Tekenen is

het boetseren van vormen op papier.

Wat doet een mens anders dan kijken, kijken, kijken.
Vierhonderdveertig maal kijken
naar wat het lijf omarmt, net zo lang als
het krijt kleuren afgeeft aan het blad,
het tabula rasa.

De hersenen laveren de handen,
het gevoel stuurt het brein.
Zo eenvoudig is het.

Echter, goed beschouwd is niets eenvoudig.

Het gevoel komt tot stand in het ‘plurale tantum’.
Een samenspel van
neurotransmitters in het limbisch systeem.

Ik ben behalve het product van mijn geschiedenis
een chemische machine.
En toch.

Emelt

Ik zal u kond doen van het slijk,
van engerlingen, van het hiernamaals,
een non-stop multinational bedrijf.

algoritmes of goochelen met x en y

dat we nu nog op een kussen
met de ruggen naar elkaar toe spinnen
twee heilige birmanen die beginnen
aan een prikkelende mêlee
van bloed en parelkandij

dat eerst de goede bedoelingen
aan flarden gaan
en een schaduw op de zitting laten
in een wilde roffel over het zeil

dat je rozenbottelsnor
langs mijn geschaafde voetzolen strijkt
voor je gaat en dan toch besluit te blijven

ach, we zijn maar chromosomenzwabbers
de rest is knopendraaierij

 

Gepubliceerd in de bundel ‘uit de ruimte tuimelen’ (2013)