Met blijdschap
Het is kwart over negen. Vrienden en bekenden verzamelen zich in het benauwde ontvangsthalletje. De familie is er al. Breed lachend overhandigt de ceremoniemeester ons het gastenboek. Over twintig minuten is het zover, beloofde ons de uitnodiging. Op de kop af.
Buiten verzamelt zich de stoet. Voorop de trotse moeder, stralend. Dan volgen de naaste verwanten, enkele omstreden ooms en tantes, en ten slotte zijn vrienden en collega’s. Zijn vader wordt pas over vier jaar verwacht. ‘Volgt u ons naar het vers gedolven graf,’ bekt ons de gladde ondernemer toe. Daar wordt hij voor betaald. Maar we volgen hem, en stoten elkaar grinnikend aan.
Rond het graf geschaard raakt iedereen in de ban van het grote ogenblik. Het is de eer aan de al wat jongere broers de spade te hanteren. Met het zweet op hun voorhoofd en onder gejuich beginnen zij te graven. Wanneer ze op iets hards stuiten, zijn we niet meer te houden. De kist! Daar komt ie!
Maar wacht, moeder heeft een gedicht geschreven. Met verstikte stem leest ze het ons voor. We lachen beleefd om de erin verwerkte toespelingen. Na de laatste woorden klinkt applaus. De uitbundigheid wint het ruimschoots van de gêne.
Eindelijk is het dan zover. De kist wordt naar boven getakeld en op kundige wijze opengebroken. René wrijft zich de ogen uit en klautert uit zijn ongemakkelijk verblijf. Het glas wordt geheven. Speech!
Met blijdschap geven wij kennis van de opgraving van René,
op de leeftijd van bijna 69 jaar.
Zijn gezondheid laat voorlopig nog te wensen over.
