Categorie: erger

berichten zonder categorie of over gematerialiseerde ellende of over literatuur of erger

Categorieën
erger

journal intime #18

jt#18 – il vient (ce signifiant-là est bien perdu)

BRONCODE van hetjournal intime -programma

This image has an empty alt attribute; its file name is ietsanders.jpg

gegeven:

geste: het pad van de primaire, spontane beweging
schrijfleeslus: herhaling van de geste die zich gaandeweg stabiliseert binnen de corridor van de geste
corridor: het tijdruimtelijke vlak waarbinnen de geste zich herhalen kan zoals geprojecteerd op een 2D schrijfvlak
jij, je: een participant aan het journal intime programma

het journal intime is een dagelijks algoritmisch uitgevoerde handeling (functie);

  • je wordt wakker en je doet onmiddellijk dit (géén andere bewuste handeling ervoor): je beeldt jezelf een geste in eventueel gelinkt aan een woord of een frase
  • je neemt de blocnote en initieert de schrijfleeslus
  • als je merkt dat de herhaling zich gestabiliseerd heeft tot een geste
    • teken je de geste
  • je signeert en dateert het resultaat
  • je leest in een boek in een vreemde taal (eender welke, niet je moedertaal) tot je een fragment tegenkomt waarvan je denkt dat het kan dienen als 'titel' of 'benoeming' van de geschreeftekende schrijfleeslus

uitvoer van het programma: een gesigneerde en gedateerde tekening met een titel in een vreemde taal

journal intime is een gratis NKdeE-programma

Categorieën
erger

journal intime #17

jt#17 – Y A D’ L’ UN

de titel komt weer uit het boek van Moralès.

“Y A D’ L’ UN” is het schrifteken waartoe Lacan in het Ou Pire seminarie van 15 maart 1972 de emergentie van het individu herleid: “donc il y a de l’un, maar bon, ik heb vandaag niet veel zin om te schrijven dus bain voila kzal ’t zo ne keer schrijven Y A D’ L’ UN “.

Moralès vertelt mij dat Jean Oury (de stichter van de befaamde Le Borde kliniek waar Deleuze’s lief Felix Guattari prominent aanwezig was – maar dat komt niet van Moralès, dat wist ik al) dat gebruikte in zijn boek ‘Creation et Schizophrénie’

Goed dat mijn centen op zijn of ik had het boek weer besteld – de verslaving om alles te willen ‘hebben’ dat relevant is voor mijn onderzoek is bijzonder hardnekkig, ma bon, het houdt vanzelf op als mijn centen op zijn, dus dat valt nog wel mee…

SOIT. je kan stellen dat de geste van het schrijven, losgeweekt van de communicatieve intentie het Echte

het ECHTE = het Lacaanse onvatbare Réel in onderscheid met de WERKELIJKHEID de vatbare want (talig) geconstrueerde Réalité, het realiteitsmechanisme dat we nodig hebben om te functioneren

benadert, of dat het er origineert.

welnu: het JOURNAL INTIME programma legt mij op om elke ochtend een spontane schrijfbeweging (je laat je schrijfhand de vrije loop) in wat ik een schrijfleeslus noem te stoppen : je herhaalt de schrijfbeweging zodanig lang op het papier zodat je middels de feedback van het zicht (je ziet wat je schrijft) de beweging tot een geste laat verstarren

die geste is dan het pad van de primaire beweging, die zie je onder het grote schrijfveld in ’t kleiner. het spoor van de schrijfleeslus die je zo laat gebeuren ziet er grafisch uit als een soort corridor waarbinnen elke herhaling valt, plaatsvindt.

van belang is hier dat er bij het ’tekenen’ nergens sprake is van enige semantiek, je ‘wil niks zeggen’: het is een algoritmisch uitgevoerde handeling; het algoritme ziet er in pseudo-pseudo-code ongeveer zo uit:

  • je wordt wakker
  • je neemt de blocnote en initieert de schrijfleeslus
  • als je merkt dat de herhaling zich gestabiliseerd heeft tot een geste
    • teken je de geste
  • je signeert en dateert het resultaat

(het weze duidelijk dat het ontstaan van die schrijfleeslus op zich een neurologisch mirakel is waar een paar decennia aan onderzoek gerechtvaardigd zou zijn, ma bon, soit, ’t is nu toch corona è)

da’s wel genoeg voor 1 sessie, niet? we onthouden:

GESTE en SCHRIJFLEESLUS zijn basisterminologie in de praktijk van het Asemisch Lezen, een praktijk van het Schrift van het Echte die dit JOURNAL INTIME programma wil illustreren en uitbouwen tot een Werkelijkheid

Categorieën
erger

journal intime #16

jt#16 – l’ angoisse est la défense majeure la plus radicale

de titel vandaag is een citaat uit ‘L’ écriture du réel’ van Gérald Moralès , Ed. du Cerf, Paris, 2010, p63

Afbeeldingsresultaat voor Moralès Ecriture du reel

ik ben dat boek aan het lezen en ben erg hoopvol om het als uitvalsbasis te gebruiken voor een uitdieping van mijn bestaande praktijk van asemisch schrijven/lezen en die te verrijken met een integristische theorievorming, vanuit de praktijk. Moralès gebruikt Lacan in een drieluikschema Ecriture-Corps-Angoisse om wat hij zelf een ‘kliniek’ van het concept ‘Schrift van het Echte’ te genereren.

op een moment (19/03/2020) dat gans de mensheid teruggegooid wordt op z’n kwetsbare lichamelijkheid en de angst de ultieme motivator blijkt te zijn om net dat verwezenlijkt te zien wat de planeet nodig heeft om ons nog te kunnen herbergen (een tijdelijke opschorting van het niet-levensnoodzakelijke van onze activiteiten), lijkt mij dit diepteonderzoek het meest nuttige dat ik persoonlijk kan doen.

vanochtend dacht ik: deze gedwongen stilstand bij de als onvermijdelijk gedachte waanzin van ons dagelijkse dwangmatige reilen en zeilen in functie van het onverzadigbare gebrek in onze lijven en geesten, is misschien het mirakel waar we nog op durfden hopen, die ene singulariteit die onze soort nog kon redden.

maar alle mirakels hebben een verklaring nodig willen ze een gezonde basis vormen voor een vernieuwde praktijk. een verklaring ontdoet het mirakel niet van haar pracht, die blijft in het domein van het Echte gebeuren, maar de mensheid heeft haar Werkelijkheid nodig, en haar Wetenschap daarvan, de oude vertrouwde soliditeit van het Zijn en de Dingen maar dan als instrumentele onto-techniek gegrondvest in een betrouwbare en vertrouwelijke band van het Lichaam met het Echte, het Gebeuren.

Iets waarmee we kunnen werken, daarom heet het ook werkelijkheid.

zulk een band kan m.i. enkel op een a-commerciële, anti-elitaire en creatieve manier gedacht, gelegd en onderhouden worden via de belangeloze expressie, het reine Schrift van het Echte, het Gebaar dat telt. dat lijkt een onmogelijk haalbaar idealisme en dat zou het ook zijn moest je het willen verwezenlijken. je moet het niet willen maken, je moet het toelaten te gebeuren. de mogelijkheid van het onmogelijke denkbaar maken.

ik ben ervan overtuigd dat geen enkele theorie iets kan veranderen aan het lot dat wij ondergaan, maar een mens heeft begrip nodig, en middelen om het begrijpen te handhaven zodat men krachtdadig kan handelen zonder alles telkens van nul te moeten bedenken, overwegen en betwijfelen. een goede theorie is dan de beste praktijk die men kan ontwikkelen, en levend houden, één die het onderscheid tussen theorie en praktijk weet op te heffen in een werkbare dynamiek. ik zie die benodigde dynamiek duidelijk als een zichzelf vernieuwend programma, een artificieel-intelligente groei.

die groei is niet afhankelijk van individuen, maar ze wordt wel gevoed door individuen, ze gaat dwars door individuen, en dat is iets wat je kan voelen gebeuren, denk ik. of ik ben knettergek, ook dat is een mogelijkheid, het doet er weinig toe, want wat ik vooral voel is een onafwendbaarheid, een gebeuren dat haar expressie zoekt, wil en ook krijgt.

ach, in een maand dat een onooglijk virus de mondiale economie een halt toe roept, zal het soort waanzin waar ik mij mee bezig houd niet dadelijk veel gaan uitmaken en uiteindelijk komt dit, als er ooit al wat van komt, toch ook weer neer op een verdere aftakeling, een intellectuele degeneratie, een nieuwe stap in onze humane verwording, maar we kunnen niet anders, er is immers geen weg terug. er is nooit een weg terug.

mirakel of niet: het Zijn en de Dingen zoals we die tot nog toe kenden, dat is in deze laat-kapitalistische instorting van de goddelijke Orde van het Woord duidelijk geen werkbaar schema meer… dus moeten we bouwen aan een nieuw soort Werkelijkheid.

goed en wel: nu ik herlees wat ik hier vandaag bij elkaar schreef, besef ik pas hoe diep ikzelf ook geschokt ben door de gebeurtenissen, en hoe erg ik het nodig heb om in deze wilde gedachten weg te kruipen, er een duidelijkheid in te scheppen, een veilig onderkomen dat op dit ogenblik in de ons omringende bedreigende wereld nergens meer voorhanden lijkt.

en dit is nog maar het prille begin van al deze ellende. laat ons, alle regels van de omgangsafstand respecterende, toch maar elkaar heel genegen omarmend blijven koesteren.

Categorieën
erger

journal intime #15

jt#15 – l’ éspoir illusoire d’ une complémentarité d’un sexe par l’ autre

Categorieën
erger

journal intime #14

jt#14 – l’écriture déplie le Corpore Chiastico Tournante

Categorieën
erger

journal intime #13

jt #13 – quand je touche ton trait unique, je fabrique notre vide à signifier

commentaar

het is mss niet het moment om het over de aanraking te hebben (16/03/2020 een week of twee, drie voor de piek van de corona-pandemie in onze contreien), maar mss ook weer net wel, omdat we beter begrijpen wat we missen dan wat we gewend zijn.

ik lees van Gérald Moralès nu “L’ écriture du réel “ (in stukskens ’s morgens omdat ik ’s morgens helderder kan denken) en op het einde van zijn eerste hoofdstuk benadert hij de kritiek van Anne-Marie Christin op de eenzijdig-mannelijke visie op de inscriptie als fallische betekenaar die meteen de zin van zichzelf constitueert.

het is namelijk zo dat elke inscriptie ‘à la même fois’ (tezelfdertijd, in dezelfde keer) de leegte constitueert waarop zij gedaan wordt.
Moralès doet dat heel helder voortgaande op het identiteitsdiscours van Lacan van 1961-62 maar je hebt daar Lacan niet eens voor nodig.

het enige wat je nodig hebt is de wil om de inscriptie te zien als een gebeuren en dan zie je meteen dat er voor de inscriptie enkel een rotswand was, een grot in zijn letterlijke om-vang of een been, een stuk steen dat ‘daar lag’.

op het ogenblik dat de inscriptie plaatsvindt ontstaat niet enkel het spoor daarvan, wat wij dan lezen als een ’teken’, maar ook de omringende leegte als ‘schrijfvlak’. de grot wordt meteen (‘d’un coup’) een ontmoetingsplaats, de steen of het been verbindt de vinder/lezer dwars doorheen de RuimteTijd met de tekenaar/schrijver.

Afbeeldingsresultaat voor Stargate

een Stargate!

de oneindige rijkdom van het wit van het blad, bij wijze van spreken. de wereldziel ontmoet en ziet zichzelf in een gebeuren van wederzijds geven van betekenis. da’s totaal iets anders dan het fallische ‘deze steen is van mij’

want dat lege vlak is mss veel meer betekenisvol dan de inscriptie zelf die enkel spoor is van het echte mirakel, namelijk dat van de creatie van een ‘ons’, een stuk ‘reëel’ dat de grenzen van tijd en ruimte overschrijdt.

ik laat graag de erotische implicaties van de tekening in het licht van deze context over aan de verbeelding van de lezeres die haar ongetwijfeld beter kan schrijven dan ik ze zou kunnen benaderen…

Afbeeldingsresultaat voor Gérald Moralès nu "L' écriture du réel
ISBN 978-2-204-09225-8
Categorieën
erger

journal intime #12

jt#12 – l’ avenir est noué aux corps vivants

Categorieën
erger

journal intime #11

jt#11 – la résonance veut dire sa chose

Categorieën
erger

journal intime #10

jt#10 – la marche en cime et en creux

Categorieën
erger

journal intime #9

jt#9 – la signature se présente à l’ interieur des signatures

Categorieën
erger

journal intime #8

jt#8 – la chose sera la connaissance

Categorieën
erger

Journal intime #7

jt#7 – la certitude avant qu’elle ne soit certain

Categorieën
erger

journal intime #6

jt#6 – mes pensées matinales cherchantes d’être violer par des mots

Categorieën
erger

journal intime #5

jt#5 – j’irais même plus loin que vous

Categorieën
erger

Enkele berichten over dichterlijke dichters

Enkele berichten over dichterlijke dichters

Dichterlijke dichters praten alom
tegenwoordig van geest, in ouderwetse gorgeltaal.
Al dan niet in rijmende prietpraat samengevat
vol zwangere woorden en dat alles
in veel bedoelend rijm gezet.

Zij praten over drie peren die potenrammers smeren,
of Friese dadels die helemaal kokosnoot zijn.
Het enige wat ik u kan geven zijn harige rukwinden,
want de worm rekt zich en de worm strekt zich,
soms komt de omelet omhoog en soms komt de omelet niet omhoog.

Er was eens een man met drie haren
die hij kamde als kamgaren
op de hoek van de Van Beuningen 
en Van Limburg Stirumstraat.
Der Tod ist immer nur ein Meister aus Deutschland.

Ik droomde dat ik verdronk vannacht,
een haai een bloedneus sloeg,
omdat hij geen kleur bekende.

De beeltenis van de mens is een niche,
de verrichting van de man een knowhow,
de samenvatting van de vrouw,
Der Tod ist ein Meister aus Deutschland.

Vandaag kom ik maar niet toe aan serieuze arbeid, 
ik sta hardnekkig in sluimerstand,
daarbij heb ik last van mijn taalvertering,
van woorden die berispend almaar zuur oprispen.

Weet je wat: ik ga mijn gedichten stofzuigen
maar eerst boodschappen doen, denkend
 aan venkelovenschotels met ham en kaas in bechamelsaus.
Der Tod warst schon immer ein Meister aus Deutschland.

Categorieën
erger

journal intime #4

jt#4 – je me fais une porte pour me donner à voir

Categorieën
erger

journal intime #3

jt#3 – soyez béni avec le bénéfice de ma colère

Categorieën
erger

journal intime #2

jt #2 – le pourri se déchire en lignes étroites

Categorieën
erger

journal intime #1

jt#1 – la bise fut venue
Categorieën
beeld erger tekst

Anatomische les op rotsvast papier

Anatomische les op rotsvast papier

sushi is een misverstand.
in eeuwige sneeuw laat zich
goed geconserveerd vinden wie
verder
levensteken en beweegreden ontbeert.
sushi is een binnenbrand.

sushi is een binnenbrand.
hamertje-tik & blaasvoetbal
ontsnappen aan de aandacht.
wel spoelt nietsvermoedend de kartonnen vis
door het levende leven voor wie
verder
zaal en zeden zacht fileert.
sushi is een winkelpand.

sushi is een winkelpand.
de modderlaars is god.
men woont er in werphengel en kleefrijst
en lalt zijn lof van sawa tot wadi.
want o goed verborgen al wie
verder
ontheemd rondsluipt en zich bezeert.
sushi is een bisdomkrant.

sushi is een bisdomkrant
die zich volleerd bezeert
aan het machtig klokkenspel
dat zelfs ooglaploos u weet te vinden
bij abt & nontij.
sushi is een winterwant.

sushi is een winterwant.
hier roept klaaglijk maar welluidend
de buikige draailier om moord
terwijl ieder geen zijn vingers brandt
aan het spit waaraan de aarde
braadt.
sushi is een kinderhand.

sushi is een kinderhand.
ze groeit er als een sleetse
vraag tezamen met de wijsheidstand
en beeft en geeft voor wie
verder
van de twijfel leeft.
sushi is geen zilverzand.

sushi is geen zilverzand.
het viel eens hemels douwe,
zee en branding rijmen hier op niets
net als het stellig stil refrein
van troetelkind tot hoorngeschal
al klinkt het nergens naar.
sushi is een misverstand.

https://soundcloud.com/vilt/anatomische-les-op-rotsvast-papier-adriaan-krabbendam

Categorieën
erger

Mettertijd zonderling

 

Met

de vinger aan de pols

de stok aan de hoepel

de hoepel om de hoek

de koepel boven de stoel

 

 

komen we er

komen we er

komen we er voor uit.

 

 

Zonder

de vlieger die opgaat

de mier die zich niet eten laat

de stok die de hoepel lost

de hoek waarachter de hoepel

kreupel stil valt.

Categorieën
beeld erger tekst

NKdeE Gignopedia #006

kogloom ierk* dooglan
murawawa foel feltiïni

irekkutti moerzinkwa
soelfalk ins gweelmas.

*most likely a misreading, cfr. #461 and #1912

Categorieën
beeld erger tekst

Wij blijven hier… hurkpoepen

Het hurktoilet in de slaapwagen nr1 op de lijn Chienmai-Bangkok, Thailand, 1991, Foto: M. Vandenborght

Het is niet de primitieve manier waarop mensen van onder de sahara zich ontlasten, noch een fragwürdig erfstuk van de homobeweging. Hurkpoepen is de meest gezonde manier van defeceren, dat heeft de beeldschone Duitse Julia Enders ons uitgelegd in haar boek met de tenenkrullende ondertitel De charme van je darmen.

Het is openbare instellingen een doorn in het oog. Mensen uit ‘andere culturen’ die niet anders gewend zijn, gaan met hun schoenzolen op de toiletrand zitten, ontlasten zich niet in het midden van de pot maar langs de bril, waarna zij hun poep met een stukje wc-papier tevergeefs proberen te verwijderen en het alleen verder uitwrijven. Het ontbreken van een waterslang, dat hen de gemoedsrust had kunnen geven omringd te zijn door enige beschaving, frustreert de hurkpoepers dermate dat dit leidt tot plotselinge, ongecoördineerde bewegingen van hun half ontklede lijven, hun onwelriekende vingers en hun besmeurde achterwerk, hetgeen de hygiëne in het toilethokje niet ten goede komt.

Om deze mensen, die men in politiek correct Nederlands graag bejubelt als de “ánder”, hygiënische mores te leren, heeft men een integraal verbod ingesteld op hurkpoepen. In de intiemste krochten van onze openbare gebouwen zijn verbodsbordjes opgesteld die de waarde nieuwkomer erop wijzen dat hij in dit land dient te defeceren in de zelfde houding waarin we dineren. Maar of zij deze maning ter harte nemen?

Ignoramus

We kunnen het niet weten. Dat maakt toiletmores juist zo interessant. Om te doen wat de tijdsgeest voorschrijft, observeren, ‘in kaart brengen’, bespieden, dient het Westen een laatste bastion van privacy prijs te geven. Het recht om op de wc niet absoluut gevrijwaard te zijn van de blik van anderen. Gehandhaafd kan het hurkpoepverbod daarom alleen in een klucht. Stel je een handhaver voor in een lichtblauw uniform met een gaaf antihurklogo, die zich bij het toiletbezoek van een persoon met een hurkachtergrond of uit een hurkgevaarlijk land, voor het toilethokje posteert en de poeper moraliserend toespreekt:
“Je weet dat je op de bril moet zítten…”
“Ik voel het aan mijn water dat je niet op de bril zit…”
“Het is eigenlijk niet toegestaan, maar wat als ik per ongeluk onder het deurtje doorkijk en je voeten niet op de grond zie staan?”
“Zittend poepen klínkt anders, Abdullahi…”

Het toilet wordt op die manier tot het paradigma van onze tijd: een biechthokje waarin je kan zondigen. Een plek waarin men geheel met zijn geweten alleen is, bekeken alleen door de Almachtige. En slechts daar, op de allerprivaatste plek, afgeschermd van de controlerende blik van de wereld, is het nog mogelijk om absoluut te zondigen. Omdat zij onzichtbaar is, blijft de zonde vanuit het perspectief van de oordelende neergaande cultuur imaginair, we beelden ons in hoe de Vreemdeling op de privaatste stek die we hem niet kunnen ontnemen zonder onze eigen cultuur te verloochenen, de absolute zonde begaat, het ultieme affront tegen onze beschaving, juist omdat die beschaving voorschrijft dat het onzichtbaar en dus straffeloos moet blijven. Hurkpoepen is het absolute metafysische verzet tegen de Westerse moraal die arbitraire waarden als rationele en alternatiefloze doxa presenteert.

In een nihiliserende samenleving waar de hoogste waarde hooguit schouderophalend en nonchalant wordt nageleefd, kan het begrip zonde tegenwicht bieden, mits we ons die zonde voorstellen als iets dat is afgesloten van het publieke discours dat absolute waarden vertrapt. Iemand betrappen op de zonde van het hurkpoepen is zélf zondig, omdat het impliceert dat de wc-rust is verbroken, een van de fundamentele principes die ons sociale contract schragen. Een zonde die niet zonder zonde kan worden geobserveerd: in proto-nihilistische tijden is het de perfecte impuls voor irrationele trots op de eigen cultuur.

Categorieën
audio erger tekst

NKdeE Gignopedia #005

krrwa ingua koerva ong
chliemig erfonkt tiëlla

allekti oefnit horbak
horbak totfint stella*

*this last line is obscene beyond imagination; do not post this to Facebook!

Categorieën
beeld erger tekst

NKdeE Gignopedia #004

moergue tergua illoem
vapier vapierst vapier

schakza eum wee eum
schakza gretoor kioem*

*proverbial: “the shit is always worse on your side”

Categorieën
beeld erger

NKdeE Gignopedia #001

moes monon ma ni uut
moes ma ni moon atta

miraba mira hunga
ni uut ni fluut.

Categorieën
erger

transdiamorph – de eerste tekst

uit: transdiamorph. werk in wording.

Categorieën
erger

voor een gestorven dichter

Voor een gestorven dichter

Er moet nog een gedicht komen over ejaculatie en calculatie.
Een leven vol hartvet, de optelsom van 52 jaar oorpijn.
Levenslang dichten op de trampoline van de dood.

Etiquette, etiketten, je weet, de droefenis van copyrettes.
We doen posthume wel dat Knausgard of Murakami dansje samen.
Hi-ha-hi-ho, doe de Nobel, doe de no blesse!
We horen luid koren zingen for Whom the Bell Tolls.

Je ne t’oublie pas mon frère.
Niemand is een eiland namelijk.
Wist je trouwens dat Uruguay het Zwitserland
Van Latijns-Amerika wordt genoemd?
Ik wil voetballen in Montevideo met jou, jij Cavani, ik Suárez
We horen luid koren zingen it tolls for thee.

Categorieën
erger

Harmen wacht op verf

Harmen wacht op verf
 
Hij vindt het langzaamaan prima
om via internet zijn verf te bestellen,
maar wanneer dat niet meteen lukt,
omdat ze allemaal nieuwe eisen hebben
aangaande niet onthouden wachtwoorden
en telefonisch vanwege technische problemen
uit de lucht zijn en hij na 5 uur eindeloos proberen
de volgende ochtend via Facebook NB
ergens diep in Duitsland
contact krijgt met éne Sabina
die over zijn Lukas olieverf gaat,
wordt na uitleg en overleg
met echte Duitse excuses,
alles versneld in gang gezet
om zijn verf zo snel mogelijk
bij hem thuis te bezorgen,
met door hem telefonisch afgedwongen
korting vanwege opgedaan ongemak.

Mister Track & Trace zegt dat de verf
vrijdag 18.00 uur uit de fabriek in Erftstadt-Lechen
is vertrokken en dat het best zou kunnen
dat levering wellicht nog 24 tot 48 uur duurt
en dat hij sowieso moet wachten op actualiseringen,
aldus Mister Track & Trace.

Vroeger haalde Harmen zijn verf in de winkel
voor schildersbenodigdheden, maar daar verkopen ze zijn verf
niet meer, enkel nog verf voor amateurs.

 

Categorieën
erger

prikperikelen

Beste meneer Nuon

Vandaag werd hier voor het eerst uw prik thuis bezorgd.
Het sputtert en komt er met horten en stoten uit.
En nu slaan plotsklaps ook nog alle stoppen door!
Uw prik is zogezegd regelrecht kloteprik!

Is die nieuwe prik van u wel helemaal oké?
Heeft u uw prik niet stiekem versneden?
Met nepprik bijvoorbeeld of van die goedkope vuile?
Zitten er geen klontjes in of luchtbellen, van die natte?

Ja, je weet het tegenwoordig niet, hè.
Rare dingen doen zich wel vaker voor de laatste tijd.
Maar als het weer gebeurt stuur ik alles linea recta terug hoor!

Druk ik uw prik net zo makkelijk terug door die twee gaatjes.
Dan moet u er zelf nog maar eens goed naar kijken.
Of het allemaal wel zuivere prik is en helemaal 100%.

Categorieën
erger

Herinnering aan Marsman

Herinnering aan Marsman

Denkend aan Holland zien we brede wegen
traag door oneindig laagland gaan.
Slierten mensen in files aaneengeregen
op weg naar Vinex-wijk of woonboulevard.

Politici die plechtstatig de Vox populi nabauwen,
op eigen hoge hoed fier pluimen zetten,
om aan de einder gekomen amechtig
nog eenmaal tegen elkander op te staan.

En in die met asfalt dooraderde ruimte verzonken,
liggen mega-boerderijen verspreid door het land.
Dood raaigras met spookbossen, desolate dorpen
met vermolmde kerken en steden vol wolkenkrabbers,
alles in een immens verband.

De lucht hangt er laag en
de zon wordt er langzaam
in uitlaatgassen gesmoord.

En in alle gewesten
– van gewest tot gewest –
wordt de stem van het volk
met zijn eeuwige rampspoed
gevreesd en gehoord.

Categorieën
erger

over de Neue Kathedrale des erotischen Elends (NKdeE)

de Kathedrale des erotischen Elends van Kurt Schwitters

De Neue Kathedrale des erotischen Elends is een open, anti-elitair en a-commercieel ontwikkelings- en saneringsprogramma dat onderzoek verricht naar hedendaagse vormen van creatieve beleving, de mogelijke functies van de auteur daarin en deelroutines ontwikkelt die voordelig kunnen zijn voor ieders mentale gezondheid.
De NKdeE richt zich bij uitstek op het schrijven en het tekenen en het schrift als brug tussen beide creatieve activiteiten.

Als programma is de NKdeE zelf een geheel van lopende schrijfprogramma’s waarvan sommige al wat gedocumenteerd zijn. Momenteel zijn deze programma’s min of meer actief:

(voorlopig) gestaakte programma’s:

Hieronder wordt bovenstaande omschrijving verder verklaard:

  • open, a-commercieel en anti-elitair: alles wat de NKdeE doet, maakt of voorstelt is gratis beschikbaar en zoveel mogelijk toegankelijk voor iedereen. De NKdeE hanteert geen productielogica met producerende auteurs en consumerende ‘lezers’ maar een belevingslogica waarin iedereen evenzeer auteur is. Het haalt dus de oude kreet van Joseph Beuys dat iedereen kunstenaar is van onder de Documenta-mottenballen. De NKdeE wil echter met ‘kunst’ niets te maken hebben omdat die vlag in haar visie enkel een verouderde visie op creativiteit genadeloze exploitatie van individuen en een voor alle betrokkenen nefaste productielogica bedekt met de liefde voor de roem en het geld.
  • het is een ontwikkelingsprogramma, dwz. dat het poogt hulpmiddelen te ontwikkelen voor een gezonde creativiteitsbeleving voor iedereen
  • het is een saneringsprogramma omdat met name in de meer filosofische geledingen van haar bewegen de NKdeE het menselijke denken wil zuiveren van wat het ziet als de ontologische ‘ziekte’: een dwangmatige reductie van het gebeuren tot de Dingen en het Zijn. De NKdeE ontwerpt daartoe een dynamische vervangingsmodule voor de oude Zijnsleer, namelijk de Gignomenologie, een soort van non-filosofische en bruikbare theoretisering van het Gebeuren als gebeuren. De oude ontologie zelf alsmede grote delen van de wiskunde en de wetenschappen wordt zeker niet verworpen (de NKdeE kent geen afval, alles wordt gerecycleerd) maar teruggebracht tot haar ware humane geldingskracht
  • de NKdeE is een programma, dwz. dat het echt geconcipieerd is als de mock-up voor een mogelijk programma. In haar eerste verschijningsvorm (2004-2010) was de NKdeE dan ook een werkende web-applicatie. Een gedeeltelijke reconstructie daarvan kan u bekijken via nkdee.be, maar veel van de functionaliteit op basis van java en xml-technologie is helaas niet meer in werkende staat
  • de NKdeE doet op vrij systematische wijze aan onderzoek en stelt gaandeweg haar onderzoeksresultaten zoveel mogelijk begeleid van de nodige documentatie beschikbaar online. Vooralsnog (en sinds 2004) is het een eenmansoperatie van de Kathedraalauteur, dus verwacht wat dat betreft geen mirakels…Het onderzoek wil graag wetenschappelijk worden, maar kan dit momenteel niet zijn omdat het een eenpersoonsonderzoek is (ik probeer wel zo ‘wetenschappelijk’ mogelijk te werken).
  • creatieve beleving: de NKdeE stelt onze huidige vorm van creatieve beleving serieus in vraag. In de cultuurindustrie zoals we die nu kennen gaat elke authentiek creatieve beleving verloren en wordt de menselijke nood daaraan vervangen door een lege en verslavende vorm van consumentisme. De vele kritische analyses daarvan zijn bekend maar de analyse en de kritiek verstomt ogenblikkelijk als de eigen positie van de ‘kunstenaar’ , de ’theoreticus’ of  de ‘auteur’ in het gedrang komt. Logisch, niemand wil de tak afzagen waar zij opzit.

    Door zich geheel onafhankelijk van enig verdienmodel op te stellen is de NKdeE ’takvrij’ en dien ik niet diezelfde schroom aan de dag te leggen. Het resultaat van een 14 jaar lang volgehouden a-commerciële praktijk is een complete demystificatie van het creatieve veld waar voorheen alles ‘nu eenmaal is wat het is’. De NKdeE toont dat het onmogelijke zoniet mogelijk dan toch al denkbaar kan worden gemaakt en zij doet dit niet door hoogdravende theorie maar door navolgbare praktijk.

    De NKdeE hanteert daarbij het begrip van het ‘exemplarisch activisme’: wij hebben geen kritiek, wij zeggen niet hoe het moet, wij stellen een voorbeeld dat al dan niet navolging kan krijgen. Dit is natuurlijk geheel conform aan de idee dat iedereen auteur is en ook lezer en dat diegene die het meest adequaat aan de huidige situatie kan lezen of schrijven het meeste navolging zal krijgen: we geloven in de lezer en de gebruiker als drijvende kracht voor de toekomst en niet in het fictionele genie dat enig dictaat voorkauwt voor een murw gedacht ‘publiek’
  • iedereen is auteur, dus dat vergt een diepgaand onderzoek naar de functie die daardoor wordt benoemd. De NKdeE heeft zich van meet af aan voorgenomen vooral van de auteursfunctie haar onderzoeksterrein te maken en wendt daartoe al haar beschikbare middelen aan. De auteur wordt gedacht als essentiële ‘poort’ voor het gebeuren: er is geen creativiteit denkbaar zonder die typisch humane ‘agent’, wat niet wil zeggen dat de auteursfunctie niet door AI-implementaties zou kunnen worden vervuld. Integendeel: de tentatieve AI-invullingen geven ons een quasi extern beeld van de humane auteur, een beeldvorming die voorheen ondenkbaar was en enorm stimulerend is voor het herdenken van de functie zelf
  • de belangrijkste motivatie voor het onderzoek is de overtuiging dat de creatieve beleving bevrijd moet worden van het commerciële juk en terug in dienst gesteld van de mentale gezondheid van de mensen die er deel aan hebben. We hebben dan ook bijzondere aandacht voor de mogelijk therapeutische werking van bepaalde binnen de NKdeE ontwikkelde vormen van creativiteitsbeleving zoals het Meditatief Schrijven of het Asemisch Lezen.
Categorieën
audio beeld erger tekst

Nostradamus

[Voordracht van het driedelige gedicht van Paul Snoek op Radio Klebnikov – live recording van 11/01/2020]

PAUL SNOEK – Nostradamus

I

Mijn hielen aan de koele tegels des waters
en de maan door mijn oorschelp verduisterd,
zo durf ik rusten in de gleuf der glazen heuvels,
waarin de nacht mij als een zucht weerkaatst,
want waarlijk, een kus is mijn enige zintuig.

En zacht, als zilver dat men bijna aanraakt,
volbreng ik verzadigd de werken der goden.

Dit is mijn longen ontladen en drinken en
tussen adem en schaduw bewonderend voelen
hoe mijn handen angstvol in hun warme holte
de koude vingers van hun schepping strelen.

dv 2020 – Asemische lezing van de audio-opname

II

Het is een droom, voortvluchtig als water,
het korte glimmen van een mantelhaak,
het bijna horen zingen van een vreemde vogel,
iets dat ik mij enkel ’s winters herinner.

Het is de droom dat ik tover met echo’s
dat ik doorzichtig het water weerkaats
en het water niet naboots,
dat de dauw die in mijn neusgang stolt
de bloem beweent die ik mij heb verbeeld,
dat de kleur die aan mijn vingers kleeft
aan de vleugel ontbreekt van de vlinder
die ik zag met het hart van mijn oog.

Het is de droom dat ik droomde.

III

Wanneer de ijsprins mij verlaat
en mijn borst zich bevrijdt van zijn schuddende ebbe,
wanneer ik mij wond aan de pegels der stilte
of aan het laatste slurpen van het daglicht,
het is dan dat een god mijn lichaam bewoont.

Het is wanneer ik hem vluchtend benader
en op zijn schouder rozen kus of soms
mijn mond laat rusten als een munt
dat ik mij uitwis en kortstondig glinster
als de ster, vóór zij in zee valt.

Het is wanneer ik even sterf
dat ik hem eeuwig liefheb en vallend bewonder.

https://dbnl.org/tekst/_gid001196301_01/_gid001196301_01_0007.php

muziek : Max Richter – On the Nature of Daylight (Entropy)
geluid : Arnout Camerlinckx
voordracht: dv

Categorieën
audio beeld erger

de gestalte der stem 1

[eerste deel van de voordracht/radiobewerking van DE GESTALTE DER STEM proëzie van Bert Schierbeek (Bezige Bij 1957)]

tekst (<DBNL):

IK BEWEEG MIJ nu in de gestalte der stem
die gaat in de kilkeper het woord
in mijn linkerhand een gehoorapparaat
in de rechter de huid van de aarde
ik hoor de weerwraak
ik zie het slachtofferspel der geliefden
ik zet mijn hart uit in de tastende ruimte
mijn mond op het raster der angst
mijn lippen kussend de donkere gang van het leven
in de doorbraak der ogen het licht
van de architectuur van de stem
die gaat binnen de tonggeslachten
door het raamwerk der voorstellingsstromen
in het wonderlijk kristal van het zweet onzer handen
langs de denkbeeldige muur
met de poorten van in- en uitgang
over de drempel der zevende eenzaamheid mens
die bouwt in de architectuur van de stem
die staat als het dak over woorden
de zwarte zee en de huifkar der liefde
het edelkoord van het schrift der dode volken
en het breukverband der verdoofde oren
de bouwkunstige gang van de stem op aarde

dat is zei een man dat ik zo licht mag worden als zeer oude
thibetanen en mij met ketenen omhang om van de aarde te
blijven om het levensbeeld van minnend maanvolk aan de
hellingen der bergen te voltooien met de naar binnen
geslagen stem der wijzen uit het duistere gat van het licht
waarin ik woon en zeer langzaam met spelden de muren
doorboor om wederom tot de zon te geraken gaande naakt
door de eeuwige sneeuw van het bidden voor een beeld van
altaar in de omwandelende voet van het heiligdom

dv 2020 – asemische lezing van ‘de gestalte der stem 1’

strelend de verlatenheid van de menselijke huid gaat de hand
van de stem
ik speel met de vingers
ik heb mij van veel ontdaan
met de worgende en strelende vingers
ik sta alleen in het huilende huis van de wind
met de verloren handschriften der dode zee
zo zout
zo oude legende
de knoros van het licht in mijn ogen
de vliegende koeken verlaten mijn handen
dat zijn de daden
om te verzachten

zij maakten daarvoor zei de man wonderlijke reliefs in de
vorm van wagenwielen en ook zo groot en de spaken waren
de paden waarop gesteld stonden de gestalten van verbeeldin
die hen omringden de vlaggen, lampen en wierook en de
stemmen der lama’s waren torentjes klei de torma’s
genaamd
dit is
de cosmogenese der stem vol vreemde figuratie
over de lippen
de menselijke
de draagbalken weedom
de consoles vertrouwen
de loketten der twijfel
de hang en sluitwerken der hartkameren vrees
de windhaken der hoop
de wonderlijke formules van de eenheden uitgaande en
inkerende stem waardoor ik de dood vrees
zoals de arme vrouw die de stemmen kent soms vraagt het
geluid te stoppen of wat terug te zetten en ook de gaten der
doorgang de deuren muren en ramen
de stem die de genade niet geeft
en de gek van de mens maakt die hoort

want er zijn slechts weinigen die de stem horen
maar er zijn er de velen die haar maken

zij bouwen het schaduwtheater der verontrusting binnen de
tekenen der contemplatie en staan kinderernstig in de
wenteling van het wiel sluiten hun ogen grijpen duizelig het
speelgoed en laten het vol vrees en verwondering de blinde
vingers der daden ontglippen
en zij graven een gat voor het wiel om het te verbergen
een heilige grot
en zij slaan gade de wenteling van het wiel dat hun wereld is
en zij vrezen binnen de gekleurde samenzang die zij doen
zij zien een krampplaat vol afzondering
een hongerplafond
zij straffen en lachen een architraaf over alles
het kettingverband van het leven op aarde
de menselijke stem

de schreeuw uit het mangat
de afstand van iedere dag naders gemeten
waarover wij lopen wat wij kunnen
met de voeten in de epische gestalte der stem
ook ik die reed in het hart van de weerkerende vrouw van
liefde uit het land kostverloren en de buurtschap genaamd
hongerige wolf in de omslag van de versiering der blikken de
maag leeg en de maan laag onder het melkgesprek van de
sterren en zeer bewogen want ik had mij van veel ontdaan
ik woonde in de waterschoten der grachten
en in de windharp het woord
mijn hart lag op mijn handen en klopte langs de bouwputten
der huizen
ik had de wakers en slapers geplaatst binnen de vervoering
der stem
en de stem was de eenzaamheid
waarover wij lopen wat wij kunnen
met de zwijgende stenen die de nagel schrapen
tegen de stilte der stem
en ik schreef vreemde talen tegen de donkere muren
omdat kwekers bomen bouwen, zei de geliefde
en mijn stem beweegt zich door de offers
en is met open mond bewogen
temidden der mensen met de vreemde lampen geluid
leg ik de dag vast
de iedere
op het gezegelde veld der seconden
binnen het dekblad der tijden
de bekfluit geheven tot het beeld van dit tongwerk
in de gewonde mond die de boom zal bouwen
van de ontrukte en schouwende gang van de stem
plechtig als een oerwoud
omarmend het ongeziene water
de vrees in de keel der dieren
de stap en de stand van de trotse flamengo
de gevleugelde afdruk der handen gehouwen in stenen
woestijn
om dit toonaarden geslacht de draagbalk te verleggen
van de taal
de avater
de dada
de wonderboom van dit hoofdmanuaal
levend in de windtrap der stamtonen
de stijgende
de dalende
de madrigale vloed der gemene namen
de mysterie-stad van de stem
het onder-en-boven-ding
mijn koelemansoog geheven
mijn zon-en-regelkeel
de wonderlijke kiel van dit schip gekanteld op aarde
de romp van deze schelp is doorzichtig
de traanbouw het heelal van het hart
het oor het omvamend karkas
boven het ontoereikende doen van de handen
het beeld van de gestoorde
ik in mijn stem
die de klank naboots
ik lig aan de kust en luister
in de verschrikkelijke greep der aanwezigheid
een zwarte paus
een lichtridder
een fabelfontein
van het modderbad van de menselijke stem

https://dbnl.org/tekst/schi003verz04_01/schi003verz04_01_0003.php

voordracht: dv met BOSS VOICE-TRANSFORMER VT-1
muziek: Giacinto Scelsi – Trilogia, Ko-Tha for solo cello, Frances-Marie Uitti

Categorieën
audio erger tekst

transmutatie* van Trilce II van C. Vallejo

tekst Vallejo

Tiempo Tiempo.

Mediodía estancado entre relentes.
Bomba aburrida del cuartel achica
tiempo tiempo tiempo tiempo.

Era Era.

Gallos cancionan escarbando en vano.
Boca del claro día que conjuga
era era era era.

Mañana Mañana.

El reposo caliente aún de ser.
Piensa el presente guárdame para
mañana mañana mañana mañana.

Nombre Nombre.

¿Qué se llama cuanto heriza nos?
Se llama Lomismo que padece
nombre nombre nombre nombrE.

transmutatie naar het Nederlands (dv)

tijd tijd

de dagdiode ontsteekt de ellende
geboterde bommen van ’t grietenkartel
tiktijd tikt de tiktijd

eeuwige eeuw

hanen kraaien krijsend vergeefs
klaarte loopt wit uit de monden
het komt er het komt er

morgen na morgen

poserende warmte föhnt zichzelf
pensen presenteren de wachters
morgen na morgen na morgen na morgen

nummer nummer

waar is de lama die hees van ons zong?
de lama van Lomismo die predikt
het nummer het nummer het nummer E

Voordracht (dv) van de transmutatie* op RADIO KLEBNIKOV 11/01/2020:

*transmutatie: zie het boek van Jim Leftwich

> Luister naar de hele uitzending van RADIO KLEBNIKOV 11/01/2020<

Categorieën
erger

Thomas van Aquino’s toeval en confirmation bias lopen nooit in de pas

Thomas van Aquino’s toeval en confirmation bias lopen nooit in de pas


Het verschil tussen waan en manie is ieniemienie, mensen.
Pas dus maar op voor confirmation bias.
Want zij viert hoogtij vandaag de dag.
Grijpt je zo bij de kladden als jullie niet uitkijken.
Wanneer iedereen daarin meegaat zijn de rapen goed gaar!

Vandaag deed ik eindelijk wat Ellsworth Kelly me influisterde.
Hij vroeg mij in een droom de dag dat hij stierf:
“Hoe is afraid of red, yellow and blue, Harmen?”

Ik moest ook maar wat tubes zwart leeg knijpen.
Op een ander werk, dat ik later zal  n u a n c e r e n.
Nu denk ik dat het goed is, dat zwart.
Het werk is bijna stil, zo donker…

Geen trompetten of dolfijnen, geen mensentaal.
Geen contingentie, alleen fijngemalen elvenbot.
Thomas van Aquino’s toeval en confirmation bias lopen nooit in de pas.
Want pas als een werk ontploft en tegelijk stilstaat, is het af.

Categorieën
beeld erger tekst

De vrouwen

De vrouwen

 

Wij hebben geen lied. Dat hadden we maar is nu te riskant. We omgeven ons met tunnels,
worden begeerd, horen bij elkaar. Borduren onze eigen taal, gehuld in lappen, lingerie,
voddenbaal, verbergen het geheim van ons gilde.

            l’Origine du monde.

Default. We omgeven ons met riolen, worden gehaat, bijeengedreven, verkracht, gedood.
De schande ons scheermes, verboden ons verblijf.

Merries, de manen zoek. Wimpers niet bestand tegen de brand, zon noch zand schroeien,
wat brandt is de waanzin van de schender. Al wie beschermt is schender. Cipier van onze tent.
In naam van de abusievelijk geadresseerde ode. Boreas moddert maar wat.

Wij hebben geen lied. De wind is aanklager, een lok haar, een wimper verraadt ons. Wij
zijn gevaar.

            Les fleurs du mal.

Verberg, bedek u, graaf u in, onnutte pubers met allerhande munitie zijn op u uit, haten
u, willen u, braden u, en dan zichzelf. Het vlezig kwaad, dat zijn wij – Eurynome’s
roosvingerige dochters.

We stoppen ermee.

 

 

~

 

 

Ons lied is liefde. Schuimgeboren leveren we leven, leveren we uit & in. Begeerte & prooi, onze
tranen uw heil. De dag uit ons geboren, lijf & liefde ons lied. Ons parfum onze psalm.

We volharden, leven onze specialiteit.

            epi oinopa ponton

 

 

 

                                                                                                    voor Semira Dallali Filarski

 

 

 

 

ill. Max Ernst, Jardin de France

 

Categorieën
erger

Americana

1.Met het oog op de uitgang, uit,

nemen we plaats zowat

in het midden van de bioscoopzaal.

 

Rechts van ons zit Ludwig Wittgenstein,

naast hem Barosso.

Voor ons een gezin met acht kinderen.

Daar zou jij uit voortkomen.

 

Het Wilde Westen slaat volop toe.

Koewachters hoeden hun vee

van onder hun hoed.

 

 

Ze schieten pas

als de Indianen komen aangerend.

 

Er is al lang geen vee meer om te hoeden,

noch indianen om te verdrijven.

Ze schieten dan maar elkaar neer.

 

 

 

2. Zonder zorg om de uitgang,

onze plaatsen zijn genummerd,

gaan we zitten in het paleis.

 

Rechts van ons zit mijn collega,

verrast, wat verder naast hem

Barosso.

Wittgenstein is er niet meer bij.

 

Een oeroude neger met een band

speelt op zijn saxofoon

ons van onze sokken.

 

 

 

1. En vue de sortir, sortie,

nous prenons place pratiquement

au milieu du cinéma.

 

A notre droite, Ludwig Wittgenstein,

à côté de lui, Barosso.

Devant nous, une famille de huit enfants.

 

C’est de là que tu sortiras.

 

Le Far West sauvage bat son plein.  

Les gardiens des vaches gardent leur troupeau

de sous leur chapeau.

Ils tirent tout juste

quand les Indiens arrivent en courant.

 

Il n’y a plus de troupeaux de bétail

depuis longtemps,

ni d’Indiens à expulser.

Ils se tirent alors dessus.

 

 

2.         Sans se soucier de la sortie,

nos places sont numérotées,

on s’assied dans le palais.

 

À notre droite se trouve mon collègue,

surpris, un peu plus loin à côté de lui

Barosso.

Wittgenstein n’est plus là.

 

Un très vieux nègre avec un groupe

joue du saxophone

à nous faire tomber hors chaussettes.

Categorieën
beeld erger tekst

Strandlied

Strandlied

 

Onze machine is een orkest
dat om de dertig meter
langs de branding van de wereld
de grenzen gaande houdt

Het stampen is de saxofoon
van de alleroudste hartslag
de jongste die ons bekwam
& altijd bij de lesstof houdt

Elke dertig meter wordt gekucht
door de dwalende passant
langs de eeuwenoude branding
slipperend door het zand

De machine houdt ons gaande
tijdens de eindeloze tocht
hartslag bewaakt de dwaler
& diens weifelende tred

Groter, groots de mechaniek
die de dwalers langs het strand
vangt in haar raders & ritmiek
een kuch is voldoende, volstaat

elke dertig meter
voor de dwalers door het zout

Categorieën
beeld erger