaakt omdat het ook moest dienen om een orgel van een half ton te vervoeren maar ik kon wel niet zien wie er reed want ik had enkel oog voor de weg het was donker en we reden veel te snel alles begon te daveren en ik zag heel duidelijk dit komt niet goed stopt ne keer jong wat doet ge toch en de weg begon zich te splitsen ook in één deel kassei vanwaar het immense daveren ook want zo’n vw-busje veel vering had dat niet en we gingen sowieso veel te snel en een ander deel gewoon zandweg en ik ging voorover leunen om te helpen zien waar we naartoe moesten en toen veranderde de ruit van het busje in een raam in een kamer dat plots opengebeukt wordt door de storm buiten, het was nacht ook daar in de kamer maar dat kon niet dat ik in die kamer was dus ik moest maar ’s wakker worden dacht ik en we hebben gewoon schrik voor het onbekende ook en de dood stelt niks voor maar hoe kon ik wakker worden en ik greep naast mij want daar moest het nachttafeltje staan met mijn bril op en wat een gedoe toch zo’n nachtmerrie en toen ik nog dronk was het veel spannender en tenminste echt gruwelijk dit is waterkak seffens val ik nog helemaal zonder angsten ook en wat dan en toen was ik wakker en ik zag dat het nog maar 2 uur was en toen was ik keiblij en ik wou iedereen zeggen dat er geen reden was om zoveel schrik te hebben maar ja zoiets zeg je gewoon niet è wat moeten al die mensen wel niet denken maar dat beeld in die camionette en de overgang naar het raam dat had wel iets ja en is het nu een afbraak dat nachtmerriedenken neurologisch gezien pure destructie van obstakels van haal die shit hier ’s weg of toch ook een opbouw of een afbraak-in-opbouw en heel die shit van yeats dat klopt toch ook van geen kanten tegenstellingen wtf hoe basic dualistisch kunt ge zijn kasseien of zand dat buske reed gewoon te snel het gaat niet om de dingen maar om wat ge erdoor jaagt en hoe en wat dat is is niet iets maar gewoon wat er gebeurt enfin soit ik heb nog wat zever verkocht op facebook en ik ben terug in slaap gevallen en vlam door mijn wekker geslapen dedju holografisch als ge het werk van een dichter leest als een hologram dus dat ge alle info mee hebt zelfs al is alles danig gecomprimeerd tot een klein prutstekstje waardoor ge wel heel de beweging mee hebt en licht è gewoon het licht hoe simpel wilt ge het…
aarzeling IV
aarzeling V
aarzeling VI
VII
zij: zoek het echte, laat de schijn der dingen
hij: een zanger zijn en zonder woorden zingen?
zij: klagen als isajah, wat wil je meer?
hij: stom verslagen door de eenvoud van het vuur!
zij: zie het branden daarin loopt het waarheidsuur!
ij: laat het komen en zit zo niet uw zelf te zomen!
vrij naar Vacilation VII van W.B. Yeats
VII
- {The Soul}. Seek out reality, leave things that seem.
- {The Heart.} What, be a singer born and lack a theme?
- {The Soul.} Isaiah's coal, what more can man desire?
- {The Heart.} Struck dumb in the simplicity of fire!
- {The Soul.} Look on that fire, salvation walks within.
- {The Heart.} What theme had Homer but original sin?
Enige inspiratie bewoog zijn hand;
hij wenkte naar de Heilige Maagd:
‘gij en zij, gij zijt zusters, gij ,
daar heb ik nooit aan getwijfeld, ga
maar samen daar’, zei hij , ‘ik ken
geen plaats voor gij of gij onder
het volk van deze wereld.’
waterbruid sterrenbruid
ga hand in hand en stroom
zoals een rivier door de netten
stroomt of weeg het web van
de constellaties af als een
reusachtig rozet in de ellende
van de grote kathedraal.
Ge zijt gedoemd gij
om wit in het wit te verdwalen
als goddelijke golfslag in de dagelijkse
feiten, in de witte kerk of zwart in het zwart
van de donkere stal,
om te leven als bedelaars in de schaduw
van de hekkens, om vreemden te zijn
in lompen en vuil, om de golven te klieven
op jacht naar aardse geneugtes
& een nest van infecties te zijn
gloeiend in de godheid van uw ogen
om te slapen op de grond op strobalen
onder de blinkende hand van de nacht,
in berkenspelonken en tranenvalleien
of in een huis vol bittere zuchten
Weet: ge zult ballingen zijn overal.
Een bitter noodlot wacht u op, altijd
zult gij moeten horen: “Uit de weg, gij,
uit de weg alstublieft.”‘
fragment uit
“De Dichter” van Velimir Chlebnikov (1919/1921)
botweg uit het Engels vertaald door dv 2008
“Hier is mijn huid. Haak maar vast, maak er een handwerkje van.
Weldra vlieg ik er toch uit en de pijn zit in het woord van een ander”.
Je spijkerde het op de stilte als een kunstig vlechtwerkje. Ik zie nog in slomo het neerkomen van de hamer.
Alsof de woorden en hun betekenissen jou vanzelfsprekend toekwamen. Alsof je een bedreven meesteres van het stroeve genieten was, een noodlottig bedroefde die slechts het sterven, de bevrediging van de drang naar bederf wil aanwijzen als de enige, ware weg naar het nirwana. Alsof er met die woorden van je iets te vertellen viel. Alsof jij überhaupt iets te vertellen had.
Maar een vingertopje van je hand, een spiertje aan je mondhoek sloeg snel uit naar het meer bekende terrein. Het Behoefteplein waar je te handenwringen staat en luchtig te lachen van “neem mij, maar neem mij alsjeblief niet te serieus”.
De rechte ladder naar het zenit van het humane wankelt steevast tussen A en B. De rest van het alfabet is niet aan de orde, het zenit zie je enkel steil omhoog.
De waarheid glipt er ergens tussenin, ze kronkelt als een druppel de snelste weg af. De waarheid is een gladde slang die glijden wil, de diepe vijver in. Het ongeziene van de waarheid is haar habitat.
Het is de lust die het overal donderen doet, het licht van de woorden dat kenden we al. De duiven zitten op dit uur stijf van de angst naar de ledlampen te turen. Het raam zet ik maar open best, zodat de onweerswind onze verschaalde kamerlucht kan komen opsnuiven. De nacht raamkoost.
Aha, ze lacht.
Ja, schat, we hebben een heden. het is gelukt!
Wacht lang genoeg, zo stond het in je hart gegrift, dat altijd voor het grijpen lag.
Maar dit heden is echt! Het staat en spant en zingt. Zo had je het vast niet gedacht.
Kom, wonderlijke dame, tijd hebben we nooit genoeg, prik je strenge oog met je tranenmoraal dus ploef aan die cactus op de vensterbank, hang je muffe ondergoed over de flitsende schermen, ik zal je vlug bij die befaamde ander van je sissend op de lippen zetten. Letter per letter tot je met de letters samenvalt. Het verhaal zal ik als stroop uit je glazige adem persen, de personages die we waren uit de plooien duwen van de lege vlakte die we ondertussen in de leegte maakten.
Ik weet het, je wil nog een bootje zijn, zwalpend op het natte vlak van je wensdromen, maar ik duw je af tot in het niets van de volledige tegenspraak.
Ze neemt haar lach terug, legt het als een leeg schelpje bij haar woord.
Inderdaad, je weigerde zelfs dat. “Neen: jouw huid is een haak en van die vissen in je aders vliegt er niet één”.
Ik hou het de duisternis voor als een vaandel van marmer.
(verhaspelingen van het Verzameld Dichtwerk van Karel van de Woestijne)
sol
la :: al
hier mijn muze, zo
si :: is
het – ik heb haar door uw lijf gehaald
do :: od
eur – ze geurt nog naar uw grauwte
re :: er
rest nog stof van sterren
la :: al
les af en uit
sol :: los
| ⇐ vorige woestenij |
(och nee, hou maar)
(verhaspelingen van het Verzameld Dichtwerk van Karel van de Woestijne)
de tover gaat in verte over,
het zicht nabij veredelt
niet het uitgedeelde leed
en weg bijna lijkt al het edele.
het edele verhardt en star
in plooien valt de spot:
ik post mijn pose tot de ziener
die daarbij geen oogwenk stopt.
| ⇐ vorige woestenij | volgende woestenij ⇒ |
Zal ik een tuin bouwen in jouw vorm? Fuck Versailles, dit trekt gegarandeerd een veelvoud aan toeristentristesse. Wereldvermaard wordt vast de met taai onkruid omringde waterput waarin zinken de radeloze zuchten omtrent het verdwijnen van het fijne in je gelaat, het oprukken van de splijtende kopzorgen, de nijd die woekert als geel bloeiende braam rond je hoofd.
Ik modelleer de put van je hoofd uit het geheugen, ik zie hem nog zo voor me: dat gapende gat waarin de kat viel die je teder placht te strelen en die daar jankend verzoop toen je mij de ogen toewierp. Wee die dag, toen ik mij in het onvermijdelijke ontluiken van die klepperende diepten met hun ijswind naar nergens weerloos gespiegeld zag, mijn beeltenis herleid tot de frêle letter die ik altijd al in jouw boeken was.
Zie daar de tanige heesters van je stekelige armen, voel de doornen in de zwiepende rozenstruiken onder je oksels, waarin mijn laatste greintje trots in een kwinkelend kringetje opkrult en zich met een finaal opwippertje bij het herfstige bos van mijn falen schaart.
Rond het atrium waarin doorzichtige haagjes de eertijdse finesse van je legendarische schouderbladen oproepen, metsel ik een zestienzuilig peristilium, waarvan elke zuil een versteende metamorfose van mijn wezen gevangen houdt, een snapshot van de puist van mijn ego op de in het doolhof van de Onmin vertakkende lijdensweg die wij allen delen. Hoedt je immers, mijn liefste, voor de illusie enkel tuin te moeten zijn in dit verhaal.
Daar sta ik zestien maal, met een stuk glanzend zwart marmer dwars door de bleke onderbuik telkens, een verzakking uitgevoerd in vlekkerig albast waarlangs fijntjes de suggestie van een etterig bloedstraaltje loopt. Meesterlijk.
Op het dak wachten de gieren. Straks, als de bezoekuren afgelopen zijn en het geloop als dwaas en oppervlakkig uit de rijkdom der bewegingen in het geheel van het rotten verdwijnt, straks krijgen zij hun dagelijkse galgenmaal: het ik-vlees dat jouw vertuinde geest ophoest uit de diepte van de darmen. Het floept uit de put die je kop is.
Ongehoord, ongezien lig ik in het late zonlicht gillend te lillen wijl de eerste gier zijn bek zet in een uitstulping aan het vormeloze spuwsel.
Daar heb je de tweede al, de derde, …
jij bent zo goed niet
wat ik schrijf dat wat
ik schrijf vergeving zoekt
bij wat jij niet bent.
vooral in mijn gebeden
doet het zeer temeer
omdat ik je daar haast
dankbaar moet zijn
voor jouw afwezigheid.
nu word ik bijna vrolijk
weer zodat ik jou als
dank mijn woord uitkeer.
| ⇐ vorige woestenij | volgende woestenij ⇒ |
de gebelgde zanik zeurt om zijn verslapte veer
ingewikkeld was de veer weerbarstig een verschrikking
als een sneer streepwaarts zij stoof in het vrije nee:
geerte blake schave kele
infra basem brok geboren
weke bleekheid van heur handen
draag gezaag verlaagt de dag
zie hem staan nu zeurend in het zerpe van zijn ziel
| ⇐ vorige woestenij | volgende woestenij ⇒ |
het lichaam jij
het lichaam jij waarin ik plant
mijn geheime nijd tot bot
en bleke dood
het lichaam jij dat ik aansteek
met de woeker van genot
dat doorwoekert
het lichaam jij dat rouwt en kermt
en snikt maar in zich vrede
spaart nog van mij
het lichaam jij dat droomt en hoopt
nog terwijl ik moord en mij
eindigen wil
het lichaam jij waarin ik woest
en heersende staan blijven
kan, nimmer vrij
| ⇐ vorige woestenij | volgende woestenij ⇒ |
modderbad
modder waar gij rollen moet
terwijl de vloek uw vlokken overdoet
ontzag staat u in d’ ogen wit
dat gij nog in uw badje zit.
grommel niet geraamte in getelde taal
ik spoel u terug tot kind in het verhaal
berouw, vergeef uzelf nu aan uw ziel
en geef het woord dan aan uw vrouw.
| ⇐ vorige woestenij | volgende woestenij ⇒ |
woestijn
ik schuifel en hij loert.
zijn kijken schilt, hij boert.
hoe ook ik mijn knieën
schik, hoe ook ik mijn kleed
vertrek: zijn stompe brein
doorbreekt de korst. hij kookt
in eigen grijpersschijn.
vlaanderen de leeuw.
ik leer nu snel de plaats
te mijden waar boeken
staan uit die woestijn.
| ⇐ vorige woestenij | volgende woestenij ⇒ |
schuifaf
joelend schoof het jongetje
de schoonheid af en plons
daar lag het in de brij
op de speeltuin staat
een dichte huizenrij
in een daarvan woon jij
| ⇐ vorige woestenij | volgende woestenij ⇒ |
god verbrodt mijn liggen bij jouw liggen
de dove nacht was traag en wachtte
vragend als een zee op water
wij braken door elkander schots
en scheef o branding van het eeuwige
zo’n verbod verbindt
geen uitgefikte lucifers
| ⇐ vorige woestenij | volgende woestenij ⇒ |
| ⇐ vorige woestenij | volgende woestenij ⇒ |
schakelstand
ik week de lagen ik van mijn gelaat
met onder alle woorden niets
dan mijn afzichtelijke niets
het bleke blad vraagt naakt jouw hand
er is geen tijd voor jouw gebaar
de dag verzwijgt dat ik jou binnendring
wij zijn elkanders schakelstand
| ⇐ vorige woestenij | volgende woestenij ⇒ |
broeiing
fistels bloeien open in de holte van een groei
vingertoppen reiken tastend naar het rot
spijskaart splasht in ’t schuivend schimmelbed
o kleursurprise barstend uit een tandabces!
jouw schaamtehaar mij zingt m e s o p o t a m i ë
mijn woelen wroet zich naar de bron
uitdagend kan een stramme wachter dreigen
dra ik trommel op jouw huid van binnenuit
het grauw verkondigt liefde als geloof
ik duw de letters IK nog dieper door
jouw kermen vindt in mijn genot gehoor
vrij van vorst geklater braakt wat later
mijn schokken scheur van schokken in jou uit
| ⇐ vorige woestenij | volgende woestenij ⇒ |
Z I E Z O D E
Z I E Z O O
Z O Z O
Z O Z O
Z O Z O
Z I E Z O Z O
Z I E Z O Z O
Z O Z O O
Z I E Z O O
Z I E Z O Z O
Z O Z O
Z O O
Z O Z O Z O Z O Z I E
Z I E Z O Z O Z I E
Z O Z O
Z O Z O
Z I E Z O Z O O
Z I E Z I E Z O
Z I E Z O Z I E
Z O Z I E
Z O Z I E
Z O Z O Z I E
Z I E Z I E Z I E
Z O Z O
Z O Z O
Z O Z O O !
Z O Z I E Z O O
| ⇐ vorige woestenij | volgende woestenij ⇒ |
gore zak
proef ik zout dan breekt mij door
de zonnebrand maar in het zand
mijn lijf is goor van brakke turf
de zee krijg ik niet mee: ik ben
te zeer van zelf een zoute slurf
| ⇐ vorige woestenij | volgende woestenij ⇒ |
zeemansklacht #2
geen bleue straal geen plotse rouge
geen schilfer licht in ’t natte grijs
de zwijgzee zwijgt en zwoegt noch krijt
mijn tong bevriest en breekt in ’t ijs
| ⇐ vorige woestenij | volgende woestenij ⇒ |
vrede
de bomen traag van adem
verdragen over land van zee de zucht
ik droom mij suf, ik slaap gebrek aan lucht:
de lieve vrede legt te diep haar oorlogsbodem.
| ⇐ vorige woestenij |
bommerdebom de kopernagels oprakelende kaproenen
bereiden nog het knalpoeder in oude pokalen.
de reine blonde maagden met ijskoude breinaalden
verjagen de hitsige luipaarden en pok met de kispan
fok op de kop plokt de muze de baldadige dichters
van doem en de doldomme mode van doftig gedoe.
ha mannen bedaren pas die zich ter vrouw beraden? ie.
tot regen plenst juni plassen de aftellende tafeleenden
weg in alg en kwijlvijvers de glansloze weken. lengte is.
tussen krammen ijzerdraden elastiekjes zakdoeken
snoeprollen kasticketjes suikerklontjes oortjes keelpastilles
– ’t is inderdaad maar een handtast – kraakt en vermorzelt
uw schamele zucht, breekt u haar heldere puurte daarmede
tot uw mistroostige taal van gebaren en steekvingers af.
klaarte
het teweeggebrachte weegt, het gedane
keert een zwerm gedachten uit,
rondt de stilte af naar eenzaamheid.
de zon rust uit de maan met net
voldoende licht om koelte, muur
en bladomruiste roos buiten
de wens mens te
laten, pure waan.
| ⇐ vorige woestenij | volgende woestenij ⇒ |
facebookster
ik ben een sterk gelaat
dat alle guurte tegen gaat
ik overschrijf haast dagelijks mijn woord
in antwoord op de nieuwe vragen
mijn dreigement is slappe koord
een zee die nadert, om te wijken:
ik sta constant in eigen zeik te zeiken
| ⇐ vorige woestenij | volgende woestenij ⇒ |
vergooit uw GELD en koopt LYRIEK!
onschuld
blijf: geheel van jou blijf ik.
jouw vlindervleugelspeld
doorboort mijn lijf, de bitterte
verettert. jij zwijgt
maar gapend gooit jouw zwart mijn varen
in kolken en klippen.
jouw bleke tover brak de nar
jouw oker bleek vol schaamte rood.
jij bergt de vlakte van jouw dood.
onschuld vliedt daders
die de tijd geen daden bood.
| volgende woestenij ⇒ |
geld maakt ziek, geneest en koopt LYRIEK
(pour a.c., l’ isle en elle)
in de druipende gewaden
rond een lijf vol angst beoogt de mond
het zwijgen, trekt het doek
inwaarts
naar een kom.
de trechter voor het drijfnat
bespoedigt de verstikking, lokt
de wanhoopstong likkebaardend
uit de kokhalzende keel:
draden raakt vergeefs de tip, weefsel
van de woeste warrel
om jou heen
onvervaard, gehuld in lila kraag,
gebrandmerkt met een bisschopssteen
betast mijn hand
de stille stand van streling
bevrijdt de tijd met een terloops
gebaar.
wees geribde
zeester wijdbeens bankend
op een afgeplakte hemelstraat,
gij vuile opgedoefte
stortravijn
gij rochelt vla
vanachter uw glabella
gij zeikt uw zuur met stralen
gaten bijtend in de leegte
van ons zijn
qui pro nobis
nata hoeveel taka taka
kost wel niet uw schoon
beschubde pellevel, gij
angeliek verbrodde maagd?
gij spartelwijf, gij
plakteef, zieke zilverzeug
met stugge sprieten,
het godenvlees gepekeld
in uw kwabberbuik:
merci dat gij voor mij
tot hier gekomen zijt.
(een strijdlied van de Vrije Lyriek uit ‘Het Pad van de Wenende Nacht’, een Klebnikovprogramma, 2008-heden)
Gij zijt een akker gij, grond van lang vergeten tijden.
Uw kluit is traan en klei om ’t hedendaagse lijden.
Het onkruid schiet gewillig in uw verse keren op.
Wormen vreten wormen, aarde moet verteren.
En al de schoonheid bloeit uit diepe lijnen op
En heel het leven zingt uw brekenspijnen mee
De stad gebetonneerd vergammeld vol van holte
en toen kwam u met riek en zang en stank voorbij.
Het oude rot van schaamte zonk in ’t nieuwerwetse niet:
wat gij verzon verdoet men zonder scha en schande niet.
En al de wijsheid breekt uw gulle lachen open
En alle woede komt weer onomkeerbaar boven
Nu graait ’t gesjacher weer haar mollenpoten in ons om.
Dan wil de nijd haar pleeggewaad op ons verspreiden.
Nu poogt men u met krans te fatsoeneren tot een pop.
Dan wil de Hertog weer uw wilde krachten in zijn span.
En walg zal elk gebod naar de gebieder om doen keren
En verlangen bergt in ’t leven teder lust en leven op
Licht
Ik stapel wat er rest aan licht in lagen mist
zodat ik je vannacht met inzicht kan bestoken:
hier, hier en daar heb jij je toch van droom vergist.
Jouw lichaam welt mij dan dik onder de oogleden
tot het van verlangen niet meer kan. Spijt, zoals bij:
de kleren van de keizer vermorzelen de naakte man.
vier gedichten bij een schilderij van Ilse Derden
Natte maan
In plassen zwart, verregend op het asfalt
zie ik het karige fonkelen. Het droeve glimmen
van het stille dat bewegen wil. Zwijgen zuigt
het zwijgen uit het zwijgen, vingers leggen
vingers op de snee en wrijven het bloed
uit in het wit van de wonde. Kaal huivert
een boom zich de bladeren af, duister
kust een mond het zwart in je oog. De leegte
mirakelt: tranen bergen tranen glanzend en
traag in de gaten. Zie. Het in. De diepe glans.
Het ganse deel. Waar je rafelkleed in oker
afklopt mijn verlangen. Waar het om je rokt.
Huiveringen
De maan omvat gestreng de categoriek
te fel verlichte bomen. Stroom alom.
Geflikker. Jij als licht daarin. De bladeren
vluchten in geritsel naar hun ongedierte.
Het af slaat op. Ik ben er weer. Snel.
Zwart teken je het maanlicht open. Ik.
Net op tijd om te laat te komen, om
op mijn adem tijd en adem te verdoen.
Later. Hier. Tijd verstrengelt alles in geratel.
Gebulder breekt de geborgen ochtend.
De vroege zon ontlokt damp aan de nacht,
stank van lijken. Kust de nacht als een kamp.
Vloed
Het schrapen kriebelt in de keelwand.
Het schrapen vlokt aan tot een vette kraai.
Aan prikkeldraad de stem bloedt open,
licht het rotte op, verlucht. De stem is.
Het staande heeft het weer van ons gewonnen. Ik
eindig in een punt, nietig, in een puntig ik. Einde.
De stem heeft alle woorden in de klank vergooid.
Het staande heeft het weer van ons gewonnen. Ik.
Sorry hoor, uw water komt niet ons aan de lippen.
Uw weelde raakt niet ons de stramme tong. Stof ja:
kunstroet. Uw verhalen verschralen tot kanteling.
Het heeft het gewonnen. Wij lossen op in vloed.
Hadith van de maan
wij zijn verzwolgen al maar golven golven na
wij waren golvend licht ooit in de volle dagen
wij waren golven wij van wijde werelden weerga
en van diepe harmonieën uitdeinende galm
wij waren golven wij, winnaars in de kunst van falen
wij waren golven wij, hoeders van de aardse mal
wij waren golven wij, makers van het ene in het al
wij waren golven wij, met de eenvoud van het ware
wij zijn verzwolgen nu maar golven ons nog uit
wij spoelen nog de liefde af die in ons niet wou komen
wij zetten weer de wanhoop aan die niemand overwon
wij zijn verzwolgen ja maar in de golven golven wij
alles
is
weg
is zo tragisch alles
is weg traag is de weg
is alles is tragisch tragisch
alles liep de weg traag is
alles de liedjes tralies tralalalies
de wegweg de tragisch de weg
die de vraag is
de maag is de tragisch de lied
is de weg weg is tragisch de man
is de mand is de heg is de weg
is zo tragisch is de way is
het hoge het wegen is de kar
op de wegen de tragisch
de man is de maan is de vraag
is alles zo tragisch zo alles is
de is de is de einder de is
alles de tragisch de weg
de is de alles de man is de
is de de
is de
de
de
de de de
[bws_pdfprint display=”pdf”]
korzelig de zalmscheutige mens in zijn bedding
breekt en bonkt zich het broze beenaderarmige
op de bonk- en breekstuurkolom onderweg naar ikea
(o ronkende bromt in het dolhoofd de boertige trom),
en haalt dan
ting ting gulpt al de slangentangteller, de auto
zakt door de wielen, de tang haakt
in de bak, de bak
slokt;
zwelgt in een kerststorm vol bolle naaktverlokkingen
van uitzwermende rode glijwagenmannen
met blondgeil beglansde taartverpakkingen
het soort waarvoor je graag de vingers uitzet
in de hoop stiekem de rente –
Tot slot, in sync met het ontwaken
het spuugsel van wasautomaten
in toeslibbende glanswitte badkuipen
gorgelt en kotst de Verlossing
(forthcoming, order now) –
[bws_pdfprint display=”pdf”]
op de wijze van “life is life (nanaana nana)”
Je siddert en je wereld is een gruwelbel.
Er zit een engel tijd en opgehoopte nijd
te braken. Ik hoor zijn vleugelveren kraken
in het opgeborgen razen van je bloed.
Zoek je toch een lied van fuck en laat je naaien:
hoe laks je bent, dood die zomaar in je mag!
De wereldlijke haast verpakt je in je kak,
te schrikboksen sta je in je beenderzak.
Sta! Stop! Veeg het mos van je kletterende dak!
Wrijf de etter uit je oog! Bekijk die blauwe ruimte!
Pak! Veeg! Laak! Maak! Schud! Verstoor! Bestier!
[bws_pdfprint display=”pdf”]
