Birth

Help mij, verlos mij

Help mij. Ik ben geen slenk
waar je vrijelijk in stromen mag.
mijn verdriet is een baar.
Ik ga vanzelf kopje-onder.

Geef me het zeewezen
dat in m’n aderen trekt.

Verlos mij. Mijn hoofd is een terp
waar een zendeling roept dat ie
een stoutmoedig plan heeft
om het leven te vatten.

Vergeef me als ik eruit flap
dat de ander een aardappelkop heeft
waar de ziekte in omspookt.

Help mij. Verschoon me
van de smerige mond,
van het woord dat troost
pleisters plakken wil.

Vergeef me als ik zeg
dat mijn akker rijk
en dor kan zijn.

Verlos mij. Bokkig ben ik
altijd al geweest, met een gezicht
dat het grazend vee dikwijls
achter de dijk bracht.

Geef me zeeklei
uit Zwarte Haan om
duistere gedachten
uit te bijten.

Help mij als de mens
woorden als basalt
gebruikt, concepten
plakt op dode materie.

Vertrouw me als ik zeg
hoe het in mij stroomt
als een kolkende rivier.

Hoe ik het kind voeder
dat anders zijn vuisten
kapot beukt.

XVIII

Ik bin gjin slinke dêr’sto frij yn streame meist.
Myn earm is pears fan de ynfiltraten.

De holle is in terp dêr’t in sindeling in dryst
moedich plan hat om it libben te fetsjen.

Ferlos my. Ferskjinje my fan de smoarge mûle,
fan it wurd dat treastpleisters plakke wol.

Ik bin gjin oseaan sûnder ein. Myn weagen rôlje
regelmjittich en wine har net op yn in flok.

Stúmsk ha ’k altyd al west, mei in antlit
dat it weidzjend fee achter de dyk brocht.

Ferjou my as ik samar begjin te praten yn ’e
sliep, de nachtmerje in feech om ’e holle jou.

Ik bin gjin fersierder, mar wol dyn lippe sa read
as bloedkoraal. Help my. Ik wol gjin blauwe dea.

Aansens tsjinje ik in petysje yn, slymje hypothesen
ticht, kertsje ik de flerken fan ’e seekoet.