P.L.e.E.Vanuit de dichtgemetselde stad
pleit de poëzie
voor een terugkeer naar de natuur.
– ‘Terugkeer! Terugkeer!’
’t Is de lokroep van de natuur.
’t Is de lokroep van de poëzie.
Ik stap van Granada
naar Lorca’s casa natal
in Fuente Vaqueros,
20 kilometer verderop.
Ik stap ’s ochtendsvroeg
naar de woonplaats van de dichter
in de hoop daar te arriveren
vóór de middagzon mijn blanke huid
bruleert en confisqueert.
De ijscoman brommert rond
en rinkelt zijn conditionerende bel.
’t Is volop weekend. Ting, ting, ting!
Pavloviaans ijs voor 1 ringgit.
Auto’s brullen onophoudelijk,
honderden brommers ontploffen
zoals vuurwerk of een straaljager.
All hail to the thundering, motorized noise!
Vader lanceert een dansende kite
voor zijn dochter op het strand.
Jonge, hoofdstedelijke dormgenoten
arriveerden rond middernacht,
maar waren respectvol stil.
Hun telefoons sloegen vanmorgen
echter onsubtiel alarm om half zeven.
Was al wakker sinds
de salat subuh een uur vroeger.
Het was de eerste keer dat ik
het ochtendgebed hier hoorde.
Wandelde een uur later
met mijn voeten in de Zuid-Chinese zee.
Ik zit, daarom zweet ik niet.
Vanavond reis ik vroeg naar dromenland,
heel relaxed en comfortabel,
alleen in een stiltecoupé in eerste klasse.
Vannacht staken de muggen mij
alsof ik een populaire warung was.
Terwijl mijn ogen levendige
dromen in de donkerte zagen,
dronken ze mijn rauw bloed,
ongelimiteerd en gans gratis.
De zoemers aten hun bloedmaal
tot ze vet waren van nocturale saturatie.
Daarna boerden ze uitbundig luid
en gingen ten slotte voldaan slapen.
De rook
kringelt recht omhoog.
Bijna dagelijks ontsteek ik
een vuur.
Soms faal ik
door een inadequate voorbereiding.
Geen vlammen, enkel rook.
Vaak slaag ik
wanneer voldoende aanmaak (tondel)
ontbranding genereert.
De stilte in het bos
wordt ontsierd door
één auto (‘Let’s park this motherfucker right here’),
één kettingzaag (to prevent their balls from freezing)
en één vliegtuig (intercontinental exile).
Voor de rest, en dat telt,
zingende vogels,
kale bomen,
de met bruin bedekte bodem,
enkele eeuwig groene broeders en zusters
en – volledig aan ’t zicht onttrokken –
ondergronds voortkruipende
tuberculeuze rizomen.
Ik zwerf en pelgrimeer op heilige wegen.
Onderweg kom ik soms compagnons tegen.
Velen van hen zijn engelen, van boven
helemaal naar hier beneden gekomen.
Soms ben ik spraakwaterval en ratel,
vaak zwijg ik dagenlang in alle talen.
Mijn bezittingen zijn beperkt
tot rugzak en tent.
Ik was mijn lijf en leden
en kleding
in een koude, kolkende rivier.
Ik scheer mijn snor,
ik trim mijn baard
met een vlijmscherp mes
of een Moors kromzwaard.
Winter. When it’s obnoxiously cold,
then I lit my tiny six kilowatt stove.
Lente en zomer. Ik slaap
onder de sterren
onder de blote hemel.
Ik aanschouw het lichtspel
van verleden zichtbaar in het heden,
oneindigheid, mysterie
en onverklaarbaarheid.
Wanneer het regent,
slaap ik in een shelter of een tent.
De temporele keten:
verleden, toekomst
en dit is het heden.
Van kribbe tot kist
en daartussen het leven.
Begin, midden, slot,
alles heeft een driedelige structuur.
’t Mystieke en mysterieuze,
’t banale en verhevene.
Van paringsdans en seks tot stof en as.
Adem in, adem uit.
Waarheid bestaat uit verhalen.
Ik wil bloot zijn
en beginnen,
schreef Paul van Ostaijen.
’t Leven is een
recalcitrante calvarietocht.
Je bent hier om je leven te beleven.
Vaarwel, old hometown.
Mijn voeten jeuken
van verlangen naar stappen.
Mijn zintuigen smachten
naar nieuwe indrukken.
Mijn hersenbanen willen
zichzelf via ervaringen herprogrammeren
tot spiksplinternieuwe, neuronale snelwegen.
Gij krijgt wat gij vraagt.
Bardo Thödol: het wiel draait
en dit kosmische spel
duurt eeuwig
of wordt stopgezet.
Door te reizen,
raak ik ontheemd
en zo transcendeer ik
mijn lijden tot dagelijks,
zelfuitgevonden geluk.
Ik woon in de wolken.
Ik ben officieel gedomicilieerd
op Wolk Nummer Negen.
Alles is hier gratis.
’t Maakt niet uit
of je oog loddert,
bijziend is of scheel.
Ik ben nergens te vinden,
zelfs niet voor mezelf. Jeminee!
Op dagen dat je echt kijkt,
dan zie je het goddelijke overal.
Alles loopt dan door elkaar,
verspringt, vervloeit,
spat uit elkaar,
is voor eeuwig Een.
Iedereen bouwt aan een soort troon.
’t Mijne is een huis zonder stenen,
een verhaal zonder woorden,
— enkel wolken
die vrij en onafhankelijk
in de lucht drijven.
Van lage en hoge druk
hebben de wolken nog nooit gehoord.
Alles gebeurt hier gewoon vanzelf.
Het wolkendek is een perfecte stek.
Ze zijn niemands meester, niemands knecht.
Ja, voor de meesten klinkt dit vreemd,
maar ik woon te midden het gedonder
en de oorsprong van de regen,
die heel genereus al ’t leven geeft.
Op Wolk Nummer Negen
tuur ik vaak rond
naar zon, maan en de mensen op aard’.
Maar op heel wat dagen
hou ik mijn ogen gesloten.
Zo reis ik inwaarts
naar goddelijke regionen.
Schijnbaar ver en alleen,
maar de plaats van aankomst
is steeds het hier en nu,
in goed gezelschap, samen met u.
Settelen schatje, nee, dat is niets voor mij.
Ik ga de hort op, pak mijn biezen.
Ik hang in mijn hangmat, zit in de zomer,
realiseer me meer dan tevree: dít is het paradijs.
En drie dagen later pak ik mijn backpack en vertrek.
Salut en merci. Ik wil het onvoorspelbare,
nieuwe ervaringen. Als mens wil je toch elke dag verandering?
Ben je de zee beu? Dan trek je gewoon
naar de bergen of kruip je in bomen!
Ben je het beu om van mensen te houden? Zoek dan eens eeuwige verlorenheid en geestelijk ontredderd alleen-zijn op. Ervaring en groei schuilen in elk moment, maar vinden enkel plaats wanneer je iets echt wil — met je tikker. Daarom moet je doen wat je graag doet. Dat is toch de logica zelve?
Maar niet op onze planeet, althans niet in dit rijke westen. Straks zal ik u nog missen misschien, Geldmasjien Europa, continent van gebetonneerde tuinen en versmachte dromen. La Belgique, land van verplichtingen, onderdrukking. Arm Vlaanderen, noodgedwongen alleen met werk en pree in de weer.
Makker, ze pikken uw tijd én uw geld. Ergo: wie is hier de grootste crimineel? De instanties die ons leven regelen en controleren, alles wat ons klein houdt. Ik heb nu echt het gevoel dat ik mijn menselijkheid verkoop door mijn ziel vijfdagelijks per week te verliezen op het werk. Man, dat gedacht alleen al is godgeklaagd. Dus: Pippi Langkous for president!
