Nog eentje uit de oude doos van Derrel, met etsen van mij die ik ooit
begon met de gedachte: Van een Mug een Olifant maken.
Ze zijn echt groot, in het echt.
Auteur: Petra Fenijn
Hoe moeilijk kan het wezen
en/of
zijn,
hoe moeilijk is het
nu
helemaal
deze gapende
holte,
dit gat,
deze grot,
deze galmende leegte die
Zichzelf
heet,
en
Zichzelf
noemt en
Weerklank doet, een
Echo van het
Zelf
dat Mij heet
te vervullen met
met
Inhoud? (willekeurig wat)
Dit gat te verdichten
ter versimpeling van het algehele
klankbeeld?
Waarom niet
te verdichten
die loze ruimte?
Waarom toch altijd en eeuwig de
Mij of Ik of het
Ego
zonder begin?
Echo van een Ego
zonder Ik
Mij zonder Ik!
Een pareltjesgrijs licht gloort
aan de einder,
contourbepaling op een frisse
winterdag,
a Silver Lining!
Het blijft koud.
Hemelkleurige pels
zo licht,een mozaïek
van oude zijde
ben jij,
jij olieplasdier in warmblauw.
Bevroren pijl
uit de regenboog!
Altijd een iris
om het oog te spiegelen.
Cirkels in edelsteen,
lapis en turquoise
gezet in gouden kringen,
een flodderig juweel
in bruin fluweel,
losgezongen van dat
wat trekt.
Glanzende zij en broze nerven,
breekbaar borduurwerk,dat
ben jij!
O,onbegrijpelijk geweven oermaterie,
kosteloos kostbaar,
wisbaar wonder,
teder mirakel.
Categorieën
Pas de Français
Pas de Français
Écrire est un sommeil plus profond
que la mort,
j’ai les larmes aux yeux.
Je suis la poseuse tragique,
la Dame de Drame!
Je suis une poseuse
Poreuse!
Je suis vraiment
une Femme Dangereuse!
J’ai les larmes aux yeux,
des larmes amères!
Les larmes
d’armères mon amour!
Je suis l’enfant terrible,
la comtesse
de l’-eau de Cologne,
la sorcière
de migraine!
Je suis une vivante
de malaise
comme le bonbon mou
dans le soleil.
Comme le chien
nègre
j’ai commencé
là pleurer
et écrire et
crier!
Je bois du vin et de la
bière
et mon eau de vie
(oui!)
Je suis une héroïne
d’encre Chine.
J’écris,écris,
comme un chien mort,
je crie,crie
comme une sorcière de poésie
(oui!)
Je suis poète Maudit!
(oui!)
Poète maudit
Vermaledijde zottin!
Huilend
schrijft ze zichzelf in slaap, tot
heel dicht bij
schrijft ze zichzelf,
dieper en dieper
diepst,
de tranen op het papier,
tot in de diepste
Slaap.
Die eindeloze
die Eeuwige!
Laat haar maar, deze lekkende
Lamaar, deze
Tragische Troela, de
Deftige Dame van het
Levenslied.
Laat haar
dit drama maar!
Haar tranen biggelen vloeibaar zigzag.
Tranen van strijd
tranen van nijd
tranen van verderf
tranen van bederf
en groen snot, dat ook,
jawel mijn liefje!
Zie toch deze
tegendraadse truttebol,
een koppijnkol!
Kijk nou deze lamenterende
levensvorm, deze
slobbersoppige aardworm.
Zie ze smelten
in de warme zon, gelijk een
bejaarde chocoladetruffel.
Met van alles te vergelijken
lijkt ze op niets, deze zwartgallige
zwarte zwerfteef die huilt
naar lantarenpalen bij zonsondergang.
En ja, liefje,
zoals een zwartgallige zwarte zwerfteef, zo
schrijft ze ook!
Huilend op de stoep
huilend in de goot
huilend naar de dood!
En ze vult zich,
ze vult zich af, het mormel, met
Zwartgalligezwartezwerftevenvergif,
jawel mijn liefje,
jawel!
Zuipen en schrijven doet ze
om het even,
bij het leven,
deze heldin,deze
Héroïne d`encre Chine!
Ze schrijft als wat ze is, een
stinkende dooie
Zwartgalligezwartezwerfteef,
krabbelende kol,
vermaledijde muts,
jeremierende jonge juffer,
lamentabel loeder,
poetische peuter,
een Vleesgeworden Franse Film, een
eerste klas
Poète Maudit!
(Mais oui, mon amour, je suis!)
Categorieën
Schemerleven
Schemerleven
In mijn bestaan legt
het licht het af tegen de
gematigde grijsheid
van de schemering.
Op de tast
en de tenen
sluip ik door het leven,
zachtjes als een zuchtje
zoek ik mijn weg op het
gehoor,de ogen knipperend
en tranend vanwege kleine
lichtstreepjes
die de gordijnen
en de zonnebril
niet konden
tegenhouden.
Ja,ik lijd onder mijn
lichtgevoeligheid
meer dan onder kille
op-en aanmerkingen
van mijn medemensen.
De klappen van de
samenleving
deren mij niet,
heb altijd een
zakdoek
in de buurt
voor tranen en bloeden.
Zeef Mijn Ziel Niet!
Er zit een code gekerfd in mijn
donkere ingewanden, die onder
zekere omstandigheden
mijn lippen doet pruilen,
mijn water breken.
Een kracht, alleen met
fluwelen handschoenen en zijden
blinddoek te benaderen,
kabels strak, touwtjes vieren,bloedgolven
in de binnenlanden!
Loszwierend sterrenstof en ander puin,
behorend tot de kringloop van mijn
verdronken leven.
Ach, zo glinsterend te zijn, een lichtroze
windhoos!
Laat mij maar wegwaaien, doorkrampen,
uitspoelen, ik
ben niet te redden, wat had je dan
gedacht?
Mijn smorende geest laat zich niet
de hand aan zichzelf, noch
geprakt door een theezeefje!
Zij is wat zij wezen moet,
puur en ongezoet,
een enkeltje
naar haar eindpunt.
Categorieën
Een Volgemaakt Iets
Raakt het (iets)
niet aan met,met,met,
de onbetrouwbare tengeltentakels
van,van,van…
het (Iets!)
Streel,aai,krabbel het (Iets0
Niet
met die Ernstige ogen
van het Niets (of Iets)
op steeltjes tussen je wilde haar.
Voel het (Iets)
maar niet(s),want
het (iets) is
niet jouw tastende vingers,
hoor toch en
schilder mij geen beeld!
Pluk mij geen bloemen
uit het (Iets0 gazon,maar
verwaarloos het maar
tot Iets en niets en het Alzijnde en
wees als het water
in mijn volgroeide vijvertje,
Schoon en troebel tegelijk.
Te lezen naar believen en/of beste weten.
