Roeit u even mee?
De parelwitte wakers binnen de bleekbelipte gevelwond
noden tot veelgeurig bloeigenot. Voorbij de zoet
wuivende huigpluimen & het zoenbaar katoenlokgras slechts
in dit seizoen als averechtse klimmuur: ons glijmoeras. Daar
dooft de zon.
Roeit u met ons mee?
Voorbij de knekelrij de knoeiboel in die als slotgracht
lang niet slecht boert & boort & soepel droesem sproeit.
Onze spoedcursus boventoonbrommen begeleidt de groenrosse
lichtshow omlaag omlaag voorbij het stotterend tuimelen
de droeve stortkoker in: voert verder het verleden in.
U wel bekend is de compostkapok waar de tuinslang
dampig sist vuil van gif & gist. Daar zult u ook aanleggen –
zuur desnoods – met de werpspies van de wollige weerman.
Ooit was het uw gore oom die daar de scepter zwaait,
inmiddels de taps toelopende van weerhaken voorziene
garnalensinterklaas gemazzeld in eilandsoep gepokerde
ouderdomsacne & warmoesapneu. Apies kijken. Neem dit
van ons aan.
Roeit u daarom mee?
Op microniveau gebeurt hier van alles het enig wisse. Aanzie
het zwaaien der poliepen van de alom lichte industrie. Dwars door
de locomotief het bijna-zwart van de slotetappe betreden
kletsnatte matrozen & platvissen het verre schijnen van
ons glastoneel. De oven. Finish & vernis. Uw leven hangt ervan af.
Bent u er nog?
Resumé:
Zing mee, maar écht, don’t get us wrong:
niets zo labbekakkerig als de zoogdiertong.
ill. Max Ernst, voor Man Ray
