P.L.e.E.berichten met (verwijzingen naar) grafische bestanden in het bericht
in mei had ik een klokje
uit alle klokjes uitverkoren
ze was zo lief zo wit zo stil
de zomermaanden raasden
en in de herfst het loof verging
het werd zo snel zo leeg zo kil
de sneeuw is dik mijn lijf is stijf
er rest geen grein van mei in mij
ik werd zo gauw zo oud zo koud
soms hoor ik nog mijn klokje
wit getinkel in mijn oren
zij wordt zodra zo vrij zo blij
Een wolk is het, voortdurend
zich wijzigend van standpunt en vorm. Vooruit.
Wat het is, is onduidelijk, wij
horen daarbij,
het onduidelijke. Niets
is bestemd.
Voor alle zekerheid, wij,
dat zijn de mensen.
Grootgebracht in de natuur
brengen wij de natuur groot, geven
melk zoals we uitmelken.
Groot is een groot woord met weinig letters,
in een quizprogramma zou ik zeggen
wie kent er een klein woord voor hetzelfde,
mag met veel letters. Muggenziften
is een goede tweede. Spilziekte. Economie.
Maar we zitten met die wolk. We leven
ervan, damp.
Ze daalt op ons neer, de ijle nimf.
En almaar zingt de misthoorn:
‘Fout, je doet het goed!’
ill. T.A.W. Schreurs
Hoe schrijf ik een erotisch gedicht (les 1)
Sluit gordijnen, adoreer, maar handjes thuis!
Bedenk het verre wonder dat begeerte streelt;
mijd omarmend rijm, het is er zelden pluis;
sterf van begeerte, droom slechts wat er scheelt.
Noem niets of niemand, geen beestje bij de naam,
blijf dwalen in de droomgestalten van uw bloed,
spreek uzelve aan: ‘waarvoor ik mij ten diepste schaam’
– kom nooit tot daden, keur slechts instincten goed.
Teken, schrijf, verbeeld, maar houd u verre van het lijf
(eens mocht u treffen raak en krachtig waar het schroeit),
leef als een monnik, sterf zonder ander, vent of wijf.
Schroom voor de daad, mijd de straat, waarheid zij verfoeid;
vloei vocht in eenzaamheid, stroom uit, en vloek u stijf
– alleen dán verkeert u stillekes waar liefde bloeit.
*
O, Schuimgeborene, u roep ik hartstocht’lijk aan,
leer mij ’t verlangen ijv’rig warm te houden
en in mijn oog het klaar ontuchtig beeld ontstaan
van heur verbluffend geurig diepste wouden.
U kent mijn leed, u weet hoe ’t ons is vergaan:
alleen ons smachten telt, waarvan u liefde brouwde,
en ’k sterf bij ’t horen van haar faam, hier ver vandaan,
tot ik bijkans van wijn en geil bezwijmen zoude.
Van Poseidon’s zilte mede wreed verdreven,
elk op ons eiland, gescheiden door uw schuim
– alleen de geur al doet van hartstocht beven!
Ver van ons, in hope, is der minnaars zoete luim –
een godswonder, een gunst dat we nog in ruste leven!
Slechts beeld en stem vervangt ons droef verzuim…
*
O droom van lippen, glimlach, ving’ren in de lucht,
ze zwenken, vliegen, ijlen boven buik en oog,
schilderen het beeld, het levend lijf, haar vrucht,
dat mij verzengt en grijpt in wond’re regenboog.
Ik wenste mij, ik tastte, zocht, maar ’t visioen verdween
en met mij smolt en stond weer op het helder weten:
te ver was ik van hare realiteit, alleen, ik was alleen –
maar evenzeer volhardde het vuur, het willig zweten.
Nu leg mij neer, zoals ik haar zou doen, de vlam, het is
alsof er nóg een wereld mag bestaan, van liefde rijk & blind,
waar alles trilt en zindert, brandt van louter lafenis.
Vreugde vergt verbeeldingskracht, de leugen welgezind:
schiep in lichtzinnig wensen haast tastbare geschiedenis –
in die dwaze duizeling ben ik weer het blij verdorven kind.
– voor M.M. & de Eijlders Dichtersbent
ill. Felix Edouard Vallotton
Als ’k aan een brief van wie ik liefheb, smul,
verleng door kleine hapjes ik ’t onthaal:
mijn ogen likken zuinig iedre haal,
iedre misplaatste punt op, iedre krul;
met een gedachte aan mij, een glimlach, vul
ik ’t wit tussen twee letters, en ’k vertaal
een inktkladje als een half beschaamd signaal,
dat – als de pen – het hart vol was en gul.
Zo lees ’k, als voor een hele nacht de zon
verreist, aandachtig langs de horizon
zijn afscheidsgroet in gouden hiëroglief;
en ’k voel verwaarloosd me en teleurgesteld,
als ’k niet, letter na letter, heb gespeld,
voordat ’k naar bed toe ga, een zonnebrief.
J.A. dèr Mouw (1863-1919)
ill. Jet Nijkamp
Van de spraakloze appel
de schoonheid van de meisjes
of de kracht van zeewier en driehoek
zo glim en geurvrij om zeep helpen
dat doen de scheermesjes
maar ik spel van het gloren v
en van de stoppels kant acht
het spraakloos begin
daarom mij mag men in een appel
niet doen verkwijnen
dat is de rol van de wolken
met hun ingezeepte spiegels
maar mij het is glijbaan te sappel
zo reukloos verdwenen bijgot
in een beignet te bederven
ill. Dyalma Stultus, The Fruit Bearer
Wadi
Zacht is uw kruin en gij hebt net gegeten
onder den vijgenboom, uw lieveling.
O vrouwenschoot, gij zijt het diepste ding:
breuklijn te zijn, adem en dood, alles te weten.
Maar zie, in u ook stormt de wellust op
tot hevig branden, niets dooft uw pit:
uw vuur is water, verstijft mijn lid,
het dwaas gepluk in u voert mij ten top.
Ach, smaak het zoenen van uw lief vagijn,
het heerlijk geuren waarin wij liefde baren,
geniet het zilt geheim, dat wij bevaren,
dwaal door de rimboe, waar uw lippen zijn.
Pastorale
Melkwit zeezwart zingt de zuiv’re nacht
aan alle kruiken het lipbesluipen zacht
adagio & adamant de slikkende adem
ibis der dodenwacht – och stil omvadem –
komt aangedropen d’onmachte minnekracht
en schouders’ onverwachte zinnepracht
Maar wier queest’ meanderspeurend
over branding schuimrijkgeurend
laat na haar beoogde boezemfrons
het duister harer ogen elk van onz’
uithuizigheid en spraakloos dralen
ypsilon & yuccamot zwijmend dwalen:
stoor geen der ruime feromonenzalen
eer u wekt een jammer bloesemfalen
na alles wat zich lijmen, rijmen dacht
ill. Edvard Munch, Zomernacht aan zee
Aan het ven
Lethe in haar vuistje
lacht om al wat wegdrijft met de wind
Afrodite steelt het kruisje
geeft haar minnaars wat hen zint
Mnemosune, lieflijk huisje
waarin ik rondloop als een kind
Water duister
waarin ik niets hervind
Waterluister
waar jij mij stil bemint
Water, fluister
geef mij je blije hint…
uit: De beeldspraak van de Tarot, een speurtocht in het onmogelijke, Altamira-Becht, Haarlem 2003
ill. “De Ster”, obscuur tarotspel, met letter Ajin i.p.v. Peh
Hoog bezoek
Och, de schoonheid van zo’n meisje
praat me er niet van. Neem Leda,
wie evenaart haar duistere schoot
dan zijzelf, der waat’ren dood?
Ik zong een ander, aardser wijsje
bevlogen en bevleugeld, hopla!
bedronk mij, valse parakleet
aan hals en snavel, verenkleed
Zij huivert voor de overmacht
maar ware lust kan niet bederven –
ons smachten maakt haar boterzacht
Zelf wist zo zwaanlief haar te werven
en mét haar al zijn zilv’ren pracht
in gouden licht god’lijk doen sterven
bijdrage aan Als ik jou eenmaal verlies – Gedichten van Rainer Maria Rilke met reflecties van hedendaagse dichters, Stichting Spleen Amsterdam 2018
ill. Erich Stephani (1879 – 1956)
Ik loop de straat uit en bel aan waar ik tromgeroffel hoor. Een vent met een kop als een grothyena doet open en begint te zingen. Door een harde windvlaag slaat de deur dicht. Ik bel weer aan maar er wordt niet meer opengedaan. Later blijkt de mayonaise niet in de aanbieding. Sirenes klinken om het kwartier. Nergens schijnt de zon zo hard.
Samenvatting
In de onverhoopte vrede
stamelt het gevierd verleden
snikt de blootheid van je weelde
blozen al mijn ijv’re leden
In je grote bruine ogen
drijft mijn tere onvermogen
& het smelten van je lippen
heeft mijn hart woest meegezogen
In het zuiver goud
dat ons wellust kust
zwerft het lieve oud
slaapt in diepe rust
& al het zout
wordt nooit geblust
ill. Auguste Rodin, L’éternelle idole
“A deux genoux devant ton beau corps que j’étreins.”
Élève de Rodin, Camille Claudel en fut aussi l’amante:
on dit que le groupe sculpté L’éternelle idole fut inspiré
de leur relation pour le moins complexe,
qui inspira des lettres passionnées à Rodin.
OUTPUT
zwarte waarheid witte kolder de wortels van de kraaienpoot zijn maden en zijn vlinderen de lege bladen in de buik van mijn boek. 'alles stevent af op ondergang' meesmuilt de kapitein maar is het dan dievegge als je pijplurkt tijdens kombuisuren? de bol is waanzin en opwindend, de regen kletst Hélène op de bil - Ik kan de lente ruiken, jij blijft beloftevol jouw donkergrijze luchten. dv 29/04 /2018
She lead me into the deepest woods
where silence spoke in loving whisps
and showed her ample longing hips
to open places of the weirdest moods
And bade me welcome to her open space
where I was lost in dreams and tangled hair
she bit my lips & skin in sunlight fair
and all was air & gasp & utter grace
For every fear was blown away
in seconds from my trembling brow
the sky lit up in drunken sway
Ere we suspected when & how
we’ld see where love would lay
and praise the proper then & now
ill. Gustav Klimt
32 vel grafisch werk werden mij toegeworpen
visuele huiden om in te kruipen
“schrijf snel, de tijd verbergt het wel”…
de bomen die ik zag van d'aard' omhoog naar nergens reiken met hun kille winterarmen waren schijnbaar slechts aan ons gelijk: uit botten bloeien welig wilde bloesems nu die 't warrelzoemen met hun spijzen zoenen terwijl verbitterd en vol spijt de burger met gebulder langs mijn voordeur rijdt en mij mijn pov're dichtersrust en stille eenzaamheid benijdt. dv 21/04/2018
De vingerafdruk eicel van het heelal heet Anno Zoig, zorgzaam als de knal Adriaan Krabbendam 22/04/2018
—> Graag uw OUTPUT in de comments, dan komt die hier erbij…
In illo tempore
zo’n huid van wolken schuift uiteen
de lippen wijken van de nacht
daar sterft er veel en hees geween
van ochtendroze blozenspracht
ooit oase ronde mond brengt vruchten
voort, die jaren hierop wachtten
sterren zuipen kinderen zuchten
in verten loensen ogen bruin, de zachte
vlijgebed van zwijgend ambrozijn
zinge-zang der leden vrijlijk alle
druipend van de wijze wilde wijn
o wrede weelde van het smalle
wenkbrauw van de blote avondschijn
waarvan de schellen lieflijk vallen
ill. Max Ernst, 1923
Uiteindelijk maken leugens mij niet meer bang
Er is de maan als een spiegelei in een pan
Een ketting van waterdruppels zal de hals van het verdronken meisje sieren
Hier is mijn boeketje passiebloemen
Die teder twee doornenkronen aanbieden
De straten zijn nat van de regen van vroeger
Toegewijde engelen werken voor mij in huis
De maan en de droefenis zullen verdwijnen
Heel de heilige dag lang
Heel de heilige dag lang heb ik gezongen onder het lopen
Een vrouw hing uit het raam en keek mij lange tijd na
Terwijl ik zingend in de verte verdween
Guillaume Apollinaire 1913
vertaald door © Kiki Coumans 2017
in: Het raam gaat open als een sinaasappel, Uitgeverij Vleugels 2017
ill. Paul Delvaux 1955
de postbode bracht mij anoniem 32 vel grafisch werk
ik wou haar nog niet aangekleed bedanken maar ze was al weg overigens dus ach we gaan het nooit weten
ik poog al recyclerende de betekenis en diepere zin van deze grafiekjes te achterhalen, dit lukt mij nooit nee nooit
alweer een confrontatie met het Onmogelijke!
elke keer dat ik dit doe
vis ik een vel uit de enveloppe waarop een pleepot mooi staat afgebeeld, net als vroeger: inscannen zoeken dubben turen schrijven vragen vloeken en mompelen van gosh wat is dit nou…
elke keer een nieuwe potvis dus…
de revolutie draait ons van de aarde af de revolutie draait ons uit en af wij zijn niet meer van god wij zijn van vlees en dier wij dragen stempels nijd en overbodigheid wij dragen doem en doen alsof geen spijt op oude dromen van dolfijnen van ons weg ten einde rijdt wij zijn de koppen die in manden vallen wij zijn de slaven van de winstgetallen de revolutie draait heel stil ons uit de dingen weg dit is het laatste wat ik zingen mag en ruis en zeg
—> Graag uw OUTPUT in de comments, dan komt die hier erbij…
de postbode bracht mij anoniem 32 vel grafisch werk
ik wou haar nog niet aangekleed bedanken maar ze was al weg overigens dus ach we gaan het nooit weten
ik poog al recyclerende de betekenis en diepere zin van deze grafiekjes te achterhalen, dit lukt mij nooit nee nooit
alweer een confrontatie met het Onmogelijke!
elke keer dat ik dit doe
vis ik een vel uit de enveloppe waarop een pleepot mooi staat afgebeeld, net als vroeger: inscannen zoeken dubben turen schrijven vragen vloeken en mompelen van gosh wat is dit nou…
elke keer een nieuwe potvis dus…
hic anda thu
ogen staan te bloeien hier
en stuiven tot gestalten open
en ook de vogels ik
en jij nu wel erbij
lijven blaadjes met de vleugels in
tot handen voor hun lentelief
(dv 12/04/2018)
takken ingelijfd
vol staan te botten
met lichte zweetdruppels bezwangeren ze de lucht
met kleur en geur
waar geen vogel
laat staan een bij
van afblijven kan
noch wil
(Marc Tiefenthal 13/04/2018)
—> Graag uw OUTPUT in de comments, dan zet ik die hier erbij!
*AR= Asemic Reading, een Asemische Lezing zie https://dirkvekemans.com/2018/04/10/asemisch-lezen/
CV
gediplomeerd verstrekker van ochtendkoek
en tafelmuziek ben ik beëdigd kooklustig
meesterchef braakonderzoek en zonder broek
in de avond echter pijprokend levensmoe
maakt mij dat tot schaap ik sta voor aap
kauwend op scrupules en mishandeling
ik vrees de deemster niet het zuigen van de branding
van een vreeswekkend god de onderrok
zo stal ik naar believen mijn waren uit
tot ik in de gesteven moederkoek
mijn gok vol fijnstof snuit
ja lacht u maar ik zing van ik en wij
in de vermiste tuin vol vogel en kruid
waar ik almaar naar jouw handdoek zoek
ill. Beeldentuin Clingenbosch
~ Pé Hawinkels, De tuin der lusten (fragment linkerpaneel) ~
THE JACKALS’ ADDRESS TO ISIS
Grant Anup’s children this:
To howl with you, Queen Isis,
Over the scattered limbs of wronged Osiris.
What harder fate than to be woman?
She makes and she unmakes her man.
In Jackal-land it is no secret
Who tempted red-haired, ass-eared Set
To such bloody extreme; who most
Must therefore mourn and fret
To pacify the unquiet ghost.
And when Horus your son
Avenges this divulsion
Sceptre in fist, sandals on feet,
We shall return across the sand
From loyal Jackal-land
To gorge five nights and days on ass’s meat.
~ Robert Graves ~
de iris in het zwarte sop
wil van geen wijken weten
o god wat maakt zijn licht lawaai
de tijd is klaar voor meer jolijt
ik weef voor hem mijn nachttapijt
rol binnen maar en maak kabaal baäl
maak de ruimte vol met ledigheid
If all goes well, a second sky will be born from the sea, the moment after you touch it.
When you will no longer be able to fly, you’ll have to hide in remnants of waves. You’ll find a passage in the ruin of your own reflection over the ocean.
My emaciated albatross of memories.
Facing wind that you have abdicated, you’ll find in the gate of foam, three havens of sea.
movement
expanse
depth
In clarity extensively brewed by waters, you will count off hours. All the oscillations that separate you from immobility and memory of the first shore.
You will wait longing for a time before the fall. Lulled by the sound of wavelets on your skin. Bringing fictitious light of flight to your dormant arms.
infinity of starry nights
we learned to close our eyes
eyelids like butterflies
we closed them and images came
days came
and again
we extended our wings over dry rocks
where uncountable years ago
we uttered our last cries
before sliding in a tangle of high transparency
surrounded by silence
losing sense of gravity and verticality
we were drifting
moving our wings and our adventures
no trace to immortalize our tearing
in this moment
in ocean
we flew over beds of shadows drawn by tides
we were looking for a figure
each other
someone to recognize
to offer a smile
and again eyes closed
coming images
days
and a fierce beam diffused across the landscape
through a slit on the liquid surface
our flight over fatalism caressed its gloom
and we slowed down our wings in an attempt to reach stillness
closed our eyes blind
never to see anything again
no longer to remember
Even if I am doomed to silence for the next 847 years, you will rear up out of the pool and I will try to imagine what was going on before this.
I will try to imagine how.
I once had a personal relationship to the world.
You’ll emerge long after dawn. I will be tired, miserable and funnily oblique with my crushed wings.
For you, on this morning, I will lit up the sky with stones.
For you, I will clear all gravel pits of their darkness, so that I get at least the visible imprint of your escape. Memory will become a secret of feathers. Nothing to testify elsewhere and otherwise of our life. No voice to comment our amnesia.
Our loneliness.
Our eternity.
Our love and our silence.
For you, I will unfold in a drizzle of light, as if to emphasize futility of either presence or absence. Fall inspired by the night of disappearance. Secrets that govern the kiss of sky and sea.
But I cannot tell you about them, you will have to wait for 847 dusty years.
Later, a grandiose bruised fire will stand reflecting the persistence of elsewhere and otherwise. And I will bend over dawns, mornings, middays, and afternoons. In twilights, we will mull an answer together.
When I will lie down on the last appropriate place, adorned with algae and pecked by birds, it will happen again, once or twice a day, that I will have the illusion of consciousness.
And I will open my eyes in surprise.
A flutter of birds will disband, afraid by this unexpected movement. They will try to fly in my deafening silence. Wings and feathers will stir the idea of sound.
Whenever I will open my eyes, multitudes will burst to the surface without penetrating my memory. It will be stopped as a cinematic still.
Forever on my retinas.
And I shall set rules of a sad game of idleness and melancholy.
A losing bet between myself and chance.
To win, I will have to capture in a single snap 554 seagulls exactly: no more, no less.
(It is a number I always loved for its musicality)
Nonetheless, it bore me no luck.
I will mutilate my gaze to make a grid with 554 facets, to assess my glance and the outcome of the game. But each time as I will open my eyes, the total number of birds will approach an ideal and harmonious value, and I will lose.
Whether during a sleepless night or after a dark limbed day, the original question will arise, and before long you will remain dazed by its alternative: “do we fly or fall?”
You will not cease singing thousands charms of your shining wings.
Your monologues will call for many heavenly creatures, as you will continue rotating and turning in an approaching crescendo.
Hoping that someone will suggest a method to continue spinning without first having to die drowning.
You will sing clear skies, and then create clouds out of your own breath.
You will smile knowingly as nothing ever prevents poetry, even when it encompasses loss of hope.
And it will push you to declare that the sky is beautiful regardless of its place in the landscape, and of your rushing out of the painting.
You’ll show all your beauty in the mire of a sub-dream.
in a trembling voice
we will wish to invite them to witness
the moment of the kiss of sky and sea
but we will bite our lips instead
our mind becoming too confused to speak in words
it will deviate spiraling above the waters
hiding access to great depthsand then
our dead wings will return to the endless sky
I will open my eyes after the fall
or is it you
and we will see birds flickering in surprise
Marie Veronika Zorn
Tuesday, 9 August 2016
https://www.facebook.com/dreamorous.encore
ill. Luke Elwes, Floating World, 2011
HAIKU & TYPEWRITERS–
one of amazing things about moving is how many long forgotten things one finds–(so far i have found five hundred US $–mostly inside books–knew i had squirrled away some–but this much?–)–found this–made when living at the REd Cross Homeless place, on top floor of building few years later condemned by city for all the foul events happened there–even when i wqs there–just after i left, murder of another David, gentle old schizophrenic dark skinned gentleman, who walked the streets carrying either Bible of Koran depending on which came to hand that day–he was killed by ten kids armed with large staves and baseball bats–died in the hosptial–his head beaten in–year or so later–a man died in there–while the people working the floor kept telling his family over phone–oh he is fine–sleeping or busy you know can’t come to the phone–so family finally got fed up–went to see him–and he was lying on bed starting to rot–did make some good friends there, a few who i still see to this day-especially a lot when he is in this area—my poet friend Kirk–still homeless–when good weather comes–hope he is back at Brady Street where he hangs out with some Arab friends who also love poetry–(integral part of culture of Muslim cultures, Arabic peoples, peoples of North Africa–etc.–world over–outside the usa)–one day–ran into him looking prophetic in large beard, broad shoulders, big coat very dramtic looking–( he transformed himself into a Jim Morrison look and sound alike to play him in a theatre piece one summer–)—-reading long “country western poem” he writes on paper i give him along with pens, pencils as he is always losing them–also inside books he finds thrown out–any blank bit , scrap of paper–will do–lot of time i end up doing lot of my writing, rubBEings, same way–so we work together in the streets–my favorite thing he boomed out one day–POETRY IS REALITY”–man was it cold in winter at that red cross place-tHE WINDOWS JUST HANGING OUT, NO STORM WINDOWS–SNOW SEEPing, sweeping in–behind our building, kitty corner on one side of a half hidden parking lot–was a crack dearler–also named David!!–all hours of the night all kinds of weather–he crack heads outside calling in mournful voicess DAVID!! DAVID!! DAVID!!–i would be dreaming and in the dream wondering why someone kept calling my name???–) woke up and discovered all over again no matter how many times always a rude surprise–sure enough–the calling of my name was real!!)— i was the only one there not afraid of mice–so i was the official mice killer (used to have to kill them at horse farm i worked at as they scare the heck out of horses confined in their stalls–)–floods of memories are flowing out of finding this one ancient page–miracle it has survived all these years! but then–so have i–
Kopieer onderstaande link om het MP3 bestand te downloaden:
https://www.platformplee.nl/wp-content/uploads/2018/03/badoratie2-DR0000_0043.mp3
“Over de grondslagen van de Gignomenologie, de noodzaak van de deontologie, de deontologie als geradicaliseerde deconstructie, het auteursrecht als schrijfrecht en de auteursplicht als tautologische deontologie en als troostplicht, de Vrije Lyriek als woordverbrijzeling, de Gignografie als beloftevolle praktijk en het Axioma van de Uitweg”
dv@CGU 24-03-2018 @16:03 GMT+1
BADORATIE #2 is een net-performance door Kathedraalauteur dv vanuit het Centrum van het Gekende Universum. Foto van Irem Kaneli.
…de dagen dat ik…
…de wegen daar…
…dat in het vage duidelijk
en ik…
…hoe vaak doorstreept ik niet
en dat…
…de wegen waarlangs ik
en hoe je o en dat een schaduw
toch zo wonderbaarlijk…
(zo is het vage veeg ik weg
de weg die strepen maakt
en zie ik door de droom
de dagen)
Wij zijn ook maar vrijwilligers
en horen soms verhalen
dat iets maar net is goed gegaan
we kunnen ook niet overal zijn
de orde aan de waterkant
moet ook gehandhaafd worden
soms zitten ze er het hele weekend
in een tent
als je op hun borst klopt
klinkt het hol
je kan maar beter
op het ergste voorbereid zijn
tegen de tijd dat de politie er is
ben je al doodgebloed
het regent stenen uit de hemel
fijne kiezel eerst maar knikkers al
en marmer dan, bij brokken
de donkerte verstevigt, niets
geeft nog een krimp. het licht
verheft zich hooguit een vinger dik
nog boven de bevlekte schermen
en draait dan terug tot git
in de hatelijke blik
van de berichten.
ik wil van liefde zingen
maar moet die lust bedwingen:
het is vrijdagavond en ik zit gans alleen
tussen 11,5 miljoen nijdige
belgen.
voor a.s.
ik bouw stad
jij schept zee
stad stort in
zee loopt leeg
jij bouwt zee
ik schep stad
stad loopt leeg
zee verdampt
ik bouw stad
ik bouw zee
scheppen gaat vanzelf
jij schept zee
jij schept stad
bouwen gaat vanzelf
uitspansel / seismogram
hier is ’t
een uitgezochte
plek om te verdrinken
in al het eeuwige en brede
proef het geweld van de ruimte
tedere tiran met een navel als noodverband
het groots laaghangend zwart gat
voorzien van pluimage en gifdamp
u kunt er naar believen smoren
in de armen van opgeslorpt water
stemloos en smetteloos als de stront van uw lief
in de vetgemeste rivier uw ondenkbaar vertier
galm en geil de geheven vinger van de uit de rijen geplukte populier
het stinkt er naar pluimen en torens eenzaam gevorkte vlaggen
wijl de bodem onder u wordt weggeslagen
door per abuis geplaatste buizen
van poldermuziek zoekend naar poep
misschien bent ook u brandbaar
wie zal het zeggen fossiel bent u alvast
grijp maar de scheuren in uw brandkast
en zing naar believen van dampen veelkleurig
van het onversaagde dove gloren
boer bent u of boomgroep maar averechts
uw lokroep een uiterst kapotte tv en nee
vergeet niet uit te checken als u uitstapt
want het land is de grap met de vunzige baard
die u vanaf nu overal nastaart
foto: Wilhelminapolder, Michael Beutler, Polderpeil
the ultimate origins of the root word *men* – I do not feel
that there is conflict between the concepts of “moon”,
“measurement” and “memory”, “mind” and I believe that
we are not dealing with three separate roots but with one
that has a number of shades of interrelated meanings
which further extend into regions of “future memory”,
“prophecy” and the concept of “fate”
a single root-sound can be the focal point in a constellation
of analogous symbols and abstractions
many philologists have noted the connection between
the words for “moon” and “measurement” in different
languages and even with the concept of time itself
the association of mind with memory is also intriguing
as in the ancient Greek word for “truth” – alethia
(literally a = not + lethe = forgetting) – simply stated it is
ultimately a synonym for Mnemosyne = “memory”, “remembrance”
***
I also believe that poets should devote more to exploring
the roots of the words they use to take full advantage
of their inherent “DNA” and their subliminal associations
that can help determine precisely the right word when
a number of options are open
not every reader will be able to consciously tap into the
ancestral echoes, but those who do will be grateful for
the effort that has been taken to ensure a continuity of
meaningful imagery and for the nourishment provided
by an experience of an archetype
thank you, Ιωνας Θεόδωρος
https://www.facebook.com/ionas.theodoros
ill. top: Minoan Geranos (“Crane Dance”), pottery fragment discovered in the ruins of Argos
ill. bottom: Laussel, Oldest Calendar, sand stone carving
