van ochtendgil tot avondval van middernacht tot overal: u jaagt uw brave nieuwe leden naar de huurkazernes van de dood.
u loont hen met uw gouden kettingzegen. u schildert uit in uitgelezen kerkhofgroen de uitgeflitste kruisweg van hun levens in het doffe teken van uw nijd.
u slacht per ader en gelaten maar geen cijfer kan uw dorsten laven. uw venusheuvel jeukt en vloekt. uw startschotplannen staken plof.
uw afscheidsgroeten blaken waar u welkomstwoorden had voorspeld. kak. uw draaimol wiekt in gaten de dolle waanzin van uw leiden wordt nu rede die geen lijden kent.
o droog doorprikte wolkendromendok, o foute rekenregel in de wereldregen, hou uw waterlanders nog even in de tank vul uw vreetkanaal met grijze stronk van kersenpit en levende garnalen: de toekomst is maar even om de hoek de krant gaan halen met vandaag er in.
aanhoor de jubilates van de vrede het komt wel goed zolang het nu u toch nog even kan in leven laten.
(javel is uiteindelijk, denk ik, nog steeds het beste middel tegen rot en stank).
[This interview was previously published in the 8th Issue of Buzdokuz Poetry Theory CriticismMagazine, see buzdokuz.com]
Hello Jim. Thank you for agreeing to interview me. Let me start with my first question: I wonder how you met asemic poetry. Can you talk about it?
In 1996, I made a group of fairly extreme experimental textual poems and sent them to a friend who was primarily a visual poet. He warned me that I would wind up making asemic writing if I continued to pursue such extreme experiments. That was the first time I saw the word “asemic”. In 1997, I intentionally made some illegible handwritten poems. I sent them to John M. Bennett, who called them “spirit writing”. The following year, Tim Gaze published in his Asemic Series a small booklet of my illegible handwritten poems entitled Spirit Writing.
Could something really be a-semic? What is the connection of asemic poetry with meaning? Is it meaningless to be wordless?
My position has always been that there is no such thing as asemic writing. All writing has meaning, and all mark-making has meaning.Practitioners of asemic writing are involved in an aspirational practice.I have never accepted the definition of a-semic as poly-semic, which is very close to the definition offered by Wikipedia. (”With the non-specificity of asemic writing there comes a vacuum of meaning, which is left for the reader to fill in and interpret.”) We may as well assert that asemic writing is the opposite of itself.
In January of 1998, I sent an email to Tim Gaze in which I stated the following: the asemic text would seem to be an ideal, an impossibility, but possibly worth pursuing for just that reason.
In June of 2011, I posted the following comment to the ASEMIC Google Group: there is no such thing as asemic writing.in fact, there is no such thing as asemic anything. everything is readable, ie., can be and will be given meaning.the asemic is an unattainable ideal.in striving toward it, many mutations of writing and drawing (and other practices: photographing, to name but one) will come into being.this is the value of the asemic. working with asemia (attempting to write it, attempting to read and/or not read it) is a training exercise, and the products of that training exist as documentation of the process.
How can we read asemic poetry? Can you evaluate asemic poetry in terms of legibilty-illegibility?
Asemic writing was never meant to encourage any kind of reader-response engagement. Asemic writing is a kind of writing-against-itself. It is intended to thwart the production of meaning, even the process of collaboratively constructed meaning-building.
The struggle in the production of asemic writing lies in the attempt to produce a meaningless text or text/image or quasi-calligraphic drawing, and failing, continually, in every attempt.If that specific struggle is not present in the production, then what is being produced is not asemic writing. It is, most often, either abstract visual art, or some variety of visual poetry.
The struggle in the reception (reading) of asemic writing lies in the attempt to discover or collaboratively construct meaning or meanings, and failing, being thwarted, continually, in every attempt.And, if that specific struggle is not present in the reading, then what is being read is not asemic writing. It is, most often, either abstract visual art, or some variety of visual poetry.
If there is no attempt at a reading to be thwarted, then there is no writing, of the asemic variety or any other kind. And, if there is no resistance to the meaning-building process, that is, if the reader is free to associate any array of meanings he or she desires, then there is no reason to use the term “asemic” to refer to the writing being read.
Where would it be right to look for the avant-garde aspect of asemic poetry?
When asemic writing is in fact a kind of writing, it participates in the avant-garde tradition of writing-against-itself, which we can identify at least as early as 1909 with Italian Futurism. The tradition has continued, unbroken, through Russian Futurism, Dada, Surrealism, Lettrism, Cobra, Fluxus, Neoism, L=A=N=G=U=A=G=E writing, Otherstream poetries, and others I am surely neglecting, into the present.
When asemic writing is in fact not any kind of writing, but is rather a form of visual art, then it participates in the highly-successful (and highly-lucrative, for what that’s worth) tradition of mainstream 20th century abstract art, and has no claims whatsoever to the traditions of the avant-garde.
What are the features that distinguish post-asemic poetry from asemic poetry?
I actually don’t use the term “post-asemic” — because I don’t know what it means. Unless maybe it just means “no such thing as asemic writing”, in which case it’s a kind of belated acknowledgement of my understanding of the term in the late 1990s, and ever since.
We would be much better off with a term like “desemantized writing“, which Tomaso Binga in Italy was using as early as 1974. I wish I had known the term in 1997, when Tim Gaze and I started our correspondence. Then maybe this conversation could be about desemantized, rather than asemic, writing. Desemantized is so much clearer, and so much more specific, than asemic. But I didn’t learn of the term until much later, by which time “asemic” had taken on a life of its own, developing factions and divergent trajectories, under the umbrella of an international community sometimes called The Asemic Movement.(As of June 7, 2021, the Facebook group calledAsemic Writing: The New Post-Literate had over 20 thousand members and was averaging 40 posts per day.)
I have become interested in the contributions of women writers and artists to the current community of asemic writing, and also to the history of visual and concrete poetry. Some of the poets included in the recently published Judith: Women Making Visual Poetry (Timglaset, May 2021) who are often associated with asemic writing are Rosaire Appel, Cinzia Farina, Satu Kaikkonen, Kerri Pullo and Lina Stern.
In an essay contextualizing the anthology, editor Amanda Earl writes:
“I see connections between the work of earlier women makers of visual poetry and contemporary practitioners. It is my hope that women today and tomorrow will be inspired to create and explore the rich history of women making visual poetry. That this visibility will lead to creating and opening spaces for women, knowing that they are not alone and that the work they are doing is valid.”
Amanda Earl
From my perspective I might add: “It is my hope that men today and tomorrow will be inspired to inform themselves and explore the rich history of women making visual poetry.”
In September of 2020, Primary Information published a book edited by Alex Balgiu and Mónica de la Torre entitled Women in Concrete Poetry: 1959-1979. Included among its poets are Tomaso Binga from Italy, Mirtha Dermisache from Brazil, and Ana Hatherly from Portugal, all of whom are very frequently mentioned in discussions of precursors, ancestors, and early practitioners of what has come to be known as asemic writing.
In 2013, Jessica Smith edited Women of Visual Poetry, and published it online at EVENING WILL COME: A MONTHLY JOURNAL OF POETICS. Included are 63 women who make works identified as visual poems. In her introduction she writes the following:
“Visual poetry as a subset of the poetry community is plagued by the same illness as poetry itself. Every time VIDA does a count of the woeful underrepresentation of female poets in major publications, editors claim that women don’t submit. Perhaps the language, and resulting practice, of “submission” is repellent. Editors, of both magazines and more cloaked periodicals like anthologies, must research writers and actively pursue the writers they want to publish, specifically request work from these writers, and create an environment in which writers feel comfortable “contributing” to the collaborative entity.
Maybe the need to actively research and invite women to participate in a project will fade when periodicals are less blatantly gender biased. For now, editors can’t expect numbers trouble to magically clear up on its own. And in the meantime, projects that witness the truth of the underrepresented must continue to provide an accurate survey of the poetry scene.”
Jessica Smith
Some of the poets published in Women of Visual Poetry who are often associated with asemic writing include Rosaire Appel, Rachel Defay-Liautard, C. Mehrl Bennett, Pearl Pirie, Amanda Earl, Kiki Franceschi, Fátima Queiroz, Rosa Gravino, Donna Kuhn, and Miriam Midley.
The digitally archived series of WOMEN ASEMIC WRITERS Exhibits consists of seven galleries, beginning with the spring of 2018 exhibit, and ending with the summer of 2020 exhibit. Among many other currently active women asemic writers, the series includes Kimm Kiriako, Lina Stern, Anneke Baeten, Nicola Winborn, Marcia Brauer, Kerri Pullo, Floriana Rigo, Lucinda Sherlock, Donmay Donamayoora, Laura Ortiz, Tatiana Roumelioti, Maria Teresa Cazzaro, Renata Solimini, Tommasina Bianca Squadrito, Kristine Snodgrass, and Judith Copithorne.
In February of 2021, De Villo Sloan posted a review, including several images, of American Apparell by Kristine Snodgrass (Alien Buddha Press, 2020). Sloan says ” In recent years Kristine Snodgrass has garnered praise and gained an audience in the international asemic writing community.” I wrote him a brief note expressing my interest in Snodgrass, and in his review of her book. He published my note at his Asemic Front Two blogspot. Here is an excerpt:
It makes me happy to see work developed under the umbrella of “asemic writing” circling back towards its origins in content-driven text/image poetry.
As Kristine Snodgrass writes,
“The glitch reimagines the language, dissecting it and rearranging it in the spirit of asemics. Or pansemic. Or abstract.”
Kristine Snodgrass
This approach identifies asemic writing as one component among many in the ever-expanding constellation of experimental/innovative/difficult/restless poetries.
When I try to imagine what the term post-asemic might refer to, what particular works and writers it might refer to, I think of Kristine Snodgrass, who works as Associate Professor of English and Modern Languages in the area of Creative Writing/Poetry at Florida A&M University. I like to think of her term femmeglitch from 2020, in relation to Tomaso Binga’s feminist concept of desemantized writing, from 1974. It might be fruitful to consider a trajectory for recent developments in visual poetry, beginning in the late-1960s/early-1970s, passing through a phase known as “asemic writing”, and returning, now, renewed, transformed, and mutagenic, as a variety of visual poetry (or, perhaps, visual writing) to be known, at least for a while, as”post-asemic writing”.
Is it correct to consider asemic poetry as a title under visual poetry?
I certainly think so.We have poetry, and one variety of poetry is called visual poetry.So, we have visual poetry, and one variety of visual poetry is called asemic writing.
As I wrote in an email to Peter Swenger, in November of 2017: the wheel of asemic writing has been invented many times, but only once has it led to what is now called The Asemic Movement.
Asemic writing seems always to arise from an extreme attention to the minutiae of writing. I think of Henri Michaux. His book of desemantized handwriting entitled Narration (which could perhaps be called a kind of spirit writing) was published in 1927. He started writing in 1922 and in 1924 he produced a visual work entitled”Alphabet”, which begins to establish him as an ancestor of asemic writing, or maybe as a full practitioner in all aspects other than the use of the word “asemic”.
Michaux continued to explore the possibilities of his “drawritings” (to borrow a term Marco Giovenale has used to describe his own asemic practice) for the rest of his long life (1899 – 1984). While Miserable Miracle: La Mescaline (Miserable Miracle, 1956) is probably his best known book from the eleven-year period during which he experimented with the relationship of mescaline to writing, three other books from this period have recently been combined into one book and published by City Lights. Quatre cents homme en croix (Four Hundred Men on the Cross), a collaboration with Roberto Matta entitled Vigies sur cibles (Watchtowers on Targets), and Paix dans les brisements (Peace in the Breaking) were all written between 1956 and 1959. They have been published together in an English translation by Gillian Conoley under the title Thousand Times Broken (2014). They all contain examples of thequasi-calligraphic drawing or desemanticized handwriting which is similar to some of the most prevalent and popular forms of what is now known as asemic writing.
One might also think of Christian Dotremont. Dotremont became involved with the Surrealist movement while still in his early twenties, while identifying himself primarily as a poet. Under the influence of Surrealism, he began to produce his logogrammes, a kind of text-as-image work, ornate calligraphic renditions of words and phrases in deliberately ambiguous and polysemic arrangements we might now experience as almost an exact opposite of asemic writing. For Dotremont, the calligraphic ambiguities were an extension, an intensification, of the expressivity found in some of the more conventional (at least in appearance) Surrealist writing. He titled one of his late logogrammes (1972 — he died in 1979) “Poetry must be seen and not only read”.
Foregrounding the visuality (we might say the materiality) of the poem was explored as a means of expanding the complex communicative potential characteristic of even the most traditional poetries. Dotremont’s calligraphic experiments are similar in appearance at least to much of what has been produced in the past twenty years or so under the rubric of asemic writing.
And of course we must think of the works of Tomaso Binga (the artistic pseudonym of Bianca Pucciarelli Menna), who was using the term Scrittura desemantizzata (Desemantized Writing) at least as early as 1974. Binga’s desemantized handwriting,while all but illegible as writing, was intended as very clear, precise communication of her feminist analysis of the silencing, the marginalization, the objectification, and the commodification of women in the patriarchal society of post-WWII Italy.
In a 2019 interview published in Hyperallergic, she explained some of her thinking to Francesco Dama:
“I work on writing. I don’t want to invent a new code, but I attempt a process of de-semantization of the verbal code. In my works, words grow and multiply likeliving beings, they cross over the places they are supposed to belong, they proliferate like cells, they invade the spaces that surround us.”
Tomaso Binga
Until fairly recently, many of us wrote at least the first drafts of our poems by hand. Handwriting is often a little slippery in its conveyance of intended sense. Even our own handwriting can be at times ambiguous or even illegible. The potential for exploring intentionally ambiguous, and even intentionally illegible, handwriting is always present. It is always hovering, lingering, in some liminal space at the edge of conscious thought. I came to the asemic through poetry. I spent years writing syllabics, breaking the word into its syllabic components, as with all conventional poetry, but counting the number of syllables rather than the number of stresses. Eventually, inevitably, I started breaking the word into its letteral components, sometimes counting them, or counting them and the spaces between them. The next step, which also seemed inevitable, was to begin exploring permutations of the letters. That led to a sort of calligraphy, a quasi-alphabetical non-semantic writing utilizing neither syntax nor grammar, a kind of letteral and gestural handwriting. Then came page-as-field compositions consisting of letteral scrawls and squiggles, mutated geometric forms, gestural improvisations and doodling. Somewhere in this process an interest in shaped visual poems had developed, along with the exploration of text/image collage poems.
Any stopping point is also a starting point, that much is a given. It becomes very interesting when we realize that every stopping point is actually a multitude of starting points, and we have the ability to move out from wherever we are in many directions at once.On the page, or in our books, we might identify a step-by-step understanding of, for example, how textual poetry leads to visual poetry which then leads to asemic writing, but in the mind all of these variations exist simultaneously. We experience them as a swarming simultaneity, not as a causal sequence.
Have you come across a study that deals with asemic poetry in the context of psychoanalysis? Do you think asemic poems can reveal the personality and subconscious of the poet?
I haven’t read this kind of study, and I would be a little suspicious of this kind of thing from the outset. I don’t think handwriting analysis — graphology — is the direction I want to take, or advocate, or encourage, in relation to the (attempted) reading of asemic writing.We should attempt to read it in the largest, most complex, context we can find for it. Let’s begin by reading it as literature, within the history of literature, produced by a particular human being, in a specific time and place, with specific socio-economic, political and religious influences in full play. I propose this only as a sketch of a beginning.
What does asemic poetry aim to destroy and what does it promise to replace it?
As Hugo Ball proclaimed, in his Dada Manifesto of July 1916:
“A line of poetry is a chance to get rid of all the filth that clings to this accursed language, as if put there by stockbrokers’ hands, hands worn smooth by coins.”
Hugo Ball
A hundred and five years later, we should add that a page-as-field composition is a chance to get rid of all the filth that clings to this accursed language, as if put there by stockbrokers’ hands, hands worn smooth by coins.
A textimagepoem is a chance to get rid of all the filth that clings to this accursed language, as if put there by stockbrokers’ hands, hands worn smooth by coins.Writing-against-itself is a chance to get rid of all the filth that clings to this accursed language, as if put there by stockbrokers’ hands, hands worn smooth by coins.An asemic poem is a chance to get rid of all the filth that clings to this accursed language, as if put there by stockbrokers’ hands, hands worn smooth by coins.
In the mid-1990s I was involved in some correspondence with a few poets who were, from time to time, interested in considering the practice of writing experimental poetry as a kind of spiritual discipline. The following citations are taken from an array of writers who helped to inform that kind of thinking. If not for these specific writers, and for this general line of thought, it is unlikely that my first attempts at illegible calligraphy would have been referred to as spirit writing.
Patricia Cox Miller, in her essay “In Praise of Nonsense” discusses an intriguing array of early sound poetry, along with speculations concerning the intentions of the poets. She writes:
Paul, who talks about what the magical papyri do, has in his first letter to the Corinthians described basic aspects of alphabetical language. They are aspects that carry the archaic sensibility of that language, especially as it shows itself in the magical papyri where spiritual language is best and most fully preserved. The information from Paul concerns the form and qualities of this language: it is ecstatic prayer that does not sound like normal language but rather like music (as Paul’s repeated musical metaphors suggest – gong, cymbal, flute, harp, bugle); it is not intelligible, but it is rhythmic; and it is also powerful, for it brings manifestations of the spirit. Further, those manifestations take the verbal form not of reasonable words (‘For if I pray in a tongue, my spirit prays but my mind is unfruitful’) but, as we know from other sources, of strings of letters, particularly of vowels, and these somehow give expression to ‘mysteries in the Spirit’ (1 Cor 14:2).
Patricia Cox Miller
Jerome Rothenberg, writing in Technicians of The Sacred about an aboriginal rain chant, offers the following commentary:
Such special languages – meaningless &/or mysterious – are a small but nearly universal aspect of ‘primitive-&-archaic’ poetry. They may involve (1) purely invented, meaningless sounds, (2) distortion of ordinary words & syntax, (3) ancient words emptied of their (long since forgotten) meanings, (4) words borrowed from other languages & likewise emptied. And all these may, in addition, be explained as (1) spirit language, (2) animal language, (3) ancestral language – distinctions between them often being blurred.
Jerome Rothenberg
In his books about the Kabbalistic practices of Abraham Abulafia, Moshe Idel provides us with descriptions of 13th century compositional practices involving letteral recombination. Abulafia wrote:
“If it be night, kindle many lights, until all be bright. Then take ink, pen, and a table to thy hand and remember that thou art about to serve God in joy of the gladness of heart. Now begin to combine a few or many letters, to permute and to combine them until thy heart be warm. Then be mindful of their movements and of what thou canst bring forth by moving them. And when thou feelest that thy heart is already warm and when thou seest that by combinations of letters thou canst grasp new things which by human tradition or by thyself thou wouldst not be able to know and when thou art thus prepared to receive the influx of divine power which flows into thee, then turn all thy true thought to imagine the Name and His exalted angels in thy heart as if they were human beings sitting or standing about thee.”
Abraham Abulafia
In his discussion of Abulafia’s process of recombining the letters of the sacred name, a practice the name of which has been transliterated as zerufe otiot or tzeruf otiyot, Moshe Idel describes the radical poetics of this particular version of the Prophetic Kabbalah. Idel writes:
This technique of breaking-down or atomizing the Name is the most distinctive characteristic of Abulafia’s technique; the Holy Name contains within itself ‘scientific’ readings of the structure of the world and its activities, thereby possessing both an ‘informative’ character and magical powers. It is reasonable to assume that both qualities are associated with the peculiar structure of the Name. However, in Abulafia’s view this structure must be destroyed in order to exploit the ‘prophetic’ potential of these Names and to create a series of new structures by means of letter-combinations. In the course of the changes taking place in the structure of the Name, the structure of human consciousness likewise changes. As Abulafia indicated in a number of places, the Divine Name is inscribed upon man’s soul, making it reasonable to assume that the process of letter-combinations worked upon the Name is understood as occurring simultaneously in the human soul.
Moshe Idel again:
Abulafia’s way is an original one in terms of the psychological mechanism by which the new consciousness that it reaches is activated. While in the other known techniques – Yoga, Sufism and hesychasm – the goal is to attain the maximum degree of concentration by means of a generally simple formula, to be repeated over and over again, Abulafia’s method is based upon the contemplation of a constantly changing object: one must combine the letters and their vowel signs, ‘sing’ and move the head in accordance with the vocalization, and even lift one’s hands in the gesture of Priestly Blessing. This combination of constantly changing components is entirely different from what we know of these other techniques. Abulafia is not interested in relaxing the consciousness by means of concentration on a ‘point,’ but in purifying it by the necessity to concentrate intensely on such a large number of activities that it is almost impossible at that moment to think about any other subject. By this means, the consciousness is purified of every subject apart from the names being uttered.
So, that is some of what I was reading and considering during the years in which the word “asemic” came to be included in my vocabulary. My personal beliefs are probably closer to the technicians of the sacred than they are to 13th century prophetic kabbalah, but it was and is good to know about precursors and ancestors of asemic writing who had things on their mind other than the creation of aesthetic or even philosophical works of verbal art.
When I saw the asemic poem below, I had the thought that the existing was covered up and given it a new form and meaning, maybe a new reality. I’m curious about the background of this poem.
Overprinting is a form of collage. Overprinting is a form of erasure poetry. Ride a bus through a city. Drive in a car, almost anywhere. Walk along a sidewalk, past fast-food franchises and strip-malls. Sit in a waiting room and flip through a magazine.
Overprinting is realism. Fragments are how much of what, whenever encountered, mostly elsewhere? Seeger as was his the genteel tradition both men four what to do before he to deal with the mystic populist American Society New York American Indian music Washington). Overprinting is the cut-up method, a writing of a kind of research poetry to produce a kind of training manual.
10. You made the following asemic poem with sticky tape. I have come across other works made with sticky tape. It’s like incorporating the material into the poem. Regarding this, what would you like to say about the following work?
You are exactly right. I use tape, instead of glue, because the tape becomes part of the composition, part of it’s texture, the intrusion of an unnecessary surface among all of the other essential surfaces. Tape is a proletarian version of the motto: Be here, now. It is Rimbaud telling us “I is another” and William Blake telling us “The eye altering, alters all”. We use tape to tell ourselves a timeless truism: all art is a lie. William Burroughs told us, probably more than once: “Truth may appear only once; it may not be repeatable.” So the tape is a glimpse of the real, which in real time, in real life, in the real world, is always experienced as a Zen-slap in the face.
Thank you for your questions, Burak. I appreciate being given this opportunity.
Zij kondigen zich aan als eerstgedienden: “Heibel en trammelant, voor ieder nieuw begin” Een angstknauw laat hen oudvertrouwd binnen Wulps heupwiegend volgt Vernieuwzucht in hun voetspoor
Daar gaan we weer denk ik, en ja hoor Zij voeren hoog in hun vaandel: De Toekomst! Heibel ziet grote veranderingen En Trammelant zegt dat daar haast bij is Zij laten met trompetgeschal Vernieuwzucht Van zijn beste kant klinken, klanken zo weemakend die ik hoor!
Ik sputter wat over nu geen ommezwaai aan mijn hoofd Maak weloverwogen zwierende armbewegingen alsof ik dans Trap onverwacht Heibel en Trammelant recht in het kruis Mompel binnensmonds “een koekje van eigen deeg, my dear” Hoor hoge piepstemmetjes kermen in koor: Harmen doet aan vernielzucht, hoor!
Voor Vernieuwzucht heb ik wat beters in petto Ik ga naar de kelder en haal Traditie tevoorschijn Leg hem alles kort uit; hij knikt begripvol Traditie weet dat dit zijn moment is: Is top fit en er helemaal klaar voor! Witheet en niet te houden Vliegt ie Vernieuwzucht naar de strot Die schrikt zich helemaal het apeloetje!
Met spastische kattensprongen stiefelt Vernieuwzucht er vandoor Op oudkrakende botten maar nog jong van geest Traditie er achteraan Een ratrace zoals niemand ooit zag! Ik zal jullie vertellen hoe het afliep, Lieverds Wees bij de les!
Met een snoekduik werpt Traditie zich op Vernieuwzucht Hij is zijn ultieme gruwel, Vernieuwzucht knijpt de billen saam Krijgt acuut kippenvel tussen de schouderbladen Zweet peentjes en weet als geen ander Traditie is groter, de Dwarsligger is groter De grote Dwarsligger, Traditie is groot!
Nu moet je boos worden, echt Nu moeten jullie boos worden, echt Nu moet je echt heel boos worden, echt Echt, JULLIE zijn immers ONZE gruwel!
Met twee handen sla je eerst links dan rechts De Dwarsligger hard op z’n stijve kaken Doe een pas naar achter nu, dat is wel zo gepast en zie Een dun rillend stroompje bloed sijpelt uit z’n grote dikke neus Ook veel tranend snot nu uit monden, oren en ogen Allemaal oud snot!
Lach lachend hard een schaterlach! Lachen tot je er dood bij neervalt! Lachen tot je een ons weegt, tot het lachen je vergaat! En lachen zullen jullie: LACHEN ZEG IK TOCH!?
reign a pun the rash thy fiery hail of laughter ravish the margins do bleed the verge to its ditch blacken the pale and each think burden with hope the center of our ail and complicit to tongue with.
swallow eye do i swerve in contentment sacred to none so sick i reed in your winding and a way is the way to my waist in the end.
Mijn excuses voor het verstoren van uw dagelijkse werkzaamheden!!
Mijn naam is Advocaat Mehmet Keles Esq, een advocaat en hoofdadvocaat die werkt op alle gebieden van de jurisdictie van de familierechtbank.
Ik heb mijn cliënt en zijn gezin verloren bij een auto-ongeluk, hij heeft het bedrag van (dertien miljoen achthonderdtachtigduizend dollar) op zijn rekening staan, ik heb een mandaat van zijn bank gekregen om zijn naaste familieleden te voorzien voordat het fonds in beslag wordt genomen door de Bank.
daarom heb ik contact met u opgenomen in deze zaak vanwege het feit dat u dezelfde achternaam had met mijn overleden cliënt hij komt ook uit uw land en er is geen geregistreerde erfgenaam in zijn rekeningbestand
bij de bank,
gelieve dringend te reageren zodat ik kan geven u alle nodige informatie over deze erfenis transactie voor uw beste begrip als u geïnteresseerd bent.
Loopt u wel eens in de lente door het bos? Ruikt u de wilde jasmijn wel? Ziet u de volle knoppen van de kamperfoelie? Struikelt u over oppoppende krultangen van jonge varens?
Uw scribent spreekt u hierover aan vandaag. Hij is niet helemaal eerlijk geweest. Harmen was namelijk jarig gister en heeft u daar niets over verteld. Al 52 jaar brak hij d.d. 28 april winter en zomer in twee.
Het was een koud dag. Maar in de zon al zomers warm. Jaargang 53 is aanstaande vandaag: het is 29 april in het jaar tweeduizendzeventien, een zaterdag
Lente en herfst vindt Harmen stom want de overgangen tussen zomer en winter
ZIJN KWETSEND
Voor lente en herfst hebben de mensen een zwak. Dat ligt aan de lente en de herfst, niet aan de mensen: lente en herfst moeten gewoon hun ware aard tonen! Want wat wil je nu, tante Lente? Wat wil jij nu, oompje herfst?
Jullie willen toch beiden gewoon zomer of winter zijn? Hèhè lente, met je bloesems en zo Tuttut herfst, met je bruine bladeren en zo
Maar waar Harmen ook liep, het rook er naar wilde Jasmijn en omdat die geur zo heerlijk was, plukte hij 15 bloemtoppen.
Eerst dacht hij aan thee maar nee, dan liever griesmeelpudding met hazelnoot, citroen, vanille, cranberries en rozijnen.
Harmen kookte de bloesem in melk met citroenschil en vanille, zeefde de melk en maakte de pudding. The proof is in the pudding, is het niet?
En waren die wimpers en wenkbrauwen van het meisje met de parel nu voor, tijdens of na het debat over cultuur gisteren nieuws?
En loopt u wel eens door het bos? Ruikt u de wilde jasmijn wel? Ziet u de volle knoppen van de kamperfoelie? En struikelt u over de oppoppende krultangen van jonge varens?
Schilderde vandaag als een bukraket Als schilder dien je immers alle woorden opnieuw uit te vinden Anders regent het niet in Napels
Afspraken werden niet nagekomen 2 uur: Pipo kwam niet opdagen 3 uur: belde ik hem op helemaal vergeten zeid-tie
Gister maakte we die afspraak, liefje
Gister bakte ik een cake voor jou en ruimde vanmorgen m’n huis op dat was vandaag, dat je wacht en wacht en je verheugt en verheugt
Ik probeerde daarna alle schilderijen van Stan de Sitter alias Landschip, in één schilderij samen te vatten: Eerste werktitel was ‘Het regent in Napels’ naar een gedicht dat ik ooit schreef over dieren en jongens op brommers, Europa en vrouwen met dikke billen uitmondend in de Dikke Derrière van Dikke Duitse Kunsttantes
Daar ging dat schitterend gedicht over namelijk En Panamese bankiers natuurlijk ook, die elkaar met gouddraad dichtnaaien in hightech loodsen op de tweede Maasvlakte
Vraag me niet waarom zo denk ik gewoon Het waait wiei waai woei weg in Vlaardingen had ook gekund, of Elvis de Pelvis in z’n jonge jaren, zoals opa Poppel zei
Doe mij maar het hier en nu, niet dat saaie daar en toen onzinnige herhaaldrift van kunstenaars obligaat en obsoleet en niet abject en infaam zoals Bram Moskowicz uit den treure keer op keer zo fijnzinnig bleef herhalen
Vandaar mijn groots werk beste mensen waaraan ik nog wat zit te ruften, omdat ik het nog niet goed vind om ten-TOON-te-stellen
MAAR, daar gaat het hier ook helemaal niet om: met dit gedicht zal ik nooit Slavier halen want daarvoor moet je in Utrecht wonen zei meneer Nauta want fatsoen moet je doen! Vind u niet meneer Derks?
Ik hoop hiermee alle dichtwetten te hebben overtreden Mannie, Nanne en Willem krijgen geen appelcake meer enkel nog billenkoek hier ter huize
PS: ik maak hier volgend jaar wel een gedicht van. Eitje Groeten uit regenachtig Schildersland!
Hoogstwaarschijnlijk is het nieuwe absoluut, denkt u niet?
Eerst stijgt de rook nog recht of bijna recht omhoog. De windrichting valt goed af te leiden uit rookpluimen. Wind waait merkbaar – voelbaar – in het gezicht. Stof waait op, haar raakt in de war. Kleding flappert, opwaaiend stof hindert de ogen. Wind kuift golven op meren en kanalen.
En dan waaien plotseling vuilcontainers om in straten. De mensen houden hun paraplu’s nog maar met moeite vast. Het is lastig tegen de wind in te lopen of te fietsen. Ieder voortbewegen is zeer lastig. Schoorsteenkappen en dakpannen waaien gewoon weg.
Dan waaien kinderen om. Mijn moeder bijvoorbeeld vliegt in 1932 over de voiture. Er is grote schade aan gebouwen. Tenslotte waaien volwassenen om. Er is sprake van enorme schade aan bossen. Vreselijke verwoestingen alom.
Vannacht stelde hij zich daarom voor een stuk grond in Minnesota te zijn, alwaar het pijpenstelen regende en hij in één grote hand tot klei werd geknepen.
Er zijn amateuristische foto’s genomen. Maar op de schaal van modaliteit scoren die buitengewoon laag. Want omdat Nietzsche god dood verklaarde, is iedere pennenstreek die we zetten slechts ‘idee’.
Omdát Nietzsche god dood verklaarde en iedere pennenstreek die we zetten daarom slechts ‘idee’ is, zou ik desalniettemin hoe dan ook je wellicht misschien toch maar eens, wanneer ik zomaar zo plotseling de gedachte heb opgevat – zeg maar de moeite neem je enigszins, mogelijkerwijs dus, op gene en/of op enkele wijze – wegwijs proberen willen maken in de wirwar van o zo kleine smeeroliewoordjes, en voorstellen
hoe hij vannacht droomde dat hij een stuk grond was in Minnesota waar het pijpenstelen regende en hij in één grote hand tot klei werd geknepen.
Er zijn amateuristische foto’s genomen. Maar op de schaal van modaliteit scoren die buitengewoon laag. Hoogstwaarschijnlijk is immers het nieuwe absoluut, denkt u niet?
een driehoek hoekt het kleden af de zon zakt rood en oogt naar af het dalen steekt de vleugels op het stijgen trekt het dalen mee het ene maakt van drie een twee genot is lijden aan de heerlijkheid heerlijk is het huis waar niemand leidt de bergen eroderen vredig naar de zee de doden leven niet, sterven doet het leven niet de taal begrijpt haar spreken niet dood moet elke koning die haar ziet het zaad bereikt haar oorsprong niet de bloem gaat bloeden van haar lied het licht is git dat al het blauw verhit
wie niet gebruikt wat door het werk verworven is, staat op een wolk te zwaaien met verworvenheid. de tak verstokt, de hand omklemt van lust begrafenis, de wolk is weg, de weg is regen en vergetelheid. geen treurnis trekt de oude boom des winters bloot hij voelt al teer de nieuwe botten in de moederschoot. grote dichters deden in de lommer hun gevoeg, de boer vermaalt de smurrie wel met os en ploeg.
Stuur uw bijdragen aan het Platform voor Literatuur en ergere Ellende naar bijdragen@platformplee.nl
Hoe moeilijk kan het wezen en/of zijn, hoe moeilijk is het nu helemaal deze gapende holte, dit gat, deze grot, deze galmende leegte die Zichzelf heet, en Zichzelf noemt en Weerklank doet, een Echo van het Zelf dat Mij heet te vervullen met met Inhoud? (willekeurig wat)
Dit gat te verdichten ter versimpeling van het algehele klankbeeld? Waarom niet te verdichten die loze ruimte?
Waarom toch altijd en eeuwig de Mij of Ik of het Ego zonder begin?
Echo van een Ego zonder Ik Mij zonder Ik!
Een pareltjesgrijs licht gloort aan de einder, contourbepaling op een frisse winterdag, a Silver Lining!
Dit licht dat is, dat nergens nog gebeurt dat hier tot niets maakt, alles er voorbij, verzegelt hen met zwijgen om de beurt: twee herten in elkander, niet onvrij hoe zij zich raken, niet, met hun gewei. Zo fel wordt nog het licht, dat het dag wordt, en zo daar liggen zij met lust omgord, dat lijven in elkaar verlopen traag dat niets zichzelf er vindt en alles stort vanzelf tot rot en slijm ineen gestaag.
In de mist, ’t kleffe niets waarin het staat, ontwervelt het de rug der gedachten – zijn het fileert zichzelf van eigen graat – en de zon brandt door tot hoe zij lachten: bot is alles wat het kon verwachten. Zijn land is in een waan ontstaan, vergaan, het hecht niet meer zo fel aan dit bestaan. Het had haar vast in ’t licht van ’t moment, het laat haar straks in haar, in jou ontstaan: ’t beleefde schone is altijd present.
Het wou dat het in haar verdwijnen kon, in de gedachte dat zij weg was, is en dat er iets speciaal voor hen begon, de toekomst weg zou wezen van LAIS, dat al het zingen hen betrof, maar ’t is nu zelf het lied van die gedachte, stil, rottend in de brij van vergane wil. Het wou dat het in haar verdwenen was. Het was er haast, en dan die nare gil. Er is herinnering, die geeft geen pas.
De liefde is een rare lamp waar al ‘t donker zijnde gans glimt en glooit rondom: sensuele schaduw in het klare valt van waar de liefde liefde plooit rondom en argwaan als gelogen wijkt alom. Wanneer zij zelfs maar even heeft gebrand brengt zij een eeuwigheid in ons tot stand waarin beweging wordt tot werveling, waarin de hand in hand na hand belandt en steeds de hand is van jouw lieveling.
Traag is wederom de dag begonnen, een tasten naar waar er geen lijven zijn nu het in haar, zij in het begon en het zweeft in de leegte van afwezig zijn. Nog loom de spieren zijn verkrampt in pijn omdat het nog aan strelen is gehecht. De warmte van het laken is onecht: ’t heeft te veel zijn naam op haar gelegd. Een lus rond het niets is zijn mond, niets zegt het hier, alles komt vanzelf bij haar terecht.
Vormen worden vormen in de vormen die elkaar betasten en omarmen tot zij wormen worden voor de normen waarmee het schrijven vormen verarmen tot een lichaam zonder hart of darmen. In dromen strekt het zich uit in heur haar en strijkt het zingen aan van haar gebaar. Het voelt haar zuiver schrijven in zijn handen zijn lijf wordt oog, het leest haar bij elkaar. ’t Schrijft haar uit in lege woordverbanden.
Hoe ellendig niet is zijn mirakel? Welke slaapdoos prikt zich aan een dode roos? Woord na woord is lang nog geen parabel. De duivel opende Pandora’s doos en zocht de laagste troefkaart die hij koos: gebroken minnaar, niets in zijn handen. O wonder der stemloze verbanden gij praatvaar en paljas in d’ aardse hel, wie wil er zo in het vuur nog branden: genot beknot tot miserabel spel?
Is niet de ellende wonderbaarlijk? Erotiek behaagt ons met haar raadsel en ’t mysterie maakt ons onbedaarlijk. Waarheid is een veelvoud, elke zaadcel is van leugens het vernieuwde maaksel. Maar d’ engel die ter aard gevallen is, de duivel naait wat er gebroken is. Rotte steden met hun brede lanen en leven waaruit lust verbannen is: maak plaats voor ’t kolkend vuur der tranen.
CCXLVIII
Zij raakte het aan daar waar het niet is, zij maakt het echte er in klaar en waar. Haar wereld wemelt daar waar niets nog is, en ’t is verloren met of zonder haar: haar gebeuren is een schitterend gevaar. Het was het duister zo intens gewend, het kon er preken als verlichte vent, in vuur en vlam voor liefde die nooit kwam. Nu geeft zij het de leegte als present: het staat perplex, zij straalt, het is haar lam.
LAIS is de geschiedenis van een verwording. het ‘ik’ van de dichter sterft af en is een ‘het’ geworden. het ego sterft als god in ’t diepst van zijn gedachten maar ergens halverwege niest het van ontzetting in de verzamelde geschriften: het kan niet zonder haar.
LAIS zal uit 449 dizaines bestaan en is een update van de DELIE van Maurice Scève van 1544. een dizain is een oude Franse dichtvorm: 10 regels van elk 10 lettergrepen in een vast rijmschema ababbccdcd. het werk wordt sinds 2010 rechtstreeks online geschreven op deze website
Ik woon in de wolken. Ik ben officieel gedomicilieerd op Wolk Nummer Negen.
Alles is hier gratis. ’t Maakt niet uit of je oog loddert, bijziend is of scheel.
Ik ben nergens te vinden, zelfs niet voor mezelf. Jeminee!
Op dagen dat je echt kijkt, dan zie je het goddelijke overal.
Alles loopt dan door elkaar, verspringt, vervloeit, spat uit elkaar, is voor eeuwig Een.
Iedereen bouwt aan een soort troon. ’t Mijne is een huis zonder stenen, een verhaal zonder woorden, — enkel wolken die vrij en onafhankelijk in de lucht drijven.
Van lage en hoge druk hebben de wolken nog nooit gehoord. Alles gebeurt hier gewoon vanzelf. Het wolkendek is een perfecte stek. Ze zijn niemands meester, niemands knecht.
Ja, voor de meesten klinkt dit vreemd, maar ik woon te midden het gedonder en de oorsprong van de regen, die heel genereus al ’t leven geeft.
Op Wolk Nummer Negen tuur ik vaak rond naar zon, maan en de mensen op aard’.
Maar op heel wat dagen hou ik mijn ogen gesloten. Zo reis ik inwaarts naar goddelijke regionen.
Schijnbaar ver en alleen, maar de plaats van aankomst is steeds het hier en nu, in goed gezelschap, samen met u.
In het domein van verlies is de reiziger op zoek naar verloren bagage. Hij gaat over paden en volgt sporen met een koffer in de hand. De koffer die hij heeft overgenomen is door allerlei verwarring leeg geraakt, de inhoud ligt her en der verspreid. De reiziger houdt van zijn koffer en is op zoek naar het verloren goed. Hij wil de koffer vullen met al wat nodig is om voort te gaan, want het niets dat hij hoort rammelen is ondragelijk en zorgt voor oponthoud: deze verlichte koffer bezwaart hem; toch zal hij zich verbijten en de last zoeken die hem bevalt en toekomt. Het is niet eenvoudig om verloren bagage te vinden in het domein van verlies. Hier immers is alles verloren en ook de reiziger moet zich hier verliezen. Hij zal ontsporen, van het pad afwijken en de weg kwijt raken; alleen het verlies kan hem sturen en zo zal hij vinden wat hij zoekt. In het domein van verlies is alles ontregeld: hier verlicht het zware, en het lichte dat zo aanlokkelijk leek, bezwaart. Soms komt hij alwetende medereizigers tegen die de paden zeggen te kennen, overal geweest zijn en alle antwoorden op alle vragen weten. Het zijn padvinders zonder aanleg voor verdwalen; ze lopen met rare ideeën te heulen over het ontginnen en in kaart brengen van het domein van verlies. Alles is hier verloren en ontregeld, de wegbewijzering door padvinders aangebracht leidt nergens toe en naar nergens is de reiziger niet op weg. Soms komt hij vriendelijke medereizigers tegen, ze wisselen enkele woorden, bewonderen elkaars koffers en prijzen elkaars pad. Ze lopen een eindje met elkaar op en gaan elk hun weegs.
Vandaag werd hier voor het eerst uw prik thuis bezorgd. Het sputtert en komt er met horten en stoten uit. En nu slaan plotsklaps ook nog alle stoppen door! Uw prik is zogezegd regelrechte kloteprik!
Is die nieuwe prik van u wel helemaal oké? Heeft u uw prik niet stiekem versneden? Met nepprik bijvoorbeeld of van die goedkope vuile? Zitten er geen klontjes in of luchtbellen, van die natte?
Ja, je weet het tegenwoordig niet, hè. Rare dingen doen zich wel vaker voor de laatste tijd. Maar als het weer gebeurt stuur ik alles linea recta terug hoor!
Druk ik uw prik net zo makkelijk terug door die twee gaatjes. Dan moet u er zelf nog maar eens goed naar kijken. Of het allemaal wel zuivere prik is en helemaal 100%.
Alle tijd dat u kakt is verloren tijd! Pleegenoten van de wereld, gedenk uw kak!
Hé kak, kijk, kak hé! Ja kak, kak ja. Ja wat jakkes? Kak! U bent zelf jakkes! Eigen kak eerst! Draait u dan nooit eens mooie kak?
Ja kak dan als u durft! Draaikont! En zeg eens: KAKT U VELIMIR DUN OF KAKT U VELIMIR DIK? Het gaat hier om het edele kakken hè… Want wie goed kakt kakt voor twee. Bah bah, vieze bah, bah vieze bah, KAK!
Hé u daar, pleegenoot! U ultradenker van ingewikkelde vraagstukken, wat vindt u eigenlijk van uw eigen kak? Hé Pleemate-je van me! Wij willen hem niet daar maar hier hè!
Begrijpt u nu, niet in de zoo maar zo in de wildernis, op het drijfzand van de tijd; want kak blijf kak en blijft wis en waarachtig drijven hoor. Ziet u uw kak al voor u? Dobbert die nu of dobbert die niet?
Wanneer u uw kak indachtig de kunsten goed beschouwt, zie dan de plakranden van de kak- pis- en kalkresten, daar waar het discours nog net riekt en spoeling niet reikt. Alle kak spoelt mettertijd flux weg in onder- en bovenstroom, Behalve de kak die uw eigenste kakmond schuurt!
Uw kakmond insmeren met zinkzalf gaat u geen zak helpen. Kak begint immers wanneer u niet alles precies terugkakt! Kak buiten het kakkerige plakgebied. Kak tot aan de randen van de labbekak!
vertaling van ‘WARM REGARDS Poems written in December 2020′ door Jim Leftwich
meer wegen van Noord- Californië naar West- Europa in de wetenschap dat ons maieutisch credo anders meeneuriet met een deel van de dagelijkse discriminaties
more ways from Northern California to Western Europe in the knowledge that our maieutic credo otherwise hums to some of the daily discriminations
het gezicht gerimpeld en beproefd door de onvoldoende gezonde systemen, het huis van drie dozijn jaren, paarlemoer smelten als maïs, behangsellijm bestuurlijk post- kantoor, het vleesschrift 9 graden van de diameter
face crinkled and tried to the insufficiently healthy systems, the house of three dozen years, nacre melting like corn, wheatpaste managerial post office, meat scripture 9 degrees off diameter
dingen zijn voorbeelden van de eerste werelden van uw staatsgreep. bij de door lampschaduw aangepaste bodem van de soepkom zoekt de mythische Rooie Fred een paar mensen uit in onze week, elk jaar is duizend jaar verwijderd van het middelpunt van onze verontruste school.
things are examples of the first worlds from your coup. about the lampshade adapted armchair bottom of the soup bowl, mythical Red Fred seeks a few people in our week, each year is a thousand years from the center of our troubled highschool.
Thomas van Aquino’s toeval en confirmation bias lopen nooit in de pas
Het verschil tussen waan en manie is ieniemienie, mensen. Pas dus maar op voor confirmation bias, want zij viert hoogtij vandaag de dag, grijpt je zo bij de kladden als jullie niet uitkijken: wanneer iedereen daarin meegaat zijn de rapen pas goed gaar!
Vandaag deed ik eindelijk wat Ellsworth Kelly me influisterde. Hij vroeg mij in een droom de dag dat hij stierf: “Hoe is afraid of red, yellow and blue, Harmen?”
Ik moest ook wat tubes zwart leegknijpen, op een ander werk, dat ik later zal n u a n c e r e n. Nu denk ik dat het goed is, dat zwart, het werk is bijna stil, zo donker…
Geen trompetten of dolfijnen, geen mensentaal, geen contingentie, enkel fijngemalen elfenbot. Thomas van Aquino’s toeval en confirmation bias lopen nooit in de pas, pas wanneer een werk ontploft en tegelijk stilstaat, is het af.
Ben ik me toch aan het schilderen zeg! Komt die Joker, die Heath Ledger opeens langs! En dé Da Vinci met z’n ja duh Mona Lisa! Harmen zit op een goed spoor!
Grimlachen in weidse verten met dik geklodderde horizonten. In alle kleuren van de regenboog en meer, en MEER! Historisch heel verantwoord allemaal hoor Rembrandt kwam naast me staan en zei:
Rustig Harmen, we doen er wat nonkleuren bij. En hij had gelijk! Die oude sul kan me nog wat leren met z’n foefjes! Maar ik wil helemaal geen clair obscur à la Rembrandt. Ik wil stilstand in genadeloos licht, opaatje van me!
Van Gogh kwam er ook bij staan en begon me vreselijk uit te schelden: Je moet niet naar die oude idioot luisteren, Harmen Jacob! Jij bent mijn zoon. Jij hebt mijn stoel geschilderd. Jij kent mij als geen ander: alle kwaststreken moeten betekenen! Zo heb ik je dat toch geleerd, Pipo?
Guston kwam ook nog even langs. Maar toen was ik al heel moe. Lucian Freud zat alsmaar te giechelen: Al die Hollandse schilderstennis ook! Jou krijg ik nog wel mannetje. Dan ruk ik je uit je Engelse lurven!
