“Hier is mijn huid.  Haak maar vast, maak er een handwerkje van.
Weldra vlieg ik er toch uit en de pijn zit in het woord van een ander”.

Je spijkerde het op de stilte als een kunstig vlechtwerkje. Ik zie nog in slomo het neerkomen van de hamer.

Alsof de woorden en hun betekenissen jou vanzelfsprekend toekwamen. Alsof je een bedreven meesteres van het stroeve genieten was, een noodlottig bedroefde die slechts het sterven, de bevrediging van de drang naar bederf wil aanwijzen als de enige, ware weg naar het nirwana. Alsof er met die woorden van je iets te vertellen viel. Alsof jij überhaupt iets te vertellen had.

Maar een vingertopje van je hand, een spiertje aan je mondhoek sloeg snel uit naar het meer bekende terrein.  Het Behoefteplein waar je te handenwringen staat en luchtig te lachen van “neem mij, maar neem mij alsjeblief niet te serieus”.

De rechte ladder naar het zenit van het humane wankelt steevast tussen A en B.  De rest van het alfabet is niet aan de orde, het zenit zie je enkel steil omhoog.
De waarheid glipt er ergens tussenin, ze kronkelt als een druppel de snelste weg af. De waarheid is een gladde slang die glijden wil, de diepe vijver in. Het ongeziene van de waarheid is haar habitat.

Het is de lust die het overal donderen doet, het licht van de woorden dat kenden we al. De duiven zitten op dit uur stijf van de angst naar de ledlampen te turen. Het raam zet ik maar open best, zodat de onweerswind onze verschaalde kamerlucht kan komen opsnuiven. De nacht raamkoost.

Aha, ze lacht.

Ja, schat, we hebben een heden. het is gelukt!
Wacht lang genoeg, zo stond het in je hart gegrift, dat altijd voor het grijpen lag.
Maar dit heden is echt! Het staat en spant en zingt. Zo had je het vast niet gedacht.

Kom, wonderlijke dame, tijd hebben we nooit genoeg, prik je strenge oog met je tranenmoraal dus ploef aan die cactus op de vensterbank, hang je muffe ondergoed over de flitsende schermen, ik zal je vlug bij die befaamde ander van je sissend op de lippen zetten. Letter per letter tot je met de letters samenvalt. Het verhaal zal ik als stroop uit je glazige adem persen, de personages die we waren uit de plooien duwen van de lege vlakte die we ondertussen in de leegte maakten.

Ik weet het, je wil nog een bootje zijn, zwalpend op het natte vlak van je wensdromen, maar ik duw je af tot in het niets van de volledige tegenspraak.

Ze neemt haar lach terug, legt het als een leeg schelpje bij haar woord.

Inderdaad, je weigerde zelfs dat. “Neen: jouw huid is een haak en van die vissen in je aders vliegt er niet één”.

Ik hou het de duisternis voor als een vaandel van marmer.

Zal ik een tuin bouwen in jouw vorm?  Fuck Versailles, dit trekt gegarandeerd een veelvoud aan  toeristentristesse. Wereldvermaard wordt vast de met taai onkruid omringde waterput waarin zinken de radeloze zuchten omtrent het verdwijnen van het fijne in je gelaat, het oprukken van de splijtende kopzorgen, de nijd die woekert als geel bloeiende braam rond je hoofd.

Ik modelleer de put van je hoofd uit het geheugen, ik zie hem nog zo voor me: dat gapende gat waarin de kat viel die je teder placht te strelen en die daar jankend verzoop toen je mij de ogen toewierp. Wee die dag, toen ik mij in  het onvermijdelijke ontluiken van die klepperende diepten met hun ijswind naar nergens weerloos gespiegeld zag, mijn beeltenis herleid tot de frêle letter die ik altijd al in jouw boeken was.

Zie daar de tanige heesters van je stekelige armen, voel de doornen in de zwiepende rozenstruiken onder je oksels, waarin mijn laatste greintje trots in een kwinkelend kringetje opkrult en zich met een finaal opwippertje bij het herfstige bos van mijn falen schaart.

Rond het atrium waarin doorzichtige haagjes de eertijdse finesse van je legendarische schouderbladen oproepen, metsel ik een zestienzuilig peristilium, waarvan elke zuil een versteende metamorfose van mijn wezen gevangen houdt, een snapshot van de puist van mijn ego op de in het doolhof van de Onmin vertakkende lijdensweg die wij allen delen. Hoedt je immers, mijn liefste,  voor de illusie enkel tuin te moeten zijn in dit verhaal.

Daar sta ik zestien maal, met een stuk glanzend zwart marmer dwars door de bleke onderbuik telkens, een verzakking uitgevoerd in vlekkerig albast waarlangs fijntjes de suggestie van een etterig bloedstraaltje loopt. Meesterlijk.

Op het dak wachten de gieren. Straks, als de bezoekuren afgelopen zijn en het geloop als dwaas en oppervlakkig uit de rijkdom der bewegingen in het geheel van het rotten verdwijnt, straks krijgen zij hun dagelijkse galgenmaal: het ik-vlees dat jouw vertuinde geest ophoest uit de diepte van de darmen. Het floept uit de put die je kop is.

Ongehoord, ongezien lig ik in het late zonlicht gillend te lillen wijl de eerste gier zijn bek zet in een uitstulping aan het vormeloze spuwsel.
Daar heb je de tweede al, de derde, …

de gebelgde zanik zeurt om zijn verslapte veer

ingewikkeld was de veer weerbarstig een verschrikking
als een sneer streepwaarts zij stoof in het vrije nee:

geerte blake schave kele
infra basem brok geboren
weke bleekheid van heur handen
draag gezaag verlaagt de dag

zie hem staan nu zeurend in het zerpe van zijn ziel

het lichaam jij

het lichaam jij waarin ik plant
mijn geheime nijd tot bot
en bleke dood

het lichaam jij dat ik aansteek
met de woeker van genot
dat doorwoekert

het lichaam jij dat rouwt en kermt
en snikt maar in zich vrede
spaart nog van mij

het lichaam jij dat droomt en hoopt
nog terwijl ik moord en mij
eindigen wil

het lichaam jij waarin ik woest
en heersende staan blijven
kan, nimmer vrij

modderbad

modder waar gij rollen moet
terwijl de vloek uw vlokken overdoet
ontzag staat u in d’ ogen wit
dat gij nog in uw badje zit.

grommel niet geraamte in getelde taal
ik spoel u terug tot kind in het verhaal
berouw, vergeef uzelf nu aan uw ziel
en geef het woord dan aan uw vrouw.

woestijn

ik schuifel en hij loert.

zijn kijken schilt, hij boert.
hoe ook ik mijn knieën
schik, hoe ook ik mijn kleed
vertrek: zijn stompe brein
doorbreekt de korst. hij kookt
in eigen grijpersschijn.

vlaanderen de leeuw.
ik leer nu snel de plaats
te mijden waar boeken
staan uit die woestijn.

schuifaf

joelend schoof het jongetje
de schoonheid af en plons
daar lag het in de brij

op de speeltuin staat
een dichte huizenrij
in een daarvan woon jij

god verbrodt mijn liggen bij jouw liggen

de dove nacht was traag en wachtte
vragend als een zee op water

wij braken door elkander schots
en scheef o branding van het eeuwige

zo’n verbod verbindt
geen uitgefikte lucifers