Auteur: Harmen Verbrugge

Schilderde vandaag als een bukraket

Schilderde vandaag als een bukraket

Als schilder dien je immers alle woorden opnieuw uit te vinden

Het regent in Napels

Afspraken werden niet nagekomen

2 uur: Pipo kwam niet opdagen

om 3 uur belde ik hem

helemaal vergeten zeid-tie

Gister maakte we die afspraak, liefje.

Gister bakte ik een cake voor jou

en ruimde vanmorgen m’n huis op

dat was vandaag, dat je wacht en wacht

en je verheugt en verheugt


Ik probeerde daarna alle schilderijen van Stan de Sitter

alias Landschip, in één schilderij samen te vatten:

Eerste werktitel was ‘Het regent in Napels’

naar een gedicht dat ik ooit schreef

over dieren en jongens op brommers,

Europa en vrouwen met dikke billen uitmondend

in de Dikke Derrière van Dikke Duitse Kunsttantes


Daar ging dat schitterend gedicht over namelijk

En Panamese bankiers natuurlijk ook,

die elkaar met gouddraad dichtnaaien

in hightech loodsen op de tweede Maasvlakte

Vraag me niet waarom

zo denk ik gewoon

Het waait wiei woei waai weg in Vlaardingen had ook gekund,

of Elvis de Pelvis in z’n jonge jaren, zoals opa zei

Doe mij maar het hier en nu, niet dat saaie daar en toen

onzinnige herhaaldrift van kunstenaars obligaat en obsoleet

en niet abject en infaam zoals Moskowicz zo fijnzinnig

uit den treure keer op keer weer herhaalde

Vandaar mijn groots werk mensen

waaraan ik nog wat zit te ruften,

omdat ik het nog niet goed vind

om tentoon – te – stellen

MAAR, daar gaat het ook helemaal niet om:

met dit gedicht zal ik nooit Slavier halen

want daarvoor moet je in Utrecht wonen zei meneer Nauta

evenwel hoop ik hiermee alle dichtwetten te hebben overtreden

want fatsoen moet je doen! Vind u niet meneer Derks?

Mannie, Nanne en Willem krijgen geen appelcake meer

enkel nog billenkoek hier ter huize.

PS: ik maak hier volgend jaar wel een goed gedicht van.

Eitje

Groeten uit Schilderland

Over tanende kennis

Kan er iemand vragen wat het voor de toekomst betekent wanneer we kennis eeuwig begraven?


Een schilderij is toch net zo vierkant als de wiskunde rond?

Wat een slachtveld wordt dat weer?

Iedereen die brol uitkraamt moet toch dood?

Kunnen we nu een beetje opstarten?

Dat fixen we dan toch wel na de narcose?

Doen ze dat niet met zo’n speciale pleister?

Sorry, we hebben ze dus allemaal vermoord.

Als we ergens onze tanden in zetten

bijten we hard door hoor!

Wat een BLOEDIGE ravage is het nu?

Eeuwig immanente dichters tieren welig met hun Griekse afgoden en

hebben duidelijk niets op met een Praxis, Gamma of Hornbach.

De poëzie van kennis is verworden tot bordelen van smakeloosheid van impotente humor.

Ooit terroriseerden 50 hongerige ijsberen Nova Zembla.

Weet jij nog hoeveel ijsberen in die Ikea zaten aldaar?

Ze ontdeden je van je ingewanden,

lieten je 5 dagen drogen in de wind, ontvelden je –

lieten je nog 2 à 3 dagen HANGEN IN DE WIND

opdat het vlees zoet rook!

Het wordt tijd voor singulariteit van humor en kennis.

Wij zijn sowieso vrijwel immuun voor alles.

Eet kennis gewoon op! Eet humor gewoon op!

Eet gewoon op! Eet alles op! Eet gewoon op!

Lastig hè, dat de werkelijkheid veelal

banaler is dan wij wensen te geloven?

Keuzemenu

Nagellak?

Badpak?

Triangelbeha?

Zebrapad?

Zoutzak?

Boksbeugel?

Kademuur?

Steekwagen?

Rotonde?

Braadslee?

IJskrabber?

Bedstee?

Stedeling?

Vroegboekkorting?

Sapcentrifuge?

Wagenpark?

Parkeergelegenheid.

Schroefdeksel.

Keuzemenu.

Vangrail.

Ode aan de omelet als woordenanomalie, want het belooft een mooie dag te worden




DE OMELET

IK OMELET

JIJ OMELET

HIJ OMELET

WIJ OMELETTEN

JULLIE OMELETTEN

ZIJ OMELETTEN!

Zo omeletten wij

Jij omelet, wij omeleteketetten!

Hullie omelette

Zullie omelette!

Opdat wij geomelet worden!

Ik omelet je, omeletje van me!

Gij zult omeletten!

To O-Me-Let or not to O-Me-Let: that’s the question!

IK OMELET JE

JIJ OMELET ME

ZIJ OMELET HEM

HIJ OMELET HAAR

WIJ OMELETTEN HULLIE

JULLIE OMELETTEN HUNNIE

ZIJ OMELETTEN ZULLIE

ALLE MENSEN OMELETTEN ELKAAR!

HET BELOOFT EEN MOOIE DAG TE WORDEN.

Equinox van de dood

Contingentie is een tongbreker zoals evening.

Geen avond in Engeland,

maar het effenen van eveningen.

Contingentie is wat ik doe.

En ook liefst de tong breken,

als het even kan als evening.

Want boven wordt onder en onder wordt boven.

Overal op de wereld bracht de dag deze nacht.

Het gaat erom de lul niet te breken, niet waar?

Geen metafysica! Die lul gaan we toch niet breken, wel?

Je zult maar in een draaikolk terechtkomen,

een draaikolk van ideeën en alsnog je lul breken.

DE EXCELSO MOMENTUM PACIS

DE EXCELSO MOMENTUM PACIS

DE EXCELSO MOMENTUM PACIS

𝘑𝘦𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘥𝘦 𝘵𝘳𝘢𝘱 𝘢𝘧𝘴𝘤𝘩𝘪𝘭𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘰𝘧 𝘫𝘦𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘥𝘦 𝘵𝘳𝘢𝘱 𝘰𝘱𝘴𝘤𝘩𝘪𝘭𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯

𝘑𝘦𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘥𝘦 𝘵𝘳𝘢𝘱 𝘰𝘱𝘴𝘤𝘩𝘪𝘭𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘰𝘧 𝘫𝘦𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘥𝘦 𝘵𝘳𝘢𝘱 𝘢𝘧𝘴𝘤𝘩𝘪𝘭𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯

𝘑𝘦𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘥𝘦 𝘵𝘳𝘢𝘱 𝘢𝘧𝘴𝘤𝘩𝘪𝘭𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘰𝘧 𝘫𝘦𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘥𝘦 𝘵𝘳𝘢𝘱 𝘰𝘱𝘴𝘤𝘩𝘪𝘭𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯

𝘑𝘦𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘥𝘦 𝘵𝘳𝘢𝘱 𝘰𝘱𝘴𝘤𝘩𝘪𝘭𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘰𝘧 𝘫𝘦𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘥𝘦 𝘵𝘳𝘢𝘱 𝘢𝘧𝘴𝘤𝘩𝘪𝘭𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯

Geen mensen meer die om de haverklap zeg maar zeggen.

Of nog erger hun zinnen eindigen met anyway.

Want boven wordt onder en onder wordt boven.

Overal op de wereld bracht de dag deze nacht.

DE EXCELSO MOMENTUM PACIS

DE EXCELSO MOMENTUM PACIS

DE EXCELSO MOMENTUM PACIS



DARDAR, DARDAR, DARDAR

HET IS GENOEG HAD HIJ GEZEGD

Te laat, te laat, alles te laat, ik legde de purperen bloem

van de Kardoen op je graf. De glanzende steen,

de zwarte kiezel uit mijn mond, die ik je bij leven toonde:

ik zal het naar je toebrengen.

Want boven wordt onder en onder wordt boven.

Een bruidsvlucht, een doodsvlucht, als een darrenkogel,

overal op de wereld bracht de dag deze nacht.

De potentaat moet dood

Inschroefduim

staartgeheng

duimstift

luikwervel

overvalsluiting

Het was een klein potentaatje

en ik houd niet van kleine potentaatjes

en daar lag het luitenantje

Ze moesten blij zijn dat iemand eens

een keer de trekker overhaalt!

Het is ‘hij’ of ‘ik’ zei ik nog

Nou hij dus, daar doe je niets aan!

Dat mocht dan weer niet van het leger,

maar zij gaven mij het wapen!

Daar schoot ik toch alsmaar mijn luitenant per ongeluk dood!

Ik riep nog: de potentaat moet dood!

inschroefduim

staartgeheng

duimstift

luikwervel

overvalsluiting

Eenzame sokken die op hun broertjes wachten

de anderen liggen netjes in hun knuistjes te knijpen

in gelid in het donker in het kastje.

Ik heb dus in het leger gezeten hoor!

Daarna schaften ze de dienstplicht af.

Zullen we de verduisteringsgordijnen maar weer eens ophangen?

Zullen we de verduisteringsgordijnen maar weer eens ophangen?

Zullen we de verduisteringsgordijnen maar weer eens ophangen?

inschroefduim

staartgeheng

duimstift

luikwervel

OVERVALSLUITING

DE POTENTAAT MOET DOOD!

Windmolens

Vannacht moest hij een brand blussen

die zich als veenbrand

onder zijn vloer verspreidde.

Terwijl hij planken wild lostrok

om het vuur te lijf te gaan

met brandblusser en emmers water,

stonden de bezoekers in de deuropening

lacherig toe te kijken.

Hij kreeg het vuur wonderwel onder controle.

s’ Ochtends ging hij op het platteland

kijken naar de windmolens.

Windmolens moet je goed in de gaten houden.

Je weet het niet met die dingen.

We hebben immers te maken met

een wankel evenwicht in de stratosfeer.

Met wandelschoenen liep hij over wolken,

de wolken voelden onbetrouwbaar aan.

Je nooit laten fotograferen

als de denker was een regel

die hij ergens hoorde maar

weer vergeten waar en wanneer.

Cynoscion nebulosus, Cynoscion nebulosus

Wanneer je dit jaar nog wat in de Ruimtevaart wilt doen,

besef dan, met andermans vleugels wordt het vliegen onbetekenend.

Het is überhaupt lastig vliegen met andermans vleugels.

Beoordeel mensen op wat ze kunnen,

zien en horen, en proeven en ruiken.

Er zit zweetwater in mijn Seiko en zand in de spinazie.

Voor het eerst at ik een Kandratiki, de gevlekte ombervis.

De moeder van de Premier is dood en hij roept de jeugd op tot revolutie.

Alles volgens de wet van meten en persen.

De Melkweg is onbegaanbaar voor willozen:

voor vleugellammen zelfs geen ventweg,

slechts gespikkeld sprokkelhout voor de kreupele geest.

Het is als speedkoken voor een trompettist met haast.

Een komkommer giet je groot, een meloen giet je dood.


Cynoscion nebulosus, Cynoscion nebulosus

Cynoscion nebulosus, Cynoscion nebulosus

Cynoscion nebulosus, Cynoscion nebulosus


Een komkommer giet je groot, een meloen giet je hartstikke dood.

En geloof me, met andermans vleugels is vliegen echt onbetekenend.

Dan liggen mijn woorden al in het donker

Vanmorgen droomde ik zo:
Dan ligt mijn mond nog half in het duister
En dacht aldaar: ik doop mijn tong diep in ochtendinkt
Zwarter dan zwart en munt mijn prangende ziel heel

Al wakend vroeg ik mijzelf:
Schrijven dichters de hele dag gedichten?
Nee zei ik, Chrétien doet dat niet

’s Avonds bakt hij kroketten in ossenwit
’s Ochtends eet hij roomboterkoekjes
Chrétien weet nog geen cartouche te vouwen
Maar heeft zijn winkeldochters o zo lief

Voor een appel en een ei

Het is geen geel pis maar slootkleur.
Ik heb ook zonder gras, maar
met gras is toch beter, groener.
Het is een soort Rembrandteske lichtinval.
Of uitval, dat mag ook.

Vraagt u zich ook niet af waar de brekingsindex is gebleven?
Normaal breek je je poten immers in water.
Of geldt dat alleen voor stokjes?
Ik ken iemand die beide benen brak in water.

O, kan dat niet? Nee, het moet zijn:
ik ken iemand die met beide benen in brak water zat.
Dat zeg ik toch niet?! Nee?
Goed dan, ik ken iemand die beide benen in brak water brak.

Een woordenwisseling stak daar een stokje voor.
Alle gekheid nog aan toe:
ik moet de brekingsindex van deze persoon eens uitrekenen!

Het is echt een prachtige foto.
Je zou de voeten haast vergeten, gebroken of niet.
Nee, ook dát kan niet. Het moet zijn:
prachtige voeten, je zou de foto haast vergeten, gebroken of niet!
Iemand zou de brekingsindex van deze persoon eens moeten uitrekenen.

Het vlindereffect

Vannacht moest hij een brand blussen
die zich als veenbrand onder zijn vloer verspreidde.
Terwijl hij planken wild lostrok
om het vuur te lijf te gaan
met brandblusser en emmers water,
stonden de bezoekers in de deuropening
lacherig toe te kijken.

Hij kreeg het vuur wonderwel onder controle.

s’ Ochtends ging hij op het platteland
kijken naar de windmolens.
Windmolens moet je goed in de gaten houden.
Je weet het niet met die dingen.
We hebben immers te maken
met een wankel evenwicht in de stratosfeer.
Met wandelschoenen liep hij over wolken,
de wolken voelden onbetrouwbaar aan.

Je nooit laten fotograferen
als de denker was een regel
die hij ergens hoorde maar
vergeten waar en wanneer.

Zij kondigen zich aan als eerstgedienden:
“Heibel en trammelant, voor ieder nieuw begin”
Een angstknauw laat hen oudvertrouwd binnen
Wulps heupwiegend volgt Vernieuwzucht in hun voetspoor

Daar gaan we weer denk ik, en ja hoor
Zij voeren hoog in hun vaandel:
De Toekomst!
Heibel ziet grote veranderingen
En Trammelant zegt dat daar haast bij is
Zij laten met trompetgeschal Vernieuwzucht
Van zijn beste kant klinken,
klanken zo weemakend die ik hoor!

Ik sputter wat over nu geen ommezwaai aan mijn hoofd
Maak weloverwogen zwierende armbewegingen alsof ik dans
Trap onverwacht Heibel en Trammelant recht in het kruis
Mompel binnensmonds “een koekje van eigen deeg, my dear”
Hoor hoge piepstemmetjes kermen in koor:
Harmen doet aan vernielzucht, hoor!

Voor Vernieuwzucht heb ik wat beters in petto
Ik ga naar de kelder en haal Traditie tevoorschijn
Leg hem alles kort uit; hij knikt begripvol
Traditie weet dat dit zijn moment is:
Is top fit en er helemaal klaar voor!
Witheet en niet te houden
Vliegt ie Vernieuwzucht naar de strot
Die schrikt zich helemaal het apeloetje!

Met spastische kattensprongen stiefelt Vernieuwzucht er vandoor
Op oudkrakende botten maar nog jong van geest Traditie er achteraan
Een ratrace zoals niemand ooit zag!
Ik zal jullie vertellen hoe het afliep, Lieverds
Wees bij de les!

Met een snoekduik werpt Traditie zich op Vernieuwzucht
Hij is zijn ultieme gruwel, Vernieuwzucht knijpt de billen saam
Krijgt acuut kippenvel tussen de schouderbladen
Zweet peentjes en weet als geen ander
Traditie is groter, de Dwarsligger is groter
De grote Dwarsligger, Traditie is groot!

Nu moet je boos worden, echt
Nu moeten jullie boos worden, echt
Nu moet je echt heel boos worden, echt
Echt, JULLIE zijn immers ONZE gruwel!

Met twee handen sla je eerst links dan rechts
De Dwarsligger hard op z’n stijve kaken
Doe een pas naar achter nu, dat is wel zo gepast en zie
Een dun rillend stroompje bloed sijpelt uit z’n grote dikke neus
Ook veel tranend snot nu uit monden, oren en ogen
Allemaal oud snot!

Lach lachend hard een schaterlach!
Lachen tot je er dood bij neervalt!
Lachen tot je een ons weegt, tot het lachen je vergaat!
En lachen zullen jullie: LACHEN ZEG IK TOCH!?

TER AFSCHEID

WAT EEN KUNSTENAAR BEHOORT TE DOEN

WAT EEN KUNSTENAAR BEHOORT TE DOEN

IS DE DOOD REANIMEREN OF ANIMEREN

BEIDE INTERESSANT

IK VERKIES REANIMEREN

WANT DAT SUGGEREERT DAT DOOD OOIT LEVEND WAS

OF LEVEND IS GEWEEST

DIT IS DE MELANCHOLIE WAAR IK VAN HOUD

HET LEVEN, DAT IS DE BUITENKANT VAN DE DOOD

ER ZOU NU EEN KERN IN HET LEVEN ZIJN,

ONS ONBEKEND EN GELIJK DE DOOD

ALLES WORDT OMGEVEN DOOR VERDRIET, EEUWIGE

WEEMOED EN HET GEVOEL ONBESTEMD TE ZIJN

HIER IS DE KUNSTENAAR THUIS

HIJ BEWEEGT ZICH STEEDS WEER TOT DE KERN

DIE DE DOOD IS

DOET MELDING HIERVAN AAN ANDEREN EN ZORGT

VOOR

HEELHEID

Zo’n titel die Hannah Duchamp altijd paraat heeft

Loopt u wel eens in de lente door het bos?
Ruikt u de wilde jasmijn wel?
Ziet u de volle knoppen van de kamperfoelie?
Struikelt u over oppoppende krultangen van jonge varens?

Uw scribent spreekt u hierover aan vandaag.
Hij is niet helemaal eerlijk geweest.
Harmen was namelijk jarig gister en
heeft u daar niets over verteld.
Al 52 jaar brak hij d.d. 28 april
winter en zomer in twee.

Het was een koud dag.
Maar in de zon al zomers warm.
Jaargang 53 is aanstaande vandaag:
het is 29 april in het jaar tweeduizendzeventien,
een zaterdag

Lente en herfst vindt Harmen stom want
de overgangen tussen zomer en winter

ZIJN KWETSEND

Voor lente en herfst hebben de mensen een zwak.
Dat ligt aan de lente en de herfst, niet aan de mensen:
lente en herfst moeten gewoon hun ware aard tonen!
Want wat wil je nu, tante Lente? Wat wil jij nu, oompje herfst?

Jullie willen toch beiden
gewoon zomer of winter zijn?
Hèhè lente, met je bloesems en zo
Tuttut herfst, met je bruine bladeren en zo

Maar waar Harmen ook liep,
het rook er naar wilde Jasmijn en
omdat die geur zo heerlijk was,
plukte hij 15 bloemtoppen.

Eerst dacht hij aan thee
maar nee, dan liever griesmeelpudding
met hazelnoot, citroen, vanille,
cranberries en rozijnen.

Harmen kookte de bloesem in melk
met citroenschil en vanille,
zeefde de melk en maakte de pudding.
The proof is in the pudding, is het niet?

En waren die wimpers en wenkbrauwen
van het meisje met de parel nu voor,
tijdens of na het debat over cultuur
gisteren nieuws?

En loopt u wel eens door het bos?
Ruikt u de wilde jasmijn wel?
Ziet u de volle knoppen van de kamperfoelie?
En struikelt u over de oppoppende krultangen van jonge varens?

Schilderde vandaag als een bukraket
Als schilder dien je immers alle woorden opnieuw uit te vinden
Anders regent het niet in Napels

Afspraken werden niet nagekomen
2 uur: Pipo kwam niet opdagen
3 uur: belde ik hem op
helemaal vergeten zeid-tie

Gister maakte we die afspraak, liefje

Gister bakte ik een cake voor jou
en ruimde vanmorgen m’n huis op
dat was vandaag, dat je wacht en wacht
en je verheugt en verheugt

Ik probeerde daarna alle schilderijen van Stan de Sitter
alias Landschip, in één schilderij samen te vatten:
Eerste werktitel was ‘Het regent in Napels’
naar een gedicht dat ik ooit schreef
over dieren en jongens op brommers,
Europa en vrouwen met dikke billen
uitmondend in de Dikke Derrière van Dikke Duitse Kunsttantes

Daar ging dat schitterend gedicht over namelijk
En Panamese bankiers natuurlijk ook,
die elkaar met gouddraad dichtnaaien
in hightech loodsen op de tweede Maasvlakte

Vraag me niet waarom
zo denk ik gewoon
Het waait wiei waai woei weg in Vlaardingen had ook gekund,
of Elvis de Pelvis in z’n jonge jaren, zoals opa Poppel zei

Doe mij maar het hier en nu, niet dat saaie daar en toen
onzinnige herhaaldrift van kunstenaars obligaat en obsoleet
en niet abject en infaam zoals Bram Moskowicz uit den treure
keer op keer zo fijnzinnig bleef herhalen

Vandaar mijn groots werk beste mensen
waaraan ik nog wat zit te ruften,
omdat ik het nog niet goed vind
om ten-TOON-te-stellen

MAAR, daar gaat het hier ook helemaal niet om:
met dit gedicht zal ik nooit Slavier halen
want daarvoor moet je in Utrecht wonen zei meneer Nauta
want fatsoen moet je doen! Vind u niet meneer Derks?

Ik hoop hiermee alle dichtwetten te hebben overtreden
Mannie, Nanne en Willem krijgen geen appelcake meer
enkel nog billenkoek hier ter huize

PS: ik maak hier volgend jaar wel een gedicht van.
Eitje
Groeten uit regenachtig Schildersland!

Hoogstwaarschijnlijk is het nieuwe absoluut, denkt u niet?

Eerst stijgt de rook nog recht of bijna recht omhoog.
De windrichting valt goed af te leiden uit rookpluimen.
Wind waait merkbaar – voelbaar – in het gezicht.
Stof waait op, haar raakt in de war.
Kleding flappert, opwaaiend stof hindert de ogen.
Wind kuift golven op meren en kanalen.

En dan waaien plotseling vuilcontainers om in straten.
De mensen houden hun paraplu’s nog maar met moeite vast.
Het is lastig tegen de wind in te lopen of te fietsen.
Ieder voortbewegen is zeer lastig.
Schoorsteenkappen en dakpannen waaien gewoon weg.

Dan waaien kinderen om.
Mijn moeder bijvoorbeeld vliegt in 1932 over de voiture.
Er is grote schade aan gebouwen.
Tenslotte waaien volwassenen om.
Er is sprake van enorme schade aan bossen.
Vreselijke verwoestingen alom.

Vannacht stelde hij zich daarom voor
een stuk grond in Minnesota te zijn,
alwaar het pijpenstelen regende en hij
in één grote hand tot klei werd geknepen.

Er zijn amateuristische foto’s genomen.
Maar op de schaal van modaliteit
scoren die buitengewoon laag.
Want omdat Nietzsche god dood verklaarde,
is iedere pennenstreek die we zetten slechts ‘idee’.

Omdát Nietzsche god dood verklaarde
en iedere pennenstreek die we zetten daarom slechts ‘idee’ is,
zou ik desalniettemin hoe dan ook
je wellicht misschien toch maar eens,
wanneer ik zomaar zo plotseling de gedachte heb opgevat
– zeg maar de moeite neem je enigszins,
mogelijkerwijs dus, op gene en/of op enkele wijze –
wegwijs proberen willen maken in de wirwar
van o zo kleine smeeroliewoordjes, en voorstellen

hoe hij vannacht droomde
dat hij een stuk grond was in Minnesota
waar het pijpenstelen regende en hij
in één grote hand tot klei werd geknepen.

Er zijn amateuristische foto’s genomen.
Maar op de schaal van modaliteit
scoren die buitengewoon laag.
Hoogstwaarschijnlijk is immers het nieuwe absoluut, denkt u niet?

In het domein van verlies is de reiziger op zoek naar verloren bagage. Hij gaat over paden en volgt sporen met een koffer in de hand. De koffer die hij heeft overgenomen is door allerlei verwarring leeg geraakt, de inhoud ligt her en der verspreid. De reiziger houdt van zijn koffer en is op zoek naar het verloren goed. Hij wil de koffer vullen met al wat nodig is om voort te gaan, want het niets dat hij hoort rammelen is ondragelijk en zorgt voor oponthoud: deze verlichte koffer bezwaart hem; toch zal hij zich verbijten en de last zoeken die hem bevalt en toekomt.
Het is niet eenvoudig om verloren bagage te vinden in het domein van verlies. Hier immers is alles verloren en ook de reiziger moet zich hier verliezen.
Hij zal ontsporen, van het pad afwijken en de weg kwijt raken; alleen het verlies kan hem sturen en zo zal hij vinden wat hij zoekt. In het domein van verlies is alles ontregeld: hier verlicht het zware, en het lichte dat zo aanlokkelijk leek, bezwaart.
Soms komt hij alwetende medereizigers tegen die de paden zeggen te kennen, overal geweest zijn en alle antwoorden op alle vragen weten. Het zijn padvinders zonder aanleg voor verdwalen; ze lopen met rare ideeën te heulen over het ontginnen en in kaart brengen van het domein van verlies.
Alles is hier verloren en ontregeld, de wegbewijzering door padvinders aangebracht leidt nergens toe en naar nergens is de reiziger niet op weg.
Soms komt hij vriendelijke medereizigers tegen, ze wisselen enkele woorden, bewonderen elkaars koffers en prijzen elkaars pad. Ze lopen een eindje met elkaar op en gaan elk hun weegs.

Beste meneer Nuon

Vandaag werd hier voor het eerst uw prik thuis bezorgd.
Het sputtert en komt er met horten en stoten uit.
En nu slaan plotsklaps ook nog alle stoppen door!
Uw prik is zogezegd regelrechte kloteprik!

Is die nieuwe prik van u wel helemaal oké?
Heeft u uw prik niet stiekem versneden?
Met nepprik bijvoorbeeld of van die goedkope vuile?
Zitten er geen klontjes in of luchtbellen, van die natte?

Ja, je weet het tegenwoordig niet, hè.
Rare dingen doen zich wel vaker voor de laatste tijd.
Maar als het weer gebeurt stuur ik alles linea recta terug hoor!

Druk ik uw prik net zo makkelijk terug door die twee gaatjes.
Dan moet u er zelf nog maar eens goed naar kijken.
Of het allemaal wel zuivere prik is en helemaal 100%.

KAK!

Alle tijd dat u kakt is verloren tijd!
Pleegenoten van de wereld, gedenk uw kak!

Hé kak, kijk, kak hé!
Ja kak, kak ja. Ja wat jakkes? Kak!
U bent zelf jakkes! Eigen kak eerst!
Draait u dan nooit eens mooie kak?

Ja kak dan als u durft! Draaikont! En zeg eens:
KAKT U VELIMIR DUN OF KAKT U VELIMIR DIK?
Het gaat hier om het edele kakken hè…
Want wie goed kakt kakt voor twee.
Bah bah, vieze bah, bah vieze bah, KAK!

Hé u daar, pleegenoot!
U ultradenker van ingewikkelde vraagstukken,
wat vindt u eigenlijk van uw eigen kak?
Hé Pleemate-je van me!
Wij willen hem niet daar maar hier hè!

Begrijpt u nu, niet in de zoo maar zo in de wildernis,
op het drijfzand van de tijd; want kak blijf kak en
blijft wis en waarachtig drijven hoor.
Ziet u uw kak al voor u? Dobbert die nu of dobbert die niet?

Wanneer u uw kak indachtig de kunsten goed beschouwt,
zie dan de plakranden van de kak- pis- en kalkresten,
daar waar het discours nog net riekt en spoeling niet reikt.
Alle kak spoelt mettertijd flux weg in onder- en bovenstroom,
Behalve de kak die uw eigenste kakmond schuurt!

Uw kakmond insmeren met zinkzalf gaat u geen zak helpen.
Kak begint immers wanneer u niet alles precies terugkakt!
Kak buiten het kakkerige plakgebied.
Kak tot aan de randen van de labbekak!

Thomas van Aquino’s toeval en confirmation bias lopen nooit in de pas


Het verschil tussen waan en manie is ieniemienie, mensen.
Pas dus maar op voor confirmation bias,
want zij viert hoogtij vandaag de dag,
grijpt je zo bij de kladden als jullie niet uitkijken:
wanneer iedereen daarin meegaat zijn de rapen pas goed gaar!

Vandaag deed ik eindelijk wat Ellsworth Kelly me influisterde.
Hij vroeg mij in een droom de dag dat hij stierf:
“Hoe is afraid of red, yellow and blue, Harmen?”

Ik moest ook wat tubes zwart leegknijpen,
op een ander werk, dat ik later zal  n u a n c e r e n.
Nu denk ik dat het goed is, dat zwart,
het werk is bijna stil, zo donker…

Geen trompetten of dolfijnen, geen mensentaal,
geen contingentie, enkel fijngemalen elfenbot.
Thomas van Aquino’s toeval en confirmation bias lopen nooit in de pas, pas wanneer een werk ontploft en tegelijk stilstaat, is het af.

Oud gedicht over schilderen

Ben ik me toch aan het schilderen zeg!
Komt die Joker, die Heath Ledger opeens langs!
En dé Da Vinci met z’n ja duh Mona Lisa!
Harmen zit op een goed spoor!

Grimlachen in weidse verten met dik geklodderde horizonten.
In alle kleuren van de regenboog en meer, en MEER!
Historisch heel verantwoord allemaal hoor
Rembrandt kwam naast me staan en zei:

Rustig Harmen, we doen er wat nonkleuren bij.
En hij had gelijk! Die oude sul kan me nog wat leren met z’n foefjes!
Maar ik wil helemaal geen clair obscur à la Rembrandt.
Ik wil stilstand in genadeloos licht, opaatje van me!

Van Gogh kwam er ook bij staan en begon me vreselijk uit te schelden:
Je moet niet naar die oude idioot luisteren, Harmen Jacob!
Jij bent mijn zoon. Jij hebt mijn stoel geschilderd.
Jij kent mij als geen ander: alle kwaststreken moeten betekenen!
Zo heb ik je dat toch geleerd, Pipo?

Guston kwam ook nog even langs.
Maar toen was ik al heel moe.
Lucian Freud zat alsmaar te giechelen:
Al die Hollandse schilderstennis ook!
Jou krijg ik nog wel mannetje.
Dan ruk ik je uit je Engelse lurven!

Soepzooi

De soepzooi zegt de haan
Wanneer zijn roze veren wuiven boven in de wind
Op en neer en heen en weer
Draai hem recht en strak als een trein
Drijf de enorme locomotief diep en vooruit
Bries en neuk hem rond en strak
Klaar de zachte boter in de kut
Room hem af die kleine felle strakke rode knol
En spuit haar vol met o zo zachte lieve soesjes