P.L.e.E.

jt#29 – le semblable est à l’inverse du semblable

bovenstaand gignogram geeft ons zoals gisteren beloofd een voorbeeld van een omslag in de richting van de geste.

als je het ziet gebeuren is het evident, maar de neergeschreven lijn verliest in de projectie van het 3D gebaar naar de 2D geste de getuigenis van haar richting: het behoud van identiteit (de wet van gisteren) heeft dat verlies als prijs.
ter explicatie, je kan niet uitdrukkelijk genoeg zijn, heb ik er onderstaand tekeningske bij gemaakt. aan de spiralen zelf kan je onmogelijk opmaken in welke richting (van de cirkelende beweging) ze gemaakt zijn, maar als je de beweging ook ononderbroken de omslagen laat weergeven, als je de lijn aanhoudt, kan je de bewegingsrichting makkelijk reconstrueren. het Requichotesk spiraleren hier begint links bovenaan en gaat ononderbroken verder tot rechts bovenaan met onderweg een dubbele omslag, de twee zones die ik wat vetter maakte:

je ziet ook duidelijk dat in de projectie van gebaar naar geste elk spoor van de richting verdwijnt: de krullekens ‘verschillen in niets van elkaar’, maar ‘zijn’ wel totaal anders, hun richting is tegengesteld.

tentatieve uitweiding: dit is misschien de basis, de kern, de kernel in de code van het ontologische virus, de Plaag van het Zijn: elk zijn is sowieso een reductie van het gebeuren. het lijkt identiek, het is identiek, maar het gebeurt totaal anders.
de reductie in de dimensies brengt een identiteit tot stand die niet zo gebeurde: als je de lijnen van heel kort bij onderzoekt zal je vaststellen dat de lijn langs onder of langs boven zichzelf passeert, afhankelijk van de richting waarin ze gebeurde, maar als ‘spiraal’ vervalt dat onderscheid. de waarneming verkrijgt de identiteit die zij zoekt.

deze reductie is misschien onlosmakelijk verbonden, inherent aan elke vorm van waarneming: het is de basis voor ons vertrouwen in het identieke, in het Ding. het Ding lijkt te bestaan, het Ding is, maar het gebeurt niet.

de waarneming, onze twee ogen, onze duale cognitie heeft dat nodig want de identiteit wordt geconstrueerd op het gelijkende dat in de waarneming sowieso al het omgekeerde van het gelijkende is: zonder het chiasme in de waarneming dat temporeel wordt opgeheven in het ‘ogenblikkelijke’ Zijn kan er geen identiteit ‘bestaan’…
de dimensie die dan het eerst wordt prijsgegeven is die van de tijd: we ontkennen wet er gebeurde in functie van het Zijn dat we nodig hebben. Il faut avoir son être.

de Dingen en het Zijn worden zo pro-actieve waarnemingsfuncties in onze hoognodige fictie, de Realiteit die wij construeren op het onvatbare Gebeuren, het Réele van Lacan. het Zijn is een fictie zonder dewelke er geen enkele vorm van cultuur, techniek of wetenschap mogelijk is ( Hans Vaihinger).
althans tot nu toe, maar de toekomst is misschien al geschreven.
het schrift getuigt van de genese van deze fictie, hoe zij is tot stand moeten komen. Om een teken als teken te laten functioneren moet het schrijven ervan ontkend worden.

onze eerste techniek, onze oertechniek, die van het Schrift is immers meteen die van de taal, het maakt van stemgebruik een tekentechniek. dit is in onze terminologie een devolutie (complexificatie, degeneratie, verrotting van het kermen en het schreeuwen, de vocalisatie van onmacht, nood en behoefte).
we beseffen dat ook allemaal, want wanneer vallen we terug op de basis van het gesticuleren? wanneer nemen de handen uit frustratie de taak van de onmachtige woorden over?

maar goed, zolang we dit voor ons evidente aanvoelen (van het fictieve karakter van de existentie en de van de huidige algehele instorting van de Zijnsorde) niet voldoende kunnen formaliseren, zolang we het bestaan van de toekomst niet mathematisch kunnen aantonen, zal elke explicatie ervan als arbitrair verzinsel van de hand gedaan worden.
het Zijn en de Dingen moeten immers ideologisch onaantastbaar blijven, want het mannelijke bastion van de Westerse theorie is daar sinds Plato op gebouwd, de ontologische fictie is daar zodanig kapitaal mee verankerd dat elk alternatief ondenkbaar want onaanvaardbaar blijft.

wat we nodig hebben, wat bruikbaar kan wezen, is een degelijke Asemische Knopenleer, maar ik heb helaas de wiskunde weg gekozen in het destijds ‘Vernieuwd Secundair Onderwijs’, de grootste vergissing uit mijn leven…

ach, als dichtertje dat wat aanmoddert met een interdisciplinair onderzoek op basis van het schrift, als amateur-schriftgeleerde zal ik gelukkig altijd een ‘niemand’ blijven, een wriemelend curiosum dat weldra verdwijnt onder de pletwals van de vergetelheid, maar mijn onweerstaanbare drang om het ondenkbare te willen denken en het onmogelijke te willen verwezenlijken (sic) maakt wel dat ik mij met deze Prolegomena tot de Gignomenologie euh, rot amuseer.

en wie weet, het kan snel gaan è. er is nu een onooglijk virus dat een heel andere taal spreekt dan de onze en er moeiteloos lijkt in te slagen om de hele kapitale orde globaal te vloeren. en ik zit hier daardoor opgesloten in mijn kot, en ergens liggen er nog wel wat topologieboekskens, dacht ik….

en als de wereld nu ergens nood aan heeft is het aan een systematische aanpak om non-verbale communicatie zo efficiënt mogelijk te digitaliseren zodat die zonder fysieke aanwezigheid kan worden overgebracht. dat is, hoe zot ook, de heel erg directe down-to earth functie van de praktijk van het Asemische Lezen. aanwezigheid genereren om de voorgeschreven omgangsafstand te overbruggen, non-verbal presencing to compensate for social distancing.

jt #24 – il faut penser seul

voor Réquichot is het schrift (‘l’écriture’ blijft ‘schrift’ en ‘schrijven als literatuur’ omsluiten, omdat het Frans geen woord heeft dat enkel het ‘système d’écriture’ aanduidt) duidelijk een systeem dat zijn eigen mechaniek volgt los van de spraak.

het schrift volgt zijn eigen ‘logique de création’ en voor BR komt elke creatie voort uit ‘notre monologue’: het individu zit op welhaast solipsistische wijze gevangen in de dialoog met zichzelf, met zijn inputs van de buitenwereld en van de ander, maar niets staat garant voor het bestaan van die buitenwereld en die ander, donc il faut penser seul: je moet alléén denken.

BR zweert het contact met de ander af: hij weigert de socio-emotionele voeding net zoals hij (naar verluidt) leed aan eetstoornissen: het Buiten verwekt de walging van het Zelf.

achter de walging zit de angst (voor het reële, de dood, het fysieke, het onbestendige) zeggen we dan, maar zo gebeurt het niet: er zit niet iets achter iets anders, er is geen hierarchisch complex geordende, zelfs geen ‘chaotische’ causaliteit. het gebeuren gebeurt eerder zo (volg met je handen de beweging): de angstimpulsen geven de expressiestroom de hoedanigheid van een afkering, een weigering die op zichzelf terugvalt en nieuwe angst genereert zodat het zelf in de eigen koker van angst zit opgesloten.

‘het doen’ mag niet meer, hoor ik nu op tv, je moet in je eigen koker blijven. met je razende, gierende huidhonger. en als je hoort dat dankzij de ‘maatregelen’ ‘het virus bij het nekvel is gegrepen’, hoor je daar al doorklinken dat alles maar beter blijvend op slot moet, we moesten maar ’s permanent gaan afstand houden, gedaan met al die flauwe zever van genegenheid en knuffels. de nodige tracker-apps zijn in volle, versnelde ontwikkeling.

Covid-19 bekroont de samenleving van de angst met de angst voor de aanwezigheid, de lijfelijkheid van de ander. de neo-liberaal glundert op de puinhoop van zijn economie, een stort van stinkend afval en hoog-technologische plastic brol bovenop het zelfgegraven graf van het leeggezogen volk. hier en daar spartelt er nog wat.

als Covid-19 dan toch een ‘vijand’ moet zijn die we dienen te verslagen is de oorlog al verloren, want deze vijand went onze eigen angsten aan als voornaamste wapen om van onze samenleving een ware hel te maken. en het schrijft de angst op onze huid en in onze ogen en het gebruikt onze grootste nijdigaards om haar Woord te verkondigen: het Afgrijzen van de Ander, niet omdat de ander anders is maar omdat het een lijf is.

want in de walging slaat de angst voor het echte, het afgrijzen voor de ander om in de neergaande spiraal van het afgrijzen van het zelf, het eigen lijf, de eigen gedachte. er rest de gevangene van het Zijn niets anders meer dan het open raam naar het Niet-Zijn.

BRONCODE van hetjournal intime -programma

gegeven:

geste: het pad van de primaire, spontane beweging
schrijfleeslus: herhaling van de geste die zich gaandeweg stabiliseert binnen de corridor van de geste
corridor: het tijdruimtelijke vlak waarbinnen de geste zich herhalen kan zoals geprojecteerd op een 2D schrijfvlak
jij, je: een participant aan het journal intime programma

het journal intime is een dagelijks algoritmisch uitgevoerde handeling (functie);

• je wordt wakker en je doet onmiddellijk dit (géén andere bewuste handeling ervoor): je beeldt jezelf een geste in eventueel gelinkt aan een woord of een frase
• je neemt de blocnote en initieert de schrijfleeslus
• als je merkt dat de herhaling zich gestabiliseerd heeft tot een geste
  • teken je de geste
• je signeert en dateert het resultaat
• je leest in een boek in een vreemde taal (eender welke, niet je moedertaal) tot je een fragment tegenkomt waarvan je denkt dat het kan dienen als 'titel' of 'benoeming' van de geschreeftekende schrijfleeslus

uitvoer van het programma: een gesigneerde en gedateerde tekening met een titel in een vreemde taal

journal intime is een gratis NKdeE-programma

jt#22 – ils se continent ce réel-là

aan de google translate (GT) vertaling achter de link op “ils se continent ce réel-la” heb je vandaag niet veel. GT vertaalt het vandaag 25/03/2020 als ze ‘zijn continent zo echt’ terwijl het eerder betekent “zij dragen/sleuren dat reële met zich mee “.
maar het is een dynamische link: GT is een learning machine het groeit kwalitatief en kwantitatief naarmate het meer gebruikt wordt. dat het leert heeft GT te danken aan het feit dat het uitgeteste routines met positieve resultaten beter ‘onthoudt’ dan diegene die niet werken. dat het een machine is maakt dat het GT geen ene reet uitmaakt of het werkt of niet en dus domweg alles blijft proberen, dit in tegenstelling tot een mens die altijd vertrekt van wat hem bekend is. GT heerst door onverschilligheid: het geeft geen sikkepit om wat wij liefhebben, onze taal bv. GT kan leren ondanks zijn onverschilligheid omdat de vraag verdwijnt bij een tot tevredenheid stellend antwoord: de druk van de stacks valt weg (het is ontworpen als efficient systeem en men heeft het toegelaten om daarin te groeien: GT gebeurt)

maar gezien de geschiedenis van het GT programma kan je net zo goed beweren dat het ontstaan is, gemotiveerd door de nood aan vertalingen. niemand heeft GT eigenhandig ‘ontworpen’ het is een groeisel dat vertrok van een probeersel en gaandeweg ‘iets’ werd dat ‘werkte’.

ls van een van die talloze wijzen van reactie het ‘ontstaan’ van een virus is dat als gevolg heeft dat heel de humane economie plat gaat, dan geeft de planeet of dat virus daar geen ene reet om, maar het gebeurt wel.

laat ons deze metaforische kijk even doortrekken. over wat we niet kennen kunnen we immers enkel metaforisch praten, het is niet ‘echt’, maar we ‘begrijpen’ het dan beter. en begrip is goed want dan voelen we ons gesterkt in ons handelen, omdat dat handelen in overeenstemming met ons begrip wil zijn. dat voelt gewoon beter, zo heeft ons leermechanisme ons dat geleerd, het haalt de stress weg.

als het gevolg van dat gebeuren is dat de planeet als systeem haar stress kwijtraakt (de natuurlijke subsystemen vinden hun niet langer verstoorde ritmen terug) dan wordt het virus pad sowieso voor het systeem ‘planeet’ een beproefd pad, een uitgediepte weg. want hoewel de ‘planeet’ werkt op totale onverschilligheid maakt de enorme respons op dit ontieglijk gebeuren in Wuhan een onoverzichtelijke hoeveelheid van ‘indrukken’, die in een oneindig aantal subsystemen een responsiviteit hebben aangewakkerd waaruit we zouden kunnen durven besluiten dat het systeem ‘planeet’ nu ‘weet’ dat het virale pad, dat van de gedragswijziging in met uitsterven bedreigde diersoorten die maakt dat deze kwetsbaarder worden voor virale aandoeningen die overdraagbaar zijn op de mens, dat dat voor ons zo fatale pad voor haar bijzonder goed ‘werkt’: het haalt de stress weg. en het creert in alle subsystemen een uiterst hongerige vraag naar ‘meer van dat’.

als onze reactie daarop is om enkel dat ene pad manu militari af te sluiten, en bv. op het eten van exotische dieren de doodstraf te zetten, dan straffen we enkel onszelf want dan zet je in de zo opgestelde metaforiek het onverschillige leersysteem van de planeet er enkel toe aan om langs hetzelfde pad verder te gaan zoeken naar manieren om middels virale overdrachten het ‘gedoe’ van die wriemelende, ja ellendig jeukende huidmassa te doen ophouden. al was het maar voor efkens. niet omdat de ‘planeet’ dan zo’n ontzagwekkende intelligentie zou zijn, maar gewoon omdat het systeem dan van de stress af is.

gebeurt het echt* zo? dat kunnen we niet weten, ons verstand is daarvoor sowieso te klein, want het echte kan je niet vatten omdat het ‘vatten’ zelf er deel van uitmaakt: het gebeurt tegelijkertijd. je kan geen kip maken met stukjes kippenvlees, elke gedachte komt altijd te laat voor het echte.

dit was noodgedwongen maar een metaforisch spel, een simulatie. de simulatie gaf ons wel zicht op enige vorm van begrijpen. en misschien voelen we ons beter als we met dit soort begrip handelen, wanneer we een soortgelijke denkbeweging toepassen in de reflectie op ons eigen handelen.

“voel ik mij nu niet merkbaar beter zonder al die files elke dag?”

ja leren van onze fouten is moeilijk bij de eerste echte ‘fatal error’ van ons euh ‘Planetair Beheersingssysteem’ (ook bekend als de meest riante luchtbel aller tijden ofte de Greatest Rian Air Fuck Up of All Time).

*over die “last van het reële meesleuren” nog: het is zo dat je door traumatische ervaringen de realiteit leert kennen, niet in de zin van echte kennis van het reële, mar gewoon het besef dat je nooit nog kwijtraakt dat wat wij als realiteit beschouwen een uiterst fragiel fabricaat is van ons bewustzijn, een bewustzijn dat op haar beurt een heel precaire bovenbouw is op een recursie van het besef van de eigen leegte. de écriture du réel waar Moralès het over heeft is misschien gewoon de voortdurende behoefte om de angst daarvoor een uitlaatklep te geven: het echte is altijd erger dan wat je wil zeggen.
de tekening zelf laat zien hoe een trauma een interrupt vormt die de beschouwing van het trauma als een kerf van het echte mogelijk maakt: DAMN dadamdadamdadamdadam…vrij vertaald naar de IK-spraak: “zie dit is wat er met mij gebeurde”.

BRONCODE van hetjournal intime -programma

gegeven:

geste: het pad van de primaire, spontane beweging
schrijfleeslus: herhaling van de geste die zich gaandeweg stabiliseert binnen de corridor van de geste
corridor: het tijdruimtelijke vlak waarbinnen de geste zich herhalen kan zoals geprojecteerd op een 2D schrijfvlak
jij, je: een participant aan het journal intime programma

het journal intime is een dagelijks algoritmisch uitgevoerde handeling (functie);

• je wordt wakker en je doet onmiddellijk dit (géén andere bewuste handeling ervoor): je beeldt jezelf een geste in eventueel gelinkt aan een woord of een frase
• je neemt de blocnote en initieert de schrijfleeslus
• als je merkt dat de herhaling zich gestabiliseerd heeft tot een geste
  • teken je de geste
• je signeert en dateert het resultaat
• je leest in een boek in een vreemde taal (eender welke, niet je moedertaal) tot je een fragment tegenkomt waarvan je denkt dat het kan dienen als 'titel' of 'benoeming' van de geschreeftekende schrijfleeslus

uitvoer van het programma: een gesigneerde en gedateerde tekening met een titel in een vreemde taal

journal intime is een gratis NKdeE-programma

jt#21 – effacement du réel dans l’experience sensible

vandaag, 24 maart, voor de eerste keer écht schrik gehad tijdens deze Corona-crisis. door een ongelukje bij werken in de straat werd de stroom hier onderbroken. normaal blijf ik daar kalm bij, ik ben in Afrika geweest.

maar ik was pas wakker, het ochtendnieuws nog niet bekeken, want de broncode voor dit programma hier verbiedt mij elke schermconsultatie voor ik de ochtendgeste en schrijfleeslus maak, die moet ‘puur’ uit mijn slaap komen, ik mag hooguit gaan plassen eerst als het echt moet.

ik was er net mee klaar, merk ik dat het nachtlampje het niet meer doet, ik denk eerst nog tiens is die lamp nu al kapot?

en vanaf dan is het 1 uitslaande paniekbrand. kleren aan, hop naar de benedenburen, een bejaard stel, heel de tijd helemaal af- en opgesloten in hun huis, ze zien enkel mij die met hun hond gaat wandelen elke dag want hun zoons durven het huis niet meer in uit schrik om hen te besmetten. die ook in paniek, dus ik naar buiten en daar oef, zie ik een fluvius-cammionetje en werkende lui. oef.

het is maar lokaal. niks aan de hand, binnen een uur of twee is’t opgelost. ik kan mijn onderburen geruststellen ook, en mijn eigen paniek laten wegebben. pas dan begint het hele cognitieve besef over hoe kwetsbaar en alleen ik wel niet ben, hier op m’n eentje in wat nog steeds een mij totaal vreemde stad is. tja.

ik lees dan maar wat, mijn lichaam voelt plots ongezond aan omdat ik de ochtendkoffie moet ontberen, maar bon wat later floept de stroom terug aan en mijn bewustzijnsbel kan zich herstellen.

het reële is niet iets, het is ook niet een niet-iets, het is ondenkbaar omdat als je het zou denken het zou gebeuren maar dat doet het al en het kan nooit tweemaal gebeuren, dat is de fictie die ons in leven houdt (wij kunnen wel ‘leven’ zonder, maar dan ‘zijn’ ‘wij’ het niet meer.

alles wat wij doen is erop gericht om het reële te vernietigen, te ontkennen. de destructie, de afwijzing, de weigering is onze grondhouding.

en het verlies van het reële is de kostprijs van het rechtop te gaan lopen, van onze ‘verhevenheid’ boven het animale, een bejubelde Pyrrusoverwinning want het minuscule COVID-19 dat niet eens aan onze definitie van ‘leven’ voldoet, bekroont ons met onze uiterst fragiele, precaire conditie, een toe-stand van angst, een voortdurende state of exception, die ons belet in te zien hoe gevaarlijk dicht bij de extinctie we op elk moment staan.

tja.

BRONCODE van hetjournal intime -programma

gegeven:

geste: het pad van de primaire, spontane beweging
schrijfleeslus: herhaling van de geste die zich gaandeweg stabiliseert binnen de corridor van de geste
corridor: het tijdruimtelijke vlak waarbinnen de geste zich herhalen kan zoals geprojecteerd op een 2D schrijfvlak
jij, je: een participant aan het journal intime programma

het journal intime is een dagelijks algoritmisch uitgevoerde handeling (functie);

• je wordt wakker en je doet onmiddellijk dit (géén andere bewuste handeling ervoor): je beeldt jezelf een geste in eventueel gelinkt aan een woord of een frase
• je neemt de blocnote en initieert de schrijfleeslus
• als je merkt dat de herhaling zich gestabiliseerd heeft tot een geste
  • teken je de geste
• je signeert en dateert het resultaat
• je leest in een boek in een vreemde taal (eender welke, niet je moedertaal) tot je een fragment tegenkomt waarvan je denkt dat het kan dienen als 'titel' of 'benoeming' van de geschreeftekende schrijfleeslus

uitvoer van het programma: een gesigneerde en gedateerde tekening met een titel in een vreemde taal

journal intime is een gratis NKdeE-programma

jt#20 – surface vivante

Google translate vertaalt ‘surface vivante’ met woonoppervlak en het is niet de eerste en zeker niet de laatste keer dat een geautomatiseerde vertaling inspirerend en blikverruimend werkt.

dat komt natuurlijk omdat de machinale benadering van ‘woordenschat’ niet vertrekt van de reële woordenschat, hoe dat de woorden echt gebeuren in onze geesten en onze handen, maar van een heel rudimentaire abstractie daarvan, de reductie tot een ‘semantic ontology‘ , zoals sinds de opkomst van de xml in de programmatie het lexicale, semantische netwerk is gaan heten. geheel die object-georiënteerde benadering van taal heeft een echt ‘monstrosum’ in het leven geroepen, het soort gruwel dat we gewend zijn geraakt in onze dagelijkse aanvaring met de spell-check die het beter weet dan wij terwijl we de bevelen opvolgen van de GPS-dame van de route-software want het valt te betwijfelen of we zonder de weg naar huis nog wel zouden vinden.
geheel die ontology-industrie is er op gericht om natuurlijke taal na te bootsen, om ons te doen geloven dat we thuis zijn, maar we zijn al lang niet meer in Denver.

maar soit, daar wou ik het niet over hebben.

als je schrijft ‘maak’ je eerst en vooral een schrijfoppervlak. je begint niet met een teken, maar met de creatie van de mogelijkheid om te betekenen. die temporele volgorde is van cruciaal belang omdat de handelingen binnen het schrijven gebeuren als handeling op de achtergrond van een eerdere handeling.

de ‘init’ van de schrijfactie is niet het teken, maar de opstelling van het schrijfoppervlak als ‘surface vivante’.

en inderdaad – o Wijze Geugel! – het schrijfoppervlak richten wij in als een tijdelijk ‘woonoppervlak’: het is daar, in de twee dimensies die de wereld voor ons een ‘begrijpelijke’ toegang verschaffen, dat we gedurende het schrijven kunnen een ’thuis’ inrichten, onze lichamen een plaats geven door het contact van onze handen via de griffel, het potlood of het penseel met de rotswand, het papier of het doek.

of via het keyboard op het scherm:

schrijfvlak = wereld.nieuwSchrijfvlak (40,30);
schrijver = ik.nieuwSchrijven (keyboard, scherm);
schrijver.Schrijf ("surface vivante", scherm);

BRONCODE van hetjournal intime -programma

gegeven:

geste: het pad van de primaire, spontane beweging
schrijfleeslus: herhaling van de geste die zich gaandeweg stabiliseert binnen de corridor van de geste
corridor: het tijdruimtelijke vlak waarbinnen de geste zich herhalen kan zoals geprojecteerd op een 2D schrijfvlak
jij, je: een participant aan het journal intime programma

het journal intime is een dagelijks algoritmisch uitgevoerde handeling (functie);

• je wordt wakker en je doet onmiddellijk dit (géén andere bewuste handeling ervoor): je beeldt jezelf een geste in eventueel gelinkt aan een woord of een frase
• je neemt de blocnote en initieert de schrijfleeslus
• als je merkt dat de herhaling zich gestabiliseerd heeft tot een geste
  • teken je de geste
• je signeert en dateert het resultaat
• je leest in een boek in een vreemde taal (eender welke, niet je moedertaal) tot je een fragment tegenkomt waarvan je denkt dat het kan dienen als 'titel' of 'benoeming' van de geschreeftekende schrijfleeslus

uitvoer van het programma: een gesigneerde en gedateerde tekening met een titel in een vreemde taal

journal intime is een gratis NKdeE-programma

jt#14 – l’écriture déplie le Corpore Chiastico Tournante