P.L.e.E.berichten met (verwijzingen naar) grafische bestanden in het bericht
schakelstand
ik week de lagen ik van mijn gelaat
met onder alle woorden niets
dan mijn afzichtelijke niets
het bleke blad vraagt naakt jouw hand
er is geen tijd voor jouw gebaar
de dag verzwijgt dat ik jou binnendring
wij zijn elkanders schakelstand
| ⇐ vorige woestenij | volgende woestenij ⇒ |
Terwijl ik Bach luister download ik een kasteel
In de boot in de gracht ligt het strijk kwartet in katzwijm
de avond had hun verrast, wisten zij veel
de dikke barones kon coma zuipen als de beste
Doorgaans waren geboekte feestjes
op de vrijdagavond saai en voorspelbaar
maar dit was andere koek
De man met de Dali snor had bij aanvang van het gebeuren
over zijn lul gestreken en geroepen
” het violen gejammer maakt mij geiler dan welk wijf met dikke tieten dan ook!”
Dat had de toon gezet
Tekening “All you can eat” en gedicht: Astrid
broeiing
fistels bloeien open in de holte van een groei
vingertoppen reiken tastend naar het rot
spijskaart splasht in ’t schuivend schimmelbed
o kleursurprise barstend uit een tandabces!
jouw schaamtehaar mij zingt m e s o p o t a m i ë
mijn woelen wroet zich naar de bron
uitdagend kan een stramme wachter dreigen
dra ik trommel op jouw huid van binnenuit
het grauw verkondigt liefde als geloof
ik duw de letters IK nog dieper door
jouw kermen vindt in mijn genot gehoor
vrij van vorst geklater braakt wat later
mijn schokken scheur van schokken in jou uit
| ⇐ vorige woestenij | volgende woestenij ⇒ |
Z I E Z O D E
Z I E Z O O
Z O Z O
Z O Z O
Z O Z O
Z I E Z O Z O
Z I E Z O Z O
Z O Z O O
Z I E Z O O
Z I E Z O Z O
Z O Z O
Z O O
Z O Z O Z O Z O Z I E
Z I E Z O Z O Z I E
Z O Z O
Z O Z O
Z I E Z O Z O O
Z I E Z I E Z O
Z I E Z O Z I E
Z O Z I E
Z O Z I E
Z O Z O Z I E
Z I E Z I E Z I E
Z O Z O
Z O Z O
Z O Z O O !
Z O Z I E Z O O
| ⇐ vorige woestenij | volgende woestenij ⇒ |
Als je het niet meer weet
bij wie kan je je dan vertroosten
in een bunker van vertrouwen
gepokt en gemazeld
gepolijste kamers besloten
men beweert maar mijn geloof is tanende
waarom al dat geroep en gewauwel
hoort u mij
niets anders dan ego-zalf
ik observeer het hele theater
roep heel hard
boe
spoor mijn fantasie aan en verdwijn in galop
mijn eigen ridder in nood
gezond verstand is niets anders dan wat we
bekend achten
hersenen een grabbelton van
willekeur en impuls
ik geloof dat ik er een nachtje over slaap
de regisseur verdwenen
ik droom onverwachte zaken en niets verbaast
vrije val in wat ongewis lijkt
hoe klein ben ik als ik mij plaats in het
groter geheel
ik heb een zonnig karakter
dat blijkt uit niets maar ik vertel het u
zo heb ik het bedacht
Gedicht en foto
Astrid
gore zak
proef ik zout dan breekt mij door
de zonnebrand maar in het zand
mijn lijf is goor van brakke turf
de zee krijg ik niet mee: ik ben
te zeer van zelf een zoute slurf
| ⇐ vorige woestenij | volgende woestenij ⇒ |
Ze heeft een poef, ligbad, een salaris
man met schone sokken,
puberkind zonder drankprobleem
Schoonouders met hoekhuis,
zus en paardenstaart
Toch, er wringt wat de laatste tijd,
het is niet pluis, schurend in de hoeken
Niemand merkt wat op van woeker,
adders in het lijf,
haar mevrouwen glimlach werkt
Mooi meegenomen
Ze vouwt sinds kort theedoeken
nooit eerder, maar nu
Telt de blokjes elke droogdoek weer,
legt ze gespiegeld, strak op elkaar
Er is haar een licht ontstoken,
stapels doeken in perfecte harmonie
op de keukenplank maakt gelukkig
Gedicht en foto
Astrid
zeemansklacht #2
geen bleue straal geen plotse rouge
geen schilfer licht in ’t natte grijs
de zwijgzee zwijgt en zwoegt noch krijt
mijn tong bevriest en breekt in ’t ijs
| ⇐ vorige woestenij | volgende woestenij ⇒ |
troostvogel / treastfûgel / consolation bird
In de vogelwereld, bij een groep trekvogels vaak vliegt ook een vogel van een andere soort mee.
‘Tijdens de trek reist in vrijwel iedere vlucht wilsters een andere soort vogel mee. Hij vliegt mee als troostvogel. Pake zegt dat jeop een lange trek met veel ontberingen niet zonder troost kunt.’
In the bird-world, often a bird of a different species flies with a group of migratory birds.
He flies along as a consolation bird. They say that you can not travel a long distance full of hardships without consolation.
vrede
de bomen traag van adem
verdragen over land van zee de zucht
ik droom mij suf, ik slaap gebrek aan lucht:
de lieve vrede legt te diep haar oorlogsbodem.
| ⇐ vorige woestenij |
bommerdebom de kopernagels oprakelende kaproenen
bereiden nog het knalpoeder in oude pokalen.
de reine blonde maagden met ijskoude breinaalden
verjagen de hitsige luipaarden en pok met de kispan
fok op de kop plokt de muze de baldadige dichters
van doem en de doldomme mode van doftig gedoe.
ha mannen bedaren pas die zich ter vrouw beraden? ie.
tot regen plenst juni plassen de aftellende tafeleenden
weg in alg en kwijlvijvers de glansloze weken. lengte is.
tussen krammen ijzerdraden elastiekjes zakdoeken
snoeprollen kasticketjes suikerklontjes oortjes keelpastilles
– ’t is inderdaad maar een handtast – kraakt en vermorzelt
uw schamele zucht, breekt u haar heldere puurte daarmede
tot uw mistroostige taal van gebaren en steekvingers af.
‘Het goud van Fra Angelico’; 100x70cm olieverf op museumkarton
Fra Angelico
Ik heb 10 foto’s gemaakt vandaag
van mijn werk in ontwikkeling.
Ik ben 50 nu, een oude kunstenaar
mijn lichaam zit vol cadmium en lood
en mijn longen ademen sigaren.
Vandaag doopte ik mijn handen voor de miljoenste keer
100 keer in terpentine
en waste ze grondig met zeep.
Er gebeurde veel vandaag.
Vanmorgen vroeg namelijk rond 10 uur
werd er aangebeld toen ik mijn koffiebonen maalde.
Aan de deur stond een vriendelijke Antilliaan
die mijn bestelling van Gerstaecker bracht
een doos vol, 400 euro aan toekomstverf
‘Dat is mijn verf’ zei ik.
‘Het is zwaar man’ zei hij.
Mijn moeder belde een minuut later,
ik zat nog maar net aan de inmiddels lauwe koffie
en ze vertelde me
dat ze het niet meer ziet zitten.
Ik moest vooral enorm hoesten
omdat ik een kriebelhoest had.
Mijn mama meet nog maar 1 meter 40
en weegt niet meer dan 45 kilo en duldt geen tegenspraak.
Ze zat weer aan de schijterij
– poep en luiers- met 90 jaar rugpijn.
Veel Helrood en Helgeel,
Van elk 10 tubes a 200 ml
en Himmelblau en aardtinten
van Dijckbruin tot sapgroen.
Ik was goddomme Heloranje vergeten te bestellen!
Gelukkig had ik nog een tube: wat is een mens zonder heloranje!
Wanneer ik mijn vrouw probeer te vertellen
dat ik een Fra Angelico heb gemaakt moet ik huilen.
Fra Angelico, Fra Angelico, Fra Angelico
Ik kan zijn naam niet zeggen.
Maar wel schrijven zonder traan.
‘Vlaardingen’; 50x60cm; olieverf op doek
Onthoud goed: facebook is a tool not a massage
Vanmorgen vroeg ging mijn vrouw
Naar het RIJKS MUSEUM
Toen zij vertrok dacht ik al
Ik schilder ’s morgens het trapgat
En doe ’s middags de badkamer
12 Uur was ik klaar en dacht
na twee boterhammen
met Langres stinkkaas
Wat leer je nu van lakken, Harmen
( jeuh!)
Je zet altijd alles in hoogglans: JA
Lak is uitroepteken in verf: JA
Zet dat dan minstens in perspectief
voor de mensen: JA
een beetje hier een beetje daar
is allemaal heel abstract voor
ieder die het trapgat niet snapt
Na 4 uur kwasten was het vijf uur
en moest ik de keuken in omdat
er ook gegeten moet worden
wanneer de vrouw thuis komt
Uit het RIJKS MUSEUM
Ik was één keer in het Rijksmuseum
Toen was ik zeven jaar
Toen heb ik alles gezien
Vanmorgen vroeg ik mijn vrouw
wat foto’s te schieten van
Bethsabé zeker vroeg ze
ja graag van die zei ik
Een hele RODE KOOL is een pan vol
bedacht ik me net; maar invriezen
lukt niet met een halve RODE KOOL
NB: wanneer je je gehaktballen draait
leg ze dan nog even in de ijskast,
dan bakken ze daarna mooi rond
Portret van een verloren schilderij (naar Bacon’s van Gogh); 110x82cm, olie op karton
Pleebezwerend
Ja, plee maar, pleeëriken!
Toe, plee maar, pleeëriken!
Dat ze pleeën pleeën, dat ze plakkerig flakkeren
toe, plee maar plakkerig!
Ja, die pleeërige pleeanalen, die plopperige pleekanalen!
Ja, ontplee ontplakkerig, plee van pleegelegen plakkertjes!
Pleeanaler pleeanaler!
Verplee, plakkertjes, omplee plakkertjes!
pleekelingen, plakkelingen.
Ja, plee maar, plakkerikken!
Toe, plee maar, plakkers!
facebookster
ik ben een sterk gelaat
dat alle guurte tegen gaat
ik overschrijf haast dagelijks mijn woord
in antwoord op de nieuwe vragen
mijn dreigement is slappe koord
een zee die nadert, om te wijken:
ik sta constant in eigen zeik te zeiken
| ⇐ vorige woestenij | volgende woestenij ⇒ |
vergooit uw GELD en koopt LYRIEK!
onschuld
blijf: geheel van jou blijf ik.
jouw vlindervleugelspeld
doorboort mijn lijf, de bitterte
verettert. jij zwijgt
maar gapend gooit jouw zwart mijn varen
in kolken en klippen.
jouw bleke tover brak de nar
jouw oker bleek vol schaamte rood.
jij bergt de vlakte van jouw dood.
onschuld vliedt daders
die de tijd geen daden bood.
| volgende woestenij ⇒ |
geld maakt ziek, geneest en koopt LYRIEK
(achter iedere god
een ithyfallisch vers staat)
visioenen van de absolute kut, solide
maar droog.
jouw stokslagen mijn duizend engelen, waarmee ik de
werelden bevecht
(meer list dan twijg in beth, dat bod, onverplaatsbaar.
Brandend en dreunend vernietigt sadà\exposadà de taal, in zwart en rood op wit, door erin af te dalen
Een tot mislukken gedoemd project glorieert in het snijvlak van wat de taal scheidt van het sprakeloze,
het bedrukte wit,
een prachtig procedé waarin de poging het onuitspreekbare tot spreken te dwingen prevaleert
De lust omgezet in de lust voor het oog, taal en symbool en typografie graven in het wit van de pagina naar de fecoliet van de gestolde erotiek
Een twijg wordt uiteengetrokken tot t w i j g
:
Dompel je onder
in de zaal van taal waar de aars
versmelt met de b van beth
heb ik dan geen kritiek?
jawel, de ℵ – de alef – is geen os, maar de kop van een potente stier, de maangod Minotaur die dit boek met verve bespringt
(liedje voor i.k., à l’ anglais de bertje brandt)
ik is in friesland, ik is niet hier
ik is in friesland, speelt op de pier
speelt met papier en heeft er plezier
ik is in friesland, wij zijn plezier
weg hoge bergen, vrieskou en sneeuw
weg weidse dalen, weg groene weiden
weg forestiere, wild uit de wouden
weg het geklater ik komt wat later
ik is in friesland, ik is niet hier
ik is in friesland, speelt op de pier
speelt met papier en heeft er plezier
ik is in friesland, wij zijn plezier
weg is het vriesland, weg is het noorden
plaveien verdienste, weg van de waarde
waar ik ook gaat, wat ik ook rooft
ik heeft voor ieder wat liederik beloofd
dv@CKU 1-7-2018 @13:43 GMT+1
(pour a.c., l’ isle en elle)
in de druipende gewaden
rond een lijf vol angst beoogt de mond
het zwijgen, trekt het doek
inwaarts
naar een kom.
de trechter voor het drijfnat
bespoedigt de verstikking, lokt
de wanhoopstong likkebaardend
uit de kokhalzende keel:
draden raakt vergeefs de tip, weefsel
van de woeste warrel
om jou heen
onvervaard, gehuld in lila kraag,
gebrandmerkt met een bisschopssteen
betast mijn hand
de stille stand van streling
bevrijdt de tijd met een terloops
gebaar.
Gestolde pleuris
in Fimoklei
touw haar van
twee klontjesstaart
droedellach
maanzaad tussen
mijn tanden
ik blauw een woord
met zeven s-en
kun jij abseilen terwijl
de vadsige leraar
heeft een pluisje
op zijn gulp
aandoenlijk
klamme oksel
treurige observaties
heb jij ooit gehuild
grijze pissenbeddensmurrie
biologische Colgate
ik floss mij er eentje
morgen ben ik af
geluk geeft status
verdriet met de pot mee
ik kan succes
de lama spuugt
belletjes
kom veeg zielshoopjes
was handjes in bladerdeeg
wees bekakt en onbevreesd
Astrid
Uit dichtbundel “Tuimelingen”.
Vierluik
Astrid 2017
wees geribde
zeester wijdbeens bankend
op een afgeplakte hemelstraat,
gij vuile opgedoefte
stortravijn
gij rochelt vla
vanachter uw glabella
gij zeikt uw zuur met stralen
gaten bijtend in de leegte
van ons zijn
qui pro nobis
nata hoeveel taka taka
kost wel niet uw schoon
beschubde pellevel, gij
angeliek verbrodde maagd?
gij spartelwijf, gij
plakteef, zieke zilverzeug
met stugge sprieten,
het godenvlees gepekeld
in uw kwabberbuik:
merci dat gij voor mij
tot hier gekomen zijt.
(een strijdlied van de Vrije Lyriek uit ‘Het Pad van de Wenende Nacht’, een Klebnikovprogramma, 2008-heden)
Gij zijt een akker gij, grond van lang vergeten tijden.
Uw kluit is traan en klei om ’t hedendaagse lijden.
Het onkruid schiet gewillig in uw verse keren op.
Wormen vreten wormen, aarde moet verteren.
En al de schoonheid bloeit uit diepe lijnen op
En heel het leven zingt uw brekenspijnen mee
De stad gebetonneerd vergammeld vol van holte
en toen kwam u met riek en zang en stank voorbij.
Het oude rot van schaamte zonk in ’t nieuwerwetse niet:
wat gij verzon verdoet men zonder scha en schande niet.
En al de wijsheid breekt uw gulle lachen open
En alle woede komt weer onomkeerbaar boven
Nu graait ’t gesjacher weer haar mollenpoten in ons om.
Dan wil de nijd haar pleeggewaad op ons verspreiden.
Nu poogt men u met krans te fatsoeneren tot een pop.
Dan wil de Hertog weer uw wilde krachten in zijn span.
En walg zal elk gebod naar de gebieder om doen keren
En verlangen bergt in ’t leven teder lust en leven op
