P.L.e.E.Pom Wolf op pomgedichten.nl: "als de tief niet aan een wedstrijd meedoet schrijft hij ineens in helder kristal. niet dat we weten waarover hij precies schrijft. maar het zonder betekenis zijn is goed te volgen. tiefenthal is dada".
Marc Tiefenthal is een eigengereide, bijwijlen cryptische en vaak cyclische dichter. Daarnaast vertaalt hij dat het een lieve lust is. Zo vertaalt hij zijn eigen gedichten maar ook die van anderen. En romans
Je kent allicht dat verhaal van de zangerd die succes boekte, ja zelfs oogstte, met een beklijvend lied over liefdesverdriet.
Waar is het met ons misgegaan?
Nu alles beter met hem gaat, kent hij geen grote successen meer. De wereld, net wat u zegt, een onvergefelijke beerput.
Geweldig in mijn schik heb ik zelden nog schrik, zingt hij nu.
Nu ken je dus dat verhaal.
Terwijl buiten verwijten allerhande om de oren fluiten, heerst binnen vrede bij het haardvuur. Alhoewel.
Buiten keerde inmiddels de rust terug en konden de ordediensten zich terugtrekken. Binnen echter begonnen nu pas verwijten allerhande om de oren te fluiten.
De lezer begrijpt dan niet altijd waarvoor deze straffe taal bedoeld is. Soms echter schieten zelfs straffe, strakke woorden tekort.
Il faut être un connard pour toujours parler de la sorte.
Je moet Conner heten om altijd op die manier te spreken.
In de overige ogenblikken dat ons rust gegund wordt, denk ik daar soms aan. Nooit dacht ik terug aan R. P., mijn eerste overste op mijn laatste werkplek. Veel werk had hij niet aan mij: mijn vrije dagen beheren, soms een dienstnota toelichten.
Hij had een bijzonder gevoel voor humor, een kleine auto en een weinig opvallende, magere gestalte.
Vandaag verneem ik dat hij overleden is. Hij was even oud als ik.
“Dat zal dan wel karakterveranderend zijn.” Kent u die uitdrukking? Ik niet.
Ik ging wandelen, een late ochtendwandeling op zondag. Er kwam een koppel aangelopen. Dat heet dan weer jogging. Ze waren in gesprek. Als je niet te hard loopt kan dat nog net. Ik ving een flard op. “Dat zal dan wel karakterveranderend zijn”, sprak de man tot de vrouw.
Zoiets zet me aan het denken. Dan vraag ik me af wat is ons karakter, onze aard? Kan je die zomaar veranderen? Mijn hersenkronkels die als een slang zich voortbewegen brengen me aldus bij de dichotomie, de innerlijke tegenspraak, tussen populair en elitair. Je bent het een of het ander. Trump, die lompe Donald dus, denkt dat hij beide is. Doch dit geheel terzijde. Hij dwaalt en ijlt, uiteraard en doet er verder niet toe.
Nee, dan denk ik: “Of je bent gek”. Dat is met andere woorden de derde weg.
‘Nu het einde nadert is er van genade geen sprake meer’. De postbode belt altijd tweemaal. Aan de deur. Na gedane ronden en arbeid zit hij hier in het dorpscafé, zowat het enige café.
De postbode brengt op die manier zijn eigen boodschap aan de man. Uitgerekend een enkele man zit in het café, verderop aan een tafeltje.
Buiten valt ineens het zonlicht uit, valt een stortbui neer, heftig, in geen tijd staat de straat blank. ‘De moessons hebben ons bereikt’, aldus de postbode. De hele tijd heeft de ander geen woord gezegd. Zijn stilte irriteert de bode. ‘Vindt u er dan niets van, mijnheer, ja, u daar?’
De man drinkt de rest van zijn glas in een teug leeg, staat op, rekent af aan de toog, draait zich om naar de bode en spreekt, uiteindelijk: ‘Nee, ik vind dat alles maar niets’, stapt op, trekt de deur open en verdwijnt in de stortregen.
(eerder gepubliceerd op kutbinnenlanders.nl maar uit solidariteit met Dirk Vekeman ook hier, dus)
Nergens was nog een mes te vinden,
toch was de spanning te snijden.
Gillen en schreeuwen waren niet meer te vermijden.
Kan een zwaard misschien soelaas bieden?
Of een sabel in de handen van lieden
voor wie moord en brand altijd gelegen
komen en de brand van het verlangen
te lijf gaan met fakkels en tangen
tussen hun tanden
in hun handen.
.
‘We houden niet van lanterfanten.
Schieten op giraffen en olifanten.’
.
Toen de spanning aldus was gesneden
kwam geen ontspanning hoe welgelegen
die ook had mogen komen.
Goed & wel beschouwd, als we de geesten oproepen, dan zingen we. Als we de regen uitdagen, dan dansen we. En wat als we schrijven?
Het heeft geen zin te zeggen dat het er niet toe doet: het doet er toe.
Ook & vooral woorden immers doen ertoe om te toveren. Woorden in zinnen gebouwd volgens hoorbare, zingende en dansende klanken toveren van alles & nog wat te voorschijn.
Het gaat ons niet om de schone schijn, we doen niet aan marktwerking. Te voorschijn!
Op de achtergrond hebben we de demonen gesmoord in kokende olie.
Veelal zal het mij worst wezen of maak ik het tot een terzijde. Half verscheurende verhalen doen me evengoed glimlachen. Ik ken immers de menselijke natuur alsof het de mijne is. Alsof? Het is de mijne.
Soms bestaat mijn geluk erin dat ik het zelf niet meemaak of op de treurbuis te zien krijg. Uit tweede hand dan wel mond hoor. Tweedehands roddel.
‘Moet je nu eens horen!’ Nee, eigenlijk moet ik dat niet, weet je wel. Hoe minder ik moet hoe beter.
Daarom schoof de spreker vandaag het gebeuren in een tussendoor met een grote klemtoon op ‘je schoolvriend’, ‘je kent hem toch nog’. Een echte schoolvriend is hij nooit geweest. Nu ik hem ken, liever niet, en zie wiens schootvriend hij toch was!
Wijst het uitblijven van enig teken van leven op de dood? Of kan het ook maar schijndood zijn?
Deze vraag zou de artsen meer moeten bezighouden dan ze tot op heden doen. ‘U weet zeker niet hoeveel nutteloze administratieve taken de minister ons oplegt?’
Het lijkt wel de onderwijssector, weet je wel. Die heeft ook een minister.
Niettemin verdient bovenvermelde vraag meer aandacht. ‘We kunnen toch niet elke dode scannen. De scanner heeft al werk genoeg met de levenden’.
Dat eerst mijn vader stierf en lang nadien mijn moeder, behoeft wat mij betreft geen twijfel. Elk teken van leven bleef uit. Voorgoed.
Zou je dit overvol kunnen noemen? Een zaaltje met twee lange tafels en twee ramen.
Hij weet het niet. Hem lijkt het alvast goed gevuld en toch lijkt hij de afwezigen te willen monsteren. Afwezig op de begrafenis van hun eigen moeder!
Hij zou ze zijn broers moeten noemen maar komt er niet toe. Het deert hem overigens niet echt, wat kan het hem schelen. Zijn eigen dochters en de dochters van beide afwezigen maken het zaaltje overvol.
Zonder in toevalligheden te willen vallen en vooral om dat te vermijden, hebben we enkele parameters bovengehaald en toegepast op de gegevens zoals we die verzameld hadden en opgeslagen.
Als eerste parameter geldt de afstand. Vijftig kilometer wordt als maximum aangenomen. Er is geen minimum.
Met de leeftijd wordt nauwelijks rekening gehouden. Worden uitgesloten: onder de twintig en boven de vijfenzestig.
Tweede dwingende parameter is de bereidheid tot binnen om daar thuis te werken, met uitsluiting van wie daar niet toe bereid is. Sommigen verhelen dit aspect. Toch ontsnappen ze niet en vallen ze door de mand.
De andere parameters spelen losjes weg: een, twee of drieweegs, waarbij drie de voorkeur geniet. Of de hoedanigheid zoals daar is: eronder. Onder de leuke duim schuilt de grote luim. Deze formule en formulering definieert deze parameter.
Op deze basis komen drie kandidaten uiteindelijk in aanmerking. Het is haast een blinde gok om de volgorde te bepalen. Rust echter brengt behalve roest soms ook inzicht. De derde dag zagen we dat een heel erg goed zou kunnen zijn en haalden die aan.
Het zou een juiste gok blijken.
Er heerst pandemie. De herbergen zijn dicht. Mannen liggen op de zetel voor de treurbuis bier uit blik te drinken en laten hun vrouwen op hun honger.
Deze gaan dan stiekem elektronepgesprekjes voeren op sites bedoeld om afspraakjes te maken om van bil te gaan.
Zelden komen ze ervan.
Buiten verkneukelt het virus zich in zoveel uitzichtloze eenzaamheid.
Het is al lang kwart over acht geweest. Of kwart over zes, voor mijn part. Het doet er niet toe.
Het is immers kwart over tien.
We zijn vlug geneigd hieruit een besluit te trekken maar dat is er niet.
Als we er morgen maar niet meer aan denken.
Het is bijlange morgen nog niet.
Er kan nog veel gebeuren.
Of helemaal niets.
| Sans titre en attendant Un arbre, ni coq ni âne, prend soin de son âme. Y saute un pinceau ou encore un homme – oiseau. Ils sauvegardent notre jeunesse, ni d’une poule, ni d’une ânesse, empêchant notre tronc de prendre folie ou poltron. Vois-tu ce gros tronc ? La forme le ronge, la vase d’un mauvais songe. Vois-tu cette fine branche ? Elle a une belle jambe bien blanche. |
| Incrédule quotidien L’indiffère semble un malheur. L’incrédule du coup a peur. Quel bonheur, que rien ne casse, je n’ai pas de copains de classe, ni des camarades de chasse, s’appelant bêtement Ducasse. Le cuir une peau bien tannée se tient souple dans la main. La viande dans la saumure salée se fait manger de goût plein. Tu as beau dire que tu t’en fiches, pâlis au moins quand on te couillonne. |
| Ongeloof van elke dag Onverschil lijkt een ongeluk, ongeloof schrik zonder opsmuk. Mijn geluk kan niet stuk: ik ken geen Van Lienden onder mijn vrienden. Gelooid ligt het leer soepel in de hand. Gepekeld keer op keer mals het vlees onder de tand. Zeg dan nog wat kan het je schelen. Verbleek en laat met je ballen spelen. |
| Genade We komen aan in Koudfontein, gevankelijk, en vrezen niet te sterven: zal de dood langzaam komen, doorheen onze marteling, of plots, een houw? Groen met goud afgeboord, een tapijt om een hoofd op te vangen. Onze voeten zwellen, onze schouders buigen. | Grâce Nous arrivons à Froidefontaine, captifs, sans craindre notre mort: viendra-t-elle lentement, par torture, ou subitement, d’un seul coup ? Vert aux bords jaunes dorés, le tapis se prête à recevoir une tête coupée. Nos pieds se gonflent, nos épaules se cambrent. |
Wat drijft me? Kijk.
De buis lijkt star, is soepel,
lenig en buigzaam.
Een lichtgewicht ook nog.
.
Voorzichtig verwarm ik haar
plooi haar geleidelijk
naar mijn wil.
.
Ik doe dit keer op keer
en op een dag, bij open weer,
hijs ik het zeil.
.
Zij is zowel mast als bast
geworden en voert me
naar waar ik wil.
Wat mij drijft? Wind.
Gedane zaken nemen ongemeen een keer.
Zwart op wit draaien ze een rad
voor de ogen van onder- en bovendrukte.
Enkele druppels speeksel vliegen in het rond.
De keer geschiedt terstond.
Het wordt er heel even beter op, veeleer.
Eierhoofden verlaten het geëigende pad.
Ze krijgen koorts en lopen dra op krukken.
Dank je wel, corona, dank je.
Ongemeen hoe je ongedane zaken
keer op keer gedaan maakt.
Temperaturen en gemoederen hoog op
flirten met plafonds.
Een hand gevuld met je borstkoepel.
Dul noch dol de griet.
Geen feest hier in het land,
teugels strak.
Tot alles ineenstuikt.
Regen en wind beuken erop in, hakken.
Boom en rots, middenvingers
in deze branding in dit gegeseld land.
Langzaam de teugels vieren.
Wind gaat liggen. Boom en rots
glimmen en glunderen.
| Daar dan alweer lagen wij in elkaars branding. Ook nu waren de golven ons eerst genadig. De wind nam toe Het land kreeg zijn grond doorploegd. Grotere golven overspoelden ons tot op de top. Bij het stranden bleef ik trillend achter. | Nous voilà à nouveau allongés dans le ressac l’un de l’autre. Là encore, les vagues ont d’abord eu pitié de nous. Le vent a augmenté. La terre du pays était bientôt sillonnée. De plus grandes vagues nous ont accablés, nous portant au sommet. Sur la plage je n’arrêtais pas de bander. |
1.Met het oog op de uitgang, uit,
nemen we plaats zowat
in het midden van de bioscoopzaal.
Rechts van ons zit Ludwig Wittgenstein,
naast hem Barosso.
Voor ons een gezin met acht kinderen.
Daar zou jij uit voortkomen.
Het Wilde Westen slaat volop toe.
Koewachters hoeden hun vee
van onder hun hoed.
Ze schieten pas
als de Indianen komen aangerend.
Er is al lang geen vee meer om te hoeden,
noch indianen om te verdrijven.
Ze schieten dan maar elkaar neer.
2. Zonder zorg om de uitgang,
onze plaatsen zijn genummerd,
gaan we zitten in het paleis.
Rechts van ons zit mijn collega,
verrast, wat verder naast hem
Barosso.
Wittgenstein is er niet meer bij.
Een oeroude neger met een band
speelt op zijn saxofoon
ons van onze sokken.
1. En vue de sortir, sortie,
nous prenons place pratiquement
au milieu du cinéma.
A notre droite, Ludwig Wittgenstein,
à côté de lui, Barosso.
Devant nous, une famille de huit enfants.
C’est de là que tu sortiras.
Le Far West sauvage bat son plein.
Les gardiens des vaches gardent leur troupeau
de sous leur chapeau.
Ils tirent tout juste
quand les Indiens arrivent en courant.
Il n’y a plus de troupeaux de bétail
depuis longtemps,
ni d’Indiens à expulser.
Ils se tirent alors dessus.
2. Sans se soucier de la sortie,
nos places sont numérotées,
on s’assied dans le palais.
À notre droite se trouve mon collègue,
surpris, un peu plus loin à côté de lui
Barosso.
Wittgenstein n’est plus là.
Un très vieux nègre avec un groupe
joue du saxophone
à nous faire tomber hors chaussettes.
De rust die van het landschap uitgaat
daarover raakt niemand uitgepraat.
Op het netvlies haakt een vlieg in.
Een mug laat een scheet,
een visser heeft beet.
De wolk houdt zich achter de hand,
de zee doet het met het land.
Ik rijd enkele rondjes
op een zeepaard, wat een kontje.
Onder het dal ligt de diepte
gaapt de kloof
geeuwt de eeuw.
Ik ben een groot gebruiker van uitdrukkingen, die ik in stand houd, dan wel in stand opricht. Staande uitdrukkingen, ze staan zo mooi. Er zijn ook zittende uitdrukkingen. Tegen iemand die beter verdwijnt, kan je veel kanten uit:
‘Ga weg.’ ‘Verdwijn’. ‘Wilt u hier even door de grond zakken?’
Bij mij gaat het steevast als volgt: ‘U kunt twee kanten uit: de boom in of de pot op.’ Beide zijn zittende uitdrukkingen.
We zaten er heimelijk op te wachten op de plee, op een stuk over de urinoir, al dan niet van Duchamp, de meningen daarover lopen de laatste tijd nogal eens uiteen. Of minstens uit twee. Op de plee zitten we trouwens meestal te wachten.
Het moet overigens niet altijd ellende zijn, het kan ook bevrijding worden. Zodat de grijns op ons gezicht ontdooit tot glimlach.
Ineens zie ik dat het pleegebeuren hier modulair verwerkt wordt door de pleetechneutologie van wordpress. Het geheel laat zich voortaan schrijven in blokken.
Moeten we ons daardoor ongelukkiger voelen dan we ons voordoen?
Of juist gelukkiger? De pot op met deze vragen. We mogen verder niet klagen, anders krijgen we een enkele reis naar de klaagmuur, die tot nader order nog steeds in Jeruzalem staat. Trump is van plan hem af te breken en steen voor steen over te brengen naar Tel Aviv. Dat varken uit het witte huis in Washington is de enige die de zaak van de joden met voeten mag treden zonder voor anti-semiet te worden uitgescholden.
Okee, genoeg stof voor de plee.
Buiten bereidt men een storm voor
en ook binnen is het stil.
Het apparaat is klaar voor gebruik,
u kunt de meting starten.
Van de weeromstuit de dichter
ligt er sprakeloos bij met halfglazen blik.
De pax poetica heeft hem te pakken.
Hij mompelt zelfs niet meer.
(Dit gedicht is in Amsterdam afgedaan als mechanisch; terwijl het eigenlijk nogal procesmatig is. Tja, in Amsterdam zijn ze niet altijjd mee met de stroming buitengaats)
Maak ons geen air wijs
alsof je de muziek kent
niet de tekst van het lied.
Laat de daver maar
de bovenhand halen
op de trein, de sporen
laten de rozen geuren,
de veestapel in kralen
mag van zich laten horen.
Laat je alvast maar bekoren
door het galmen van het koren.
Wie denkt koortsig hooi te stapelen
mag van een strooien dak tuimelen.
De vogel hoort thuis in zijn leeuwenschik.
En hoor hoe wijs
het lied zingt van de aarde.
| Het is ons ding niet,
noch ons kopje thee, om koffie te gaan kletsen om kliekvorming.
Het onheil laat zich zelden spellen zonder fouten. We foeteren dan ook behoorlijk.
De rots staat uit volle borst in de weg, blazen helpt geen moer.
We houden dan ook graag deze picknick in het zand. Aan zwaar tafelen hebben we het land.
Verscheurend verheft zich dra de maan waar vogels hun mannetje staan, op wacht om te vissen.
|
Ce n’est pas notre truc
ni notre tasse de thé de calomnier en prenant le café et faire une clique.
Il est difficile d’épeler une calamité à l’avance sans fautes. C’est pourquoi nous rouspétons énormément.
De pleins poumons la tempête fait obstacle au port. Cela ne sert à rien de souffler.
C’est pourquoi nous aimons à manger le déjeuner dans le sable. Nous détestons un repas trop lourd.
Il est déchirant de voir la lune bientôt se lever, là où les oiseaux n’ont pas froid aux yeux veillant en attendant le poisson.
|
aucun geste si ce n’est qu’il est parfaitement saisi dans ce qui a été atteint
parfaitement déjà comment il aura été et donc ne se permet pas
de vouloir être un geste.
en gardant la même distance en posant,
une division est créée visiblement dans l’indivisible
telle une paroi cellulaire qui
dans un écho, du coup, n’est plus une paroi cellulaire mais mouvement
ou encore un nuage qui se déchire dans les nues
alors qu’il y a peu, c’était un marin ou un lézard.
l’inévitable qui en soi était un rien qui devrait se faire
que je commence à ouvrir si lentement dans le présent,
à déplier avec un attendrissement pieux dans la coagulation de mes plis
jusqu’à ce qu’il s’arrête juste avant que vous ne preniez la parole.
ma main bouge comme sur une mousse noire
qui a des odeurs profondes de pourri et de luxe.
Je rends visible l’euphrate qui goutte, le sahara qui se fait compter
je montre le vent de l’ouest qui transforme la mélancolie en vagues
en hectare après hectare pleines de croissance et d’anémones blanches.
oui, je parle espace car je suis trop réveillé pour le temps.
meesterlijk ik spreid momenten voor mij uit:
geen gebaar dat niet volstrekt gevat in wat vooraf
perfect bereikte al hoe het geweest zal zijn en dus
zichzelf niet gunt gebaar te willen zijn.
bij het leggen op gelijke afstand
ontstaat er merkbaar afscheiding
in het ondeelbare zoals een celwand
op een echo plots geen celwand maar
bewegen is.
of zoals een wolk in wolken scheurt
terwijl het net een zeeman was of hagedis.
het onvermijdelijke dat uit zichzelf een niets was
dat wel komen moest begin ik extreem langzaam in het nu
te openen, met devote vertedering open te plooien in het stremmen
van mijn plooien tot een stilstand net voor u toch spreken gaat.
mijn hand beweegt als over donker mos
dat diepe geuren bergt van rot en weelde.
het druppelen van eufraat laat ik zien, het tellen van sahara.
ik toon de westenwind die van weemoed golven maakt
in hectare na hectare vol met bloei van witte anemonen.
ja, ik spreek in ruimte want ik ben te wakker voor de tijd.
In de herhaling verbergt zich een talent
Ik dwarrel niet maar schiet vooruit,
meteoor op het water.
Ik val niet eens.
Ooit was ik een ster
en dwarrelde in de hemel.
Toen kwam mijn tijd
om naar beneden te gaan,
te vallen.
Liever was ik blijven dwarrelen.
Zal ik ooit nog dwarrelen?
Mijn val
omhoog
waarmee alles is begonnen,
was onverwacht.
Niemand had het ooit voorspeld.
Ik dacht: ik zweef, maar dwarrelde.
Vele ogen verborgen achter camera’s
volgden me op de voet.
Hier en daar stopte iemand
een micro voor mijn neus
en stelde vragen.
Wist ik veel wat ik moest antwoorden.
Ik was bezig te dwarrelen.
Beide voeten op de grond,
wat moet ik me daar bij voorstellen?
Op handen en voeten kruipen,
ik doe het niet na.
Vraag een meteoor niet iets
wat hij of zij niet kan.
Vraag me gewoon niets.
Zelden zag men zoveel genie samen
als op onze werkvloer.
Wij ontwikkelen kunststoffen
die maken dat je in je ondergoed
je billen niet voelt
noch je geslachtsdeel.
En alles netjes bij elkaar blijft.
Wij ontwerpen dat ondergoed.
De stof maken en knippen, dat doen wij.
De broekjes maken, dat doen zij,
in achterafzaaltjes en –werkplaatsen
met enkel kunstlicht en zonder kunstgebit
die arbeiders kunnen dat toch niet betalen.
| Nu blijkt dat wij bleek
wegtrekken aan de kim stopt allicht het zoeken.
Hoe jullie netjes iedereen optrommelen, wat later ieder op zijn plek te kakken zetten, de kaken op scherp en jullie niets daarvan oprommelen.
Voor de drommel! Kom maar hier met dat bier van de hommel!
Uit onze ooghoek zien we nog net de mastpop hangen aan de masttop. Eindelijk ligt alles klaar nu, voor de hand, steek hem uit geef vuur aan de brand. |
À présent il s’est avéré comment, pâles, nous disparaisons à l’horizon, peut-être la recherche s’arrêtera-t-elle.
Comme vous avez si bien mobilisé tout le monde, pour mettre chacun à sa place, à chier, la crampe aux fesses, sans que vous les nettoyiez.
Au diable ! Par ici, cette bière au bourdon !
Du coin de l’oeil nous observons tout juste la poupée de mât pendue à son sommet. Enfin tout devient clair, allant de soi, prêt à prêter la main pour y mettre le feu. |
Voor Harmen Verbruggen 
